Wzmożone pragnienie, a także częste oddawanie moczu są typowe dla cukrzycy. Wielomocz w cukrzycy oznacza oddawanie dużych ilości prawie bezbarwnego moczu, a budzenie się w nocy z koniecznością wielokrotnego pójścia do ubikacji jest odbierane jako coś wyjątkowo męczącego.

Chudnięcie w cukrzycy potrafi być niezauważone, a otyła osoba cieszy się z takiego stanu, nie zdając sobie sprawy, że jest to objaw chorobowy. Pacjent z nierozpoznaną, a więc i nieleczoną cukrzycą, może chudnąć nawet przy zwiększonym apetycie. Chudnięcie nie zawsze jednak występuje, a szczególnie w cukrzycy typu 2 pacjent może nie tracić na wadze.

Złe samopoczucie, ogólne zmęczenie – to objawy bardzo mało charakterystyczne, na podstawie których można łatwo wyciągnąć zbyt pochopne wnioski – lub przeciwnie – pominąć je jako coś nieistotnego. Wzmożona senność może szybko pokierować na właściwe tory diagnostyczne, ale nietypowe ogólne złe samopoczucie, drażliwość czy brak chęci do życia mogą ujść uwadze lub zostać łączone z innymi problemami, np. depresją czy zwykłym przemęczeniem.

Zgłaszanie przez pacjenta występowania zaparć chyba zbyt rzadko nasuwa przypuszczenie cukrzycy, a podawanie preparatów rozluźniających stolec może znacznie pogorszyć stan chorego, doprowadzając do silnego odwodnienia.

Zdarza się, że pierwszym lekarzem sugerującym rozpoznanie cukrzycy jest dermatolog, do którego pacjent zgłasza się z powodu nawracających lub opornych na leczenie zmian zapalnych skóry.

Jedne z bardziej niepokojących objawów wiążą się z zaburzeniami wzroku, a nagłe pojawienie się zamazanego widzenia powinno przyspieszyć nasze działania i spowodować konsultację okulistyczną. Nawracające infekcje dolnych dróg moczowych, szczególnie u kobiet ze współistniejącym świądem sromu, każą też pomyśleć o cukrzycy.

Rozpoznanie cukrzycy u dzieci i młodzieży bywa czasami bardziej dramatyczne, gdy z niewiadomego jeszcze powodu pacjent wpada w śpiączkę.

Rozpoznanie cukrzycy nie powinno być odbierane jako wyrok, ale jako sygnał, że trzeba zadbać o swoje zdrowie.