Prof. Adam Strzembosz należał do grona ludzi, którzy po 1989 roku odbudowywali fundamenty państwa prawa. Był symbolem niezależności sądów i wiary w moralny autorytet sędziów.
Jak wspominał Katolicki Uniwersytet Lubelski, z którym był przez dekady związany.

Urodził się 11 września 1930 roku w Warszawie w rodzinie inteligenckiej. Jego ojciec, również Adam, był adwokatem i działaczem narodowym, a brat Tomasz – uznanym historykiem II wojny światowej. Po studiach prawniczych w Krakowie i Warszawie rozpoczął pracę w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, a następnie w sądownictwie.

W latach 60. prof. Strzembosz obronił doktorat poświęcony problematyce nieletnich, a następnie habilitację o zapobieganiu niedostosowaniu społecznemu młodzieży. Równolegle pełnił funkcję sędziego w sądach warszawskich.

Po wprowadzeniu stanu wojennego został usunięty z zawodu i pozbawiony prawa nauczania – kara za jego działalność w strukturach „Solidarności” w Ministerstwie Sprawiedliwości. Wówczas przeniósł się na Katolicki Uniwersytet Lubelski, gdzie stworzył silny ośrodek naukowy kształcący prawników wiernych zasadom etyki i prawa naturalnego.

Po zmianach ustrojowych w 1989 roku objął funkcję wiceministra sprawiedliwości w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Rok później został powołany na sędziego Sądu Najwyższego, a następnie wybrany jego pierwszym prezesem w wolnej Polsce.