Ojciec zapewnił jedynakowi najlepsze wykształcenie marząc by trafił na dwór króla Aragonii (Katalonia była wówczas jej częścią), lecz on od najmłodszych lat skupiał całą swą uwagę na pobożnych lekturach, modlitwie i trudno go było zainteresować czymś innym, albo choć wywlec z zamkowej kaplicy na chwilę. Ojciec widząc wzrastające powołanie dziedzica posłał go na jeden ze swych folwarków by nim administrował i nie roztapiał się w pobożności. Rajmund wykonywał zadanie pieczołowicie i z pokorą, ale wolny czas spędzał wśród pasterzy i rolników, rozdawał jałmużnę i pomagał potrzebującym przy okazji głosząc Słowo Boże. Mimo iż folwark doprowadził do rozkwitu coraz mniej było go dla "tego świata". Rajmund odnowił miejscową pustelnię św. Mikołaja i rozpalił w lokalnej ludności nabożeństwo do wizerunku Matki Boskiej, który zdobił główny ołtarz. Miejscowy proboszcz skarżył się na to ojcu świętego, więc młodzieniec został z folwarku odesłany do stolicy.

W 1218 roku św. Piotr Nolasco założył zakon mercedariuszy (Ordo Beatae Mariae de Mercede redemptionis captivorum - OdeM) od wykupu chrześcijańskich niewolników. Rekonkwista zmagała się z licznymi porwaniami i korsarską działalnością muzułmanów na Morzu Śródziemnym, a zakony zajmujące się wykupem z niewoli dosłownie pączkowały. Dorosły już Rajmund, pasowany na rycerza z racji urodzenia i licznych, także wojennych talentów, wstąpił do mercedariuszy w wieku lat dwudziestu. Do zakonu przyjął go sam święty założyciel wraz z Franciszkiem Zumelem, profesorem z Salamanki. Rajmund przyjął święcenia kapłańskie w 1222 roku i stał się asystentem św. Piotra Nolasco, po śmierci ojca zasilił zakon swym majątkiem, w 1226 roku udał się do hiszpańskich maurów, w 1229 do Algierii, a w 1231 do Tunezji.

Gdy w 1236 roku udał się ponownie do Algierii uwolnił tak wielu chrześcijan, że skończyły mu się pieniądze. Zaoferował wtedy siebie samego w zamian za kilkoro kolejnych. Ponieważ powszechnie go szanowano, Rajmund posiadał ogładę, wykształcenie, był pokorny, a arabski i Koran znał jak własną kieszeń pozostał jako zastaw za uwolnionych przez osiem miesięcy. W ciągu tego czasu okazało się, że nie tylko podnosił jeńców na duchu, ale i nawrócił wielu muzułmanów, ochrzcił ich i założył parafię. Tego było dla kalifa za wiele - Rajmunda skazano na śmierć za bluźnierstwo przeciw islamowi. Przed kalifem stanął jednak jeden z uwolnionych chrześcijańskich rycerzy, który nie miał majątku, ale wspomniał ileż okupu kalif dostanie za tak wielkiego człowieka. Karę szybko zmieniono na chłostę po której gorącym żelazem przepalono świętemu wargi i założono na nie kłódkę, by nie mógł głosić Ewangelii. Klucz wydawano umęczonemu Rajmundowi wyłącznie na posiłki. Gdy św. Piotr Nolasco dowiedział się o cierpieniach i bohaterstwie Rajmunda nakazał go natychmiast wykupić. Święty Rajmund powrócił do Hiszpanii dopiero w 1239 roku.

Tego samego roku papież Grzegorz IX (1227-41) nadał św. Rajmundowi kapelusz kardynalski. Nonnatus żył skromnie jak dotychczas ściągając na siebie niechęć i wrogość aragońskich możnych. W 1240 został wezwany do Rzymu, a gdy opuszczał swój klasztor, wzdłuż drogi stały tłumy chcących go pozdrowić. Rajmund zapadł na gorączkę niecałe 10 kilometrów od Barcelony i umarł dnia 31 sierpnia 1240 roku. Nagła śmierć wywołała spory o jego relikwie do których rościli sobie prawo mercedariusze, gród Kardona i hrabiowie Kardony. Obleczone w całun ciało zaprzęgnięto przeto do ślepego muła, aby doprowadził święte relikwie Rajmunda wedle woli Bożej. Muł doszedł do pustelni św. Mikołaja nieopodal rodzinnego Portell i tam odbył się uroczysty pogrzeb.

W pustelni miało miejsce tak wiele cudów, że w 1675 roku wybudowano na jego miejscu wielki klasztor - El monasterio de San Ramón de Portell. Klasztor przebudowano w barokowym stylu w XVIII wieku i zmodernizowano w 1802 roku pod nazwą El Escorial de Segarra z centrum zwanym El Capilla de San Ramón. Ciało świętego pozostało świeże i nienaruszone aż do wojny domowej w Hiszpanii (1936-39) gdy spalili je komuniści. Do dziś zachowała się tylko jedna drobna relikwia świętego Rajmunda.

Papież Urban VIII (1623-44) beatyfikował Rajmunda w 1625 jako kardynała i męczennika. Papież Aleksander VII (1655-67) włączył go do Martyrologium Romanum w roku 1657, a Klemens IX (1667-69) kanonizował go w roku 1669. Papież bł. Innocenty XI (1767-89) zdecydował by św. Rajmunda Nienarodzonego wspominać dnia 31 sierpnia w 1781 roku. Warto zaznaczyć, że podczas bitwy wiedeńskiej Kościół polecał zwycięstwo nad Turkami także św. Rajmundowi.

Patron miast Saint-Raymond w Quebec'u, San Ramón de la Nueva Orán w Argentynie, Baltoa na Dominikanie, ciężarnych, płodów, położnych, w porodzie, w połogu, dzieci, pielęgniarzy, więźniów, niewinnie skazanych, uzależnionych, niewolników, obrońca przed gorączką, islamem, muzułmanami, aborcją, apostazją oraz opiekun domowego zwierza.