Prawdziwi Polacy zakorzenieni w cywilizacji łacińskiej za wartość uznają prawdę, czyli zgodność tego, co się mówi z faktami. Żydzi przynależą jednak do innej cywilizacji. Prawda zdaje się dla nich nie mieć znaczenia. Liczy się tylko hagada, czyli żydowska opowieść, na zasadzie kolażu zbudowana z elementów wziętych z rzeczywistości, które tworzą opowieść niezwiązaną z faktami – znaczenie ma korzystne dla Żydów przesłanie opowieści. Co ciekawe, zapewne w związku z dominacją Żydów w pop kulturze, ten obcy zachodniej cywilizacji sposób postrzegania, dominuje na zachodzie – i zapewne to, że goje przyjęli za normę żydowską hagadę, ułatwia wielu rządzącym głoszenie bredni sprzecznych z faktami, i opieranie swoich działań na tych bredniach.

Przykładem takiej żydowskiej hagady jest żydowska kłamliwa narracja o rzekomym polskim antysemityzmie (czyli dążeniach do ograniczenia praw Żydów i ich eksterminacji, dążeniach opartych na uprzedzeniach rasowych) i rzekomej polskiej odpowiedzialności za holocaust. Narracja ta na zasadzie hagady składa się z elementów wziętych z rzeczywistości (takimi elementami są Żydzi, Polacy, holocaust) i stworzeniu z tych prawdziwych elementów fałszywej opowieści, według której to Polacy odpowiadają za zagładę Żydów – gdy w rzeczywistości za cierpienia Żydów odpowiedzialność ponoszą Niemcy.

Klasycznym antypolskim kłamstwem Żydów jest stwierdzenie o tym, że rzekomo naziści zbudowali na ziemiach polskich niemieckie nazistowskie obozy koncentracyjne, bo Polacy byli największymi antysemitami — ta żydowska kłamliwa hagada składa się z elementów prawdziwych (Polacy, Żydzi, obozy), z których stworzona jest kłamliwa opowieść, na którą ostatnio znowu przywołali izraelscy politycy starający się wymusić na Polsce spełnienie żydowskich bezpodstawnych roszczeń finansowych.

Teza o lokalizacji niemieckich nazistowskich obozów koncentracyjnych na ziemiach polskich z powodu rzekomego polskiego antysemityzmu sprzeczna jest z faktami opisanymi w wydanej nakładem wydawnictwa Zysk, książce „Kto dopomoże Żydowi” autorstwa doktora Bogdana Musiała.

Raporty niemieckie związane z wybudowanym przez Niemców na ziemiach polskich niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz informowały władze niemieckie o wrogości okolicznych Polaków wobec Niemców i o tym, jak Polacy pomagali uciekinierom z obozu. W konsekwencji antyniemieckiej postawy Polaków wokół obozu niemiecki okupant stworzył „na początku 1941 roku strefę interesów KL Auschwitz, z której przymusowo wysiedlono wszystkich Polaków […] z biegiem czasu strefa ta była powiększana, a w jej obrębie osiedlano niemieckich kolonistów. Cały obszar strefy patrolowali esesmani, a mieszkający w pobliżu Polacy mogli poruszać się po niej tylko wyznaczonymi drogami”.

Innym popularnym żydowskim antypolskim kłamstwem są oskarżenia kierowane pod adresem Polaków o to, że Polacy nie pomagali Żydom. W rzeczywistości tylko Polacy pomagali Żydom i pomoc ta była tak ogromna, że „prawodawstwo obowiązujące w okupowanej przez Niemców Polsce jest ewenementem w skali Europy, podobnie jak represje i kary egzekwowane za udzielanie pomocy prześladowanym Żydom. Nigdzie indziej Niemcy nie rozstrzeliwali osób obwinianych o pomoc wraz z ich rodzinami”. Tylko Polaków Niemcy karali śmiercią za pomaganie Żydom (w tym za danie Żydowi kromki chleba, czy za nie dostrzeżenie Żydowskiego uciekiniera) – działo się tak, bo inne narody Żydom nie pomagały i nie było potrzeby wprowadzania niemieckich przepisów zakazujących pomocy czy przewidujących kary za pomoc. Warto pamiętać, że nawet przed wprowadzeniem przez Niemców przepisów przewidujących karanie Polaków śmiercią za pomoc Żydowi, Polacy za obronę Żydów byli przez Niemców wysłania na śmierć do niemieckich nazistowskich obozów koncentracyjnych.

Opisy polskiej pomocy dla Żydów znamy z niemieckich raportów. Nieustanne pomaganie przez Polaków Żydom będące permanentnym łamaniem niemieckich przepisów powodowało, że Niemcy nieustannie zaostrzali te przepisy, przewidując coraz wyższe kary dla Polaków, którzy pomagali Żydom. Pomimo to Polacy nawet zagrożeni śmiercią pomagali Żydom – Polacy byli karani śmiercią nie tylko za pomoc Żydom, ale i za pomaganie w pomocy Żydom. Nie dość, że Polak wraz ze swoją rodziną był przez Niemców karany śmiercią za pomoc Żydowi, to jeszcze cała wieś takiego Polaka była karana dodatkowymi obowiązkowymi dostawami dla Niemców, czyli skazywana na śmierć z głodu.

Warto wiedzieć, że niemieccy żandarmi bez sądu rozstrzeliwali nie tylko złapanych Żydów, ale także i Polaków, którzy nieśli im pomoc. Na wsiach Niemcy od razu mordowali Polaków za pomoc Żydom, a ich ciała palili w należących do Polaków domach albo stodołach. Niemcy mordowali całe polskie rodziny, polskie małe dzieci i polskie kobiety w ciąży. Ruchomą własność mordowanych Polaków Niemcy kradli.

Polacy nie mogli liczyć na lojalność złapanego Żyda, któremu pomagali – złapani Żydzi wydawali Niemcom wszystkich Polaków, którzy udzieli im pomocy. Wśród Żydów byli też prowokatorzy – żydowscy agenci gestapo, którzy podawali się za Żydów w potrzebie, by wykryć Polaków skłonnych do pomocy Żydom i wydać ich Niemcom. Ujawnienie faktu pomocy Polaka dla Żyda było śmiertelnym zagrożeniem dla całej polskiej miejscowości. Niemcy mieli po wsiach swoich kontynentów (dziś nie zdajemy sobie sprawy. jak wielu Niemców mieszkało wśród Polaków przed i w trakcie II wojny światowej) – jeden konfident był w stanie wydać Niemcom całą wieś. By ratować całą wieś, trzeba było wydawać żydowskich uciekinierów – robili też to i ci Polacy, którzy ukrywali Żydów. Dla Niemców wyłapywanie Żydów było jednym „z priorytetów w okupowanej Polsce”.

Niemcy równie surowo karali Polaków również za inne przejawy nieposłuszeństwa wobec niemieckich przepisów. Pomimo kar (grzywny, aresztu, konfiskaty, wysyłki do obozu, śmierci) Polacy non stop łamali niemieckie zarządzenia.

Warto pamiętać, że wbrew żydowskim kłamstwom o polskiej odpowiedzialności za cierpienia Żydów to Niemcy byli za cierpienia Żydów odpowiedzialni. To Niemcy wysiedlali Żydów, odbierali im własność, przepędzali bez własności do gett, głodzi w gettach i mordowali w obozach. W swych zbrodniczych działaniach Niemcy wykorzystywali podległe im jednostki złożone z osób innych niż niemiecka narodowości. Podległe Niemcom oddziały policji pomocniczej „rekrutujące się przeważnie z byłych jeńców Armii Czerwonej, oddziałów policji litewskiej i łotewskiej, oraz ukraińskiej”. W transportowaniu Żydów do obozów brały udział też niemieckie bataliony policji porządkowej oraz „policja żydowska pod niemieckimi rozkazami” oraz żydowska administracja Judenraty.

W kłamliwej narracji żydowskiej obok kłamstw o rzekomej polskiej odpowiedzialności braknie prawdy o żydowskich kolaborantach niemieckich nazistów. „Podczas pierwszych deportacji z getta warszawskiego policjanci żydowscy podlegający niemieckim rozkazom przeprowadzili akcję wyłapywania ofiar i załadunku ich do wagonów”.


Jan Bodakowski