Jak zarabia 'Zmiana'? O Nabilu al-Malazim

Rosyjska V kolumna w Polsce

Facebook

ATOL NA PACYFIKU, WIRTUALNA RAFINERIA W EMIRATACH, FAŁSZYWA GWARANCJA ROSYJSKIEGO SBERBANKU

Nie sądzę, by wiceprzewodniczący partii „Zmiana” Syryjczyk zamieszkały w Polsce Nabil al-Malazi kiedykolwiek osobiście odwiedził pół-niepodległy atol Niue na środku Pacyfiku jest terytorium stowarzyszonym z Nową Zelandią. Jak w Nowej Zelandii jest więcej owiec niż mieszkańców, tak na Niue jest więcej spółek niż mieszkańców: to bowiem raj podatkowy, gdzie al-Malazi zarejestrował firmę „Euromid International Nabil Malazi” Ltd. Z bazy wycieku „Panama Papers”[1] wynika, że al-Malazi skorzystał z pośrednictwa panamskiej firmy „Mossack Fonseca”[2] i warszawskiej kancelarii Interhold Offshore Center[3][4] należącej do Pawła Banasia[5] – wg profilu działacza ugrupowania „Demokracja Bezpośrednia”.

EUROMID W POLSCE

Konsorcjum „Euromid” którym, jak potwierdza sama partia „Zmiana”[6], zarządza jej wiceprzewodniczący, ma zagmatwaną strukturę z wieloma prawdziwymi lub wirtualnymi podmiotami w różnych miejscach Świata. W Polsce istnieje działalność gospodarcza „Euromid International Nabil Malazi”[7] zarejestrowana w miejscu zamieszkania al-Malaziego przy ul. Meissnera 2 m 31, a także spółka „Euromid Construction”[8], której al-Malazi nie jest właścicielem, lecz prezesem.

Właścicielem „Euromid Construction” jest Anna Siedlecka[9], którą łączy z al-Malazim fundacja w likwidacji „Et Restitutio Libertatis”[10] zarejestrowana pod tym samym adresem domowym. Anna Siedlecka ma udziały w sześciu innych spółkach w tym „Presco Invest”[11], której prezesem jest Nizar Malazi[12] – jeden z synów Nabila, który także był w latach 2014-2015 prezesem Przedsiębiorstwa Wielobranżowego „Andrex”[13], której udziałowcem jest „Euromid Construction”.

EUROMID ZAGRANICĄ

„Euromid International” z siedzibą na atolu Niue ma biuro w niemieckiej Norymberdze[14]. Dyrektorem zarządzającym jest Ayman Chikh[15], który kieruje też „Enoxpetrolem”[16] pod tym samym adresem. Nie są to jednak podmioty prawa niemieckiego: na swoich bliźniaczych układem stronach internetowych podają ten sam numer rejestrowy i adres na atolu Niue.

Wymienione są tam także placówki „Euromidu” nie tylko w Polsce, lecz także w Damaszku, w Turcji, w Dubaju, „Euromid Middle East LLC” bez podania lokalizacji (prawdopodobnie Kuwejt) i w Chartumie. Udało mi się znaleźć jedynie adres podmiotu w stolicy Sudanu[17]. Jednak firm kontrolowanych przez al-Malaziego osobiście lub pośrednio jest więcej: jest też „Euromid Petroleum Corporation”[18] z siedzibą w Nottingham w Wielkiej Brytanii i „Chalfouh International LLC”[19] w Los Angeles.

2008 ROK: PRZEKRĘT NA RAFINERIĘ

Po moich niedawnych artykułach o powiązaniach wiceprzewodniczącego partii „Zmiana” z reżimem syryjskim i z palestyńskimi organizacjami terrorystycznymi[20][21] skontaktowały się ze mną osoby, które obecny wiceprzewodniczący Zmiany usiłował naciągnąć na miliony euro. Otrzymałem zestaw dokumentów przekazywanych wtedy przez al-Malaziego.

Pod koniec 2008 roku Nabil al-Malazi chodził bowiem po warszawskich firmach finansowych i szukał „jeleni” chętnych do zainwestowania w rzekomy projekt budowy nabrzeżnej rafinerii wraz z portem załadunkowym w Ras al-Khaimah, czyli w jednym z siedmiu emiratów tworzących Zjednoczone Emiraty Arabskie.

Chodziło o wirtualny projekt budowy rafinerii wg technologii znanego norweskiego koncernu Aver-Kvaerner[22], z budżetem inwestycyjnym wartości ponad 2 miliardów euro. Znalazłem to miejsce: nie ma tam nic[23]. Nie ma nawet ropociągu do zasilania ewentualnej rafinerii, gdyż akurat ten emirat ropy prawie nie ma. Al-Malazi posługiwał się szczegółowym studium wstępnej wykonalności[39] opracowanym przez firmę „Chalfouh International LLC”.

Al-Malazi opowiadał, że umowa konsorcjalna w sprawie projektu budowy rafinerii została już zawarta przez „Euromid Petroleum Corporation” (w skrócie EPC) i amerykańską firmę „CIG Operations LLC”[24] w porozumieniu z rządem Emiratu Ras al-Khaimah. Umowa miała być zawarta w Kuwejcie, gdzie mieści się biuro „CIG Operations LLC”[25]. Zasłaniając się poufnością nie przedstawił treści umowy, a tylko wyjaśnienia przesłane mailem[40] wraz z przeklejonym wycinkiem niezbyt profesjonalnie sformułowanego tekstu umowy[41] związanego z montażem finansowym.

AMERYKAŃSKIE OBLIGACJE

Al-Malazi twierdził, że finansowanie zostało już domknięte przez „CIG Operations LLC” w postaci amerykańskich obligacji skarbowych opiewających na 115% wartości inwestycji. Poszukiwanie inwestorów w Polsce tłumaczył faktem, że ze względu na jakieś różnice w prowizjach bardziej opłaca się pozyskać nowe finansowanie zabezpieczone tymi obligacjami skarbowymi, niż po prostu je zrealizować. Prosił więc moich rozmówców o pozyskanie środków inwestycyjnych i wpłacenie na konto firmy Euromid, w zamian za prowizję lub udział w projekcie.

Indagowana przez al-Malaziego firma zażądała dokumentacji rzekomych amerykańskich obligacji – w zamian otrzymali jedynie prospekt emisyjny wystawiony przez francuskiego maklera. Prospekt był adresowany do właściciela firmy „CIG Operations LLC”, Libańczyka Chawkiego Ghossouba, partnera rzekomej umowy konsorcjalnej. Moi rozmówcy się z nim skontaktowali, lecz Ghossoub ich zbył mówiąc, że najpierw mieliby przedłożyć promesę wpłacenia pozyskanych w Polsce funduszy, a dopiero potem będzie mógł im ujawnić dokładniejsze informacje…

Wtedy al-Malazi przekazał wklejony do maila „list intencyjny”[42] adresowany do niezidentyfikowanego Pana Liezmana, wystawiony przez prezesa firmy „Euromid Petroleum Corporation” Abdelkhadera Boukariego[26], upoważniającego al-Malaziego, jako „chairmana” tejże „Euromid Petroleum Corporation”, do pozyskiwania środków na projekt budowy rafinerii w Ras al-Khaimah w oparciu o amerykańskie obligacje, w zdumiewających widełkach od 50 tysięcy do 1,5 miliarda dolara – czyli praktycznie od zera do nieskończoności. Malazi dodał jeszcze kopię krótkiego listu[43] Chawkiego Ghossouba na papierze firmowym kuwejckiego biura „CIG Operations LLC”, zapewniającego Abdelkhadera Boukariego z „Euromid Petroleum Corporation” o dostępności rzeczonych obligacji.

FAŁSZYWE GWARANCJE ROSYJSKIEGO SBERBANKU

Nie przekonało to moich rozmówców, którzy oczekiwali dokumentacji rzekomych amerykańskich obligacji, a nie kolejnych wycinków tekstu wklejanych do maili. Wtedy al-Malazi zmienił taktykę i położył na stół nie amerykańskie obligacje, lecz kolorowe skany gwarancji bankowej rosyjskiego banku Sberbank[44] wraz z listem weryfikacyjnym[45].

Gwarancje bankowe stosuje się jako zabezpieczenie transakcji handlowych, ale raczej nie jako papiery wartościowe gwarantujące finansowanie poważnych inwestycji. Nazwa beneficjenta była wymazana, a w nagłówku był podany adres mailowy na serwerze powszechnego użytku smtp.ru, a nie z domeną Sberbanku sbrf.ru. I przede wszystkim: kto widział gwarancję bankową, w której brakuje opisu warunków jej uruchomienia?

Moi rozmówcy zwrócili się więc bezpośrednio do Sberbanku i w ciągu zaledwie kilku godzin otrzymali stanowczą odpowiedź[46], iż przedłożone przez al-Malaziego dokumenty są fałszywkami. W tej sytuacji oczywiście zerwali kontakt z al-Malazim, a ten też już nie drążył tej znajomości. Zrozumiał widocznie, że trafił na młodych, lecz poważnych ludzi, a nie na naiwniaków.

EUROMID PETROLEUM

„Euromid Petroleum Corporation” w Nottingham istnieje dalej. Z brytyjskiego odpowiednika KRS wynika[27], że prezesem wciąż jest Abdelkhader Boukari, wystawca „listu intencyjnego” w sprawie projektu rafinerii. Wśród pozostałych udziałowców i osób zarządzających nie widać już al-Malaziego, są natomiast obywatele brytyjscy z arabskimi nazwiskami, obywatel Arabii Saudyjskiej Waleed Ahmad Alrawaf i obywatel Zjednoczonych Emiratów Arabskich Faisal Rabee Mohd Sharif Alawadhi.

Sam Abdelkhader Boukari pochodzi z Algierii, o czym świadczy fakt, że był udziałowcem zamkniętej już spółki „ATE Communications”[28] wraz z szeregiem osób o tym samym nazwisku, podającymi ten sam adres kontaktowy w Algierze.

CHALFOUH INTERNATIONAL

Istnieje też nadal „Chalfouh International LLC” w Los Angeles – także element sieci, a raczej siatki „Euromid”. Jej właścicielem jest Tunezyjczyk Sami Benali Chalfouh, który przy pomocy swojego krewnego Aymana Chalfouh nadal prowadzi w Tunisie wymienioną na okładce projektu wykonalności rafinerii firmę „New Horizon Network”[29], na podstawie której stworzył „Chalfouh International LLC” po przeprowadzce do Kalifornii kilkanaście lat temu.

Sami Benali Chalfouh działa przede wszystkim w branży kamieni szlachetnych i złota, współpracując między innymi z firmą „Goldline LLC”[30]. Ma też firmę „SGC Strategic Growth Capital Holding LLC” [31] oraz nowy projekt organizacji targów dla inwestorów zainteresowanych rynkami bliskiego wschodu[32]. Poświęcony temu profil „Mena Vision”[33] jest w istocie profilem osobistym Samiego Chalfouha: w znajomych znajdujemy oczywiście al-Malaziego i jego dobrego znajomego Palestyńczyka Aymana Amana[34], właściciela firmy „Amanco” w Strefie Gazy.

CIG OPERATIONS

„CIG Operations LLC” kierowana przez Chawkiego Ghossouba ma siedzibę w miasteczku Maryville w amerykańskim stanie Tennessee, spółkę w likwidacji we Fryburgu w Szwajcarii z adresem powierniczym u adwokata[35] i biuro w Kuwejcie, którym kieruje Yosra Salah Ben Jelili, wymieniony w wycinku umowy konsorcjalnej na budowę rafinerii.

Czy firma „CIG Operations LLC” także jest związana z al-Malazim lub Chalfouhem? Trudno to stwierdzić na pewno, ale są poszlaki. Sami Chalfouh ma inną spółkę[36] w Hollywood ze swoim krewnym[37] Souheilem Salahem. To samo nazwisko nosi Yosra Salah – dyrektor kuwejckiego biura „CIG Operations LLC”.

Jeśli przypuszczenie o powiązaniach między firmą Chalfouha (czyli al-Malazim) a firmą Ghossouba by się potwierdziło, oznaczałoby to, że wszystkie strony rzekomej umowy konsorcjalnej, na podstawie której, ale bez jej pokazywania, al-Malazi usiłował przekonać warszawskich finansistów do zainwestowania w wirtualną rafinerię, działały w porozumieniu. Bo w udział rządu emiratu Ras al-Khaimah w tym „przedsięwzięciu” raczej nie daję wiary.

WNIOSEK

W swoim wystąpieniu podczas posiedzenia rady krajowej partii „Zmiana” w lipcu 2015 roku Mateusz Piskorski potwierdził, że finansowanie działalności partii „spoczywało przede wszystkim na jego barkach”[38]. To źródło wyschło wraz ze zatrzymaniem Piskorskiego przez ABW pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Rosji. Powstaje więc pytanie, z czyich pieniędzy działa teraz „Zmiana”? Jeśli głównym składkującym jest wiceprzewodniczący Nabil al-Malazi, to teraz wiadomo, w jaki sposób on zarabia pieniądze.

EPILOG

Skontaktowałem się z francuskim maklerem, który w dobrej wierze przesłał ofertę emisyjną obligacji amerykańskich na rzecz „CIG Operations LLC”, którą al-Malazi czarował moich rozmówców. Dostał zapytanie, to odesłał ofertę – tyle. Okazało się, że zaraz po sporządzeniu oferty dla „CIG Operations LLC” nawet poleciał do Kuwajtu przekonać się, o co chodzi. Wrócił w przekonaniu, że… lepiej sobie dać spokój. Jedyna różnica była taka, że czarował go nie Nabil al-Malazi, tylko Chawki Ghossoub. Poza tym cała opowieść brzmi podobnie.

Rosyjska V kolumna w Polsce

Źródło: Facebook