Nowi muzułmanie przybywający z Bliskiego Wschodu lub Europy Zachodniej odcinają się od tradycji polskich Tatarów właśnie po to, by móc realizować swoje radykalne cele islamizacji   nowego miejsca, w którym się znaleźli.

W islamskiej doktrynie politycznej znane są pojęcia okresu mekkańskiego i okresu medyńskiego. Okres powstania i budowania małej wspólnoty w Medynie to czas, kiedy Mahomet i jego zwolennicy byli jeszcze prześladowaną mniejszością. Prorok mając świadomość kruchości swojej wspólnoty nawoływał do cierpliwości wstrzemięźliwości wobec niewiernych. Wiedząc, że wróg jest silniejszy nakazywał wobec niego postawę, która dziś nazywamy tolerancją. Obowiązuje wtedy narracja pokojowego współżycia z osobami nie będącymi wyznawcami islamu. Mahomet i jego ludzie byli w tym okresie do tego stopnia zagrożeni, że musieli uchodzić z Mekki do Medyny.

Z pierwszego okresu mekkańskiego pochodzą tzw. pokojowe sury Koranu. Muzułmanie widząc swoją słabość muszą się z niewiernymi układać i pokornie ich znosić.

W Medynie zaczyna się drugi okres życia pierwotnej wspólnoty muzułmańskiej i jednocześnie dojrzewa pewna tradycja polityczna, która będzie stanowiła wzór postępowania dla islamskiej ummy już zawsze. Otóż w Medynie wpływy Mahometa powoli zaczynają nabierać znaczenia. Mała grupa pod kierunkiem charyzmatycznego przywódcy w miarę jak coraz skuteczniej odpiera ataki niewiernych, staje się wobec nich coraz bardziej nietolerancyjna i agresywna. W pewnym momencie ataki niewiernych na wyznawców islamu ustały zupełnie, i trend się odwrócił. To wyznawcy Allaha zaczęli podbijać okoliczne plemiona. O tolerancji i pokojowym współżyciu nie było już mowy. Dość wspomnieć, że jeszcze za życia Mahometa na półwyspie Arabskim wybici zostali prawie wszyscy Żydzi i chrześcijanie.

Z okresu medyńskiego pochodzą tzw. "wersy miecza", które unieważniają wszystkie wersy pokojowe. Oto przykład wersetu miecz: kiedy minie Ramadan „wtedy zabijajcie bałwochwalców tam, gdzie ich znajdziecie; chwytajcie ich oblegajcie i przygotowujcie dla nich wszelkie zasadzki ! Ale jeśli oni się nawrócą i będą odprawiać modlitwę, i dawać jałmużnę, to dajcie im wolną drogę”

Okres przebywania w Medynie nazywa się dar al hinja lub dar al kuffr „ziemią wygnania”, „ziemią emigracji” lub nawet dar al habr - ziemią chaosu, wojny i niewiernych. I właśnie ten motyw przebywania w ziemi niewiernych, ziemi chaosu, gdzie nie ma porządkującego prawa islamu jest bardzo często wykorzystywany przez europejskich imamów. Europejski pluralizm i prawa mniejszości seksualnych stanowią dla nich klasyczny przykład bezbożnej ziemi pogan, miejsce w którym cześć Jedynego Boga jest cały czas obrażana. Kiedy poczują, że są tutaj u siebie? W momencie, gdy w Europie nastanie dar al islam, ziemia islamu i szariatu, który zakaże niewiernym obrażania Boga.  Dar al habr to również "ziemia nawracania".

O ile kwestie dar a habr i dar al islam mogą polskim Tatarom wydawać się nieistotne lub wręcz abstrakcyjne, o tyle doktryny te stanowią ważny element nauczania imamów przybywających do nas z krajów arabskich. Zresztą pierwsze pokolenie imigrantów Niemczech, Holandii czy Paryżu też nie mówiło o chęci wprowadzania szariatu. Trzy dekady później w stolicach tych państw są całe dzielnice wyłączone spod legislacji państwa. Kto jeszcze dziesięć czy piętnaście lat temu mógł przypuszczać, że na ulicach Londynu czy Hagi pojawią się muzułmańskie patrole ścigające białe kobiety w miniówkach?

W Europie kończy się dar al habr, a zaczyna wprowadzanie dar al islam. Może jeszcze nie wszędzie, ale na mapach wielu miast są już wysepki rządzone przez szariat. Prawodawstwo Wielkiej Brytanii i Niemiec też w prawie rodzinnym daje już pierwszeństwo szariatowi nad prawem krajowym.

Jakub Pacan