Zgodnie z badaniami Eurobarometru , starość według Europejczyków zaczyna się w wieku ok. 64 lat, a młodymi nie możemy się już nazywać około  42. roku życia

W Polsce, jako osoby starsze określa się te, które skończyły 60 lat i tak jest w większości dokumentów dotyczących polityki senioralnej, chociaż w niektórych dokumentach i statystkach jako granicę starości ujmuje się 65. rok życia dla mężczyzn i 60 lat w przypadku kobiet - w ten sposób GUS definiuje  wiek tzw. poprodukcyjny.

W krajowym Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej funkcjonuje Rada ds. Polityki Senioralnej, skupiająca się na otwartym dialogu w sprawie ustalania koncepcji polityki społecznej wobec starości i starzejącego się społeczeństwa, a w jej strukturach - zespół tematyczny, który ma określić i zdefiniować graniczny wiek starości.

Zespół zajmie się zdefiniowaniem granicznego wieku starości i osoby starszej oraz wieku przygotowania do okresu starości oraz ukierunkowaniem polityki społecznej wobec osób starszych do dwóch grup – osób samodzielnych i niesamodzielnych. W wyniku prac ma powstać dokument określający priorytety działań w tym zakresie, poddany później konsultacjom społecznym.

,,Założenia Długofalowej Polityki Senioralnej w Polsce na lata 2014–2020 zostały przyjęte przez poprzedni rząd w grudniu 2013 r. Jej celem jest wspieranie aktywnego starzenia się w zdrowiu oraz możliwości prowadzenia samodzielnego, niezależnego i satysfakcjonującego życia, nawet przy pewnych ograniczeniach funkcjonalnych''-  jak informuje PAP.

W tamtym  okresie przyjęto też Program na rzecz Aktywności Społecznej Osób Starszych na lata 2014–2020, który zakładał działania zmierzające do zwiększania aktywności seniorów, również przy współpracy organizacji pozarządowych.

W praktyce sytuacja seniorów w Polsce wymaga weryfikacji i zoptymalizowania dotychczasowych planów i programów. Często zdarza się, że osoby po 65 roku życia są wciąż w dobrej kondycji i czynnie angażują się w różne fromy aktywności społecznej, ale też w pomoc rodzinie; nierzadko seniorzy nadal pracują zawodowo mimo przejścia na oficjalną emeryturę. Inną, bardzo ważną kwestią jest ciężka sytuacja materialna, która zmusza osoby po przejściu na emeryturę do aktywności zawodowej lub korzystania z pomocy opieki społecznej, bo należne świadczenie emerytalne nie wystarcza na zaspokojenie podstawowych potrzeb.

LDD/żródło: PAP/fronda.pl