Lewica nie chce zgodzić się na wprowadzenie czeków oświatowych, dzięki którym rodzice sami by decydowali, do jakich szkół poślą swoje dzieci (laickich czy katolickich) i mieliby wpływ na treści, jakie kształtują tożsamość dzieci. Lewicy zależy, by publiczna edukacja była instrumentem indoktrynacji dzieci, kształtowania ich tożsamości, w lewicowym duchu nienawiści do katolicyzmu i zachodniej cywilizacji. Lewicowej indoktrynacji w szkołach służy też tendencyjnie dobrany materiał – między innymi uczniowie na lekcjach języka polskiego poznają tylko takie dzieła literatury polskiej i obcej, które niosą ze sobą lewicowe przesłanie.

Z artykułu księdza profesora Aleksandra Posackiego zamieszczonego w kwietniowym numerze miesięcznika Egzorcysta wynika, że powieść Michaiła Bułhakowa „Mistrz i Małgorzata” jest przez rosyjskich prawosławnych powszechnie uznawana za promocję satanizmu. Tę interpretację potwierdza wielu specjalistów świeckich często z entuzjazmem odnajdujących w powieści przesłanie sprzeczne z chrześcijaństwem.

Dla prawosławnych w Rosji „utwór Michaiła Bułhakowa ma charakter zdecydowanie antychrześcijański, wykorzystuje motywy gnostyckie, teozoficzne, a nawet masońskie, przedstawia zafałszowaną wersje dziejów Jezusa, a diabła czyni głównym, pozytywnym i atrakcyjnym bohaterem”.

Michaiła Bułhakowa cenią rosyjscy sataniści, uznający „Mistrza i Małgorzatę” za hymn ku czci szatana. Kult powieści jest tak wielki wśród rosyjskich satanistów, że spotykają się miejscach opisanych na kartach książki. Odmiennie, część ludzi rosyjskiej kultury twierdzi, że powieść Michaiła Bułhakowa ma wymowę chrześcijańską, bo ukazuje „społeczność, która wyrzekła się Boga, i jest całkowicie zdana na kaprysy szatana”.

„Mistrz i Małgorzata” przez przeciwników chrześcijaństwa jest postrzegana jako jedna z tych powieści, które wprowadzają laików w świat idei antychrześcijańskich. Podobnie jak wybitna literacko powieść Michaiła Bułhakowa, postrzegany jest kiepski literacko, ale cieszący się niezasłużoną popularnością cykl powieści o Harrym Potterze – masoneria uznała tę książkę „za powieść inicjacyjną, doskonale przygotowującą młodzież do przyjęcia gnostycko magicznej ideologii i inicjacji masońskiej”.

W „Mistrzu i Małgorzacie” są niezwykle liczne, kształtujące tożsamość czytelników, elementy: bogomilskiej herezji, gnozy, ideologi albigensów, manicheizmu, ezoteryzmu, okultyzmu, magi sympatycznej, kosmologii kabalistycznej, alchemii, astrologii, pogańskiej mitologii, teozofii Heleny Bławatskiej (zawierającej lucyferianizm), antropozofii Rudolfa Steinera. Takie przesłanie nie dziwi — Michaił Bułhakow doskonale znał tą tematykę – ojciec pisarza Afanasij Iwanowicz Bułgakow profesor Kijowskiej Akademii Duchownej był autorem krytycznych prac o masonerii.

„Mistrz i Małgorzata” mają inicjować, czyli wprowadzać w duchowość anty chrześcijańską. Struktura powieści odtwarza nauczanie masonerii. W „Mistrzu i Małgorzacie” tak jak nauczaniu masońskim zło jest równe dobru (chrześcijaństwo zaś naucza, że zło jest ostatecznie bezsilne wobec dobra), Jezus nie ma mocy, zło dominuje. Takie ujęcie zła i dobra w powieści Michaiła Bułhakowa świadczy o inspiracji płynącej z Talmudu, gnozy, koncepcji Tołstoja.

Michaił Bułhakow w swojej powieści, powielając narracje masonerii i gnozy, neguje Ewangelię. Apokryficzny opis Jezusa zawarty w „Mistrzu i Małgorzacie” jest bluźnierczy, przedstawia Jeszue Ha Nocrii jako osobę zdecydowanie odmienną od prawdziwego Jezusa – powieściowy Jezus jest wykorzeniony, nieśmiały, słaby, niepraktyczny, naiwny, pozbawiony boskości, uzależniony od innych. Taka konstrukcja powiela antychrześcijańską narrację Talmudu.

W „Mistrzu i Małgorzacie” Szatan (Woland) ma cechy boskie, włada tymi, którzy wybrali grzech, celem jego obecności w Moskwie jest czarna msza (bal). Michaił Bułhakow jak Goethe w „Fauście” stwierdza, że szatan wbrew swojej intencji czynienia zła czyni dobro. Zapewne jest to forma samousprawiedliwienia pisarza, który twierdził, że uzdrowił go szatan, miał trzy żony, własnoręcznie zabił swoje dziecko podczas aborcji, jaką przeprowadził swojej żonie (pisarz był z zawodu lekarzem), narkomani i alkoholizmu.

Powieść Michaiła Bułhakowa przedstawia szatana nie jako „siewce zła i wroga człowieka”. Powieściowy szatan łączy wszystkich, i złych, i dobrych – jest to nawiązanie do masońskiej nauki o jedności dobra i zła. Postać Mistrza ukazuje, że w zamian za oddanie duszy szatanowi otrzymuje się olbrzymi talent, postać Małgorzaty ukazuje proces inicjacji do okultyzmu.

Michaił Bułhakow zgodnie z satanizmem i wbrew faktom ukazuje pakt z diabłem „jako opłacalny, bo” szatan dotrzymuje słowa – jest to apologia satanizmu. Pisarz pakt z diabłem ukazuje jako coś akceptowalnego.

Profanacją jest umieszczanie akcji powieści w okresie Triduum Paschalnego, ukazanie bluźnierczych parodii sakramentów. Dla prawosławnych „Mistrz i Małgorzata” to potworna kpina „z doktryny chrześcijańskiej” wyrafinowana i doskonała artystycznie. Gdy sataniści niszczący nagrobki odstraszają, to powieść Michaiła Bułhakowa uwodzi.

„Mistrza i Małgorzatę” można uznać za apologetykę satanizmy, talmudyczną, antychrześcijańską, gnostycką, herezje katarów i albigensów. Nie można się więc dziwić, że powieść Michaiła Bułhakowa staje się dziś inspiracją do satanistycznej pop kultury.

Michaił Bułhakow urodził się w 1891 roku w Kijowie. Jego ojciec był Rosjaninem (profesor historii religii w Kijowskiej Akademii Duchownej) a mama Ukrainką. Miał sześcioro rodzeństwa, z którym grywał w prowadzonym przez rodziców teatrze amatorskim.

Przyszły pisarz ukończył medycynę (na Imperatorskim Kijowskim Uniwersytecie świętego Włodzimierza) i wbrew rodzicom zawarł związek małżeński w trakcie studiów. W czasie I wojny światowej wraz z małżonką prowadził szpital wojskowy na froncie.

Po rewolucji w Kijowie miał prywatny gabinet lekarski i leczył choroby weneryczne. Podczas walk o Kijów walczył (z różnych przyczyn, ochotniczo lub wcielony przymusowo) w jednostkach bolszewików, Ukraińców i białych. W 1919 ewakuowany w głąb Rosji sowieckiej. Od 1920 rozpoczął pracę dziennikarską i pisarską. W 1921 zamieszkał w Moskwie, żył w nędzy i ciężko pracował. Od 1922 pisywał dla sowieckiego propagandowego pisma „Nakanunie” wydawanego w Berlinie.

W latach 1924–1925 Bułhakow napisał dwie swoje najsłynniejsze powieści science fiction „Fatalne jaja” oraz „Psie serce” (opublikowane w ZSRR dopiero w 1987 roku). Od 1922 był inwigilowany przez bezpiekę. W 1924 rozwiódł się z pierwszą żoną i poślubił drugą. W 1931 ożenił się po raz trzeci. Stałe dobre zatrudnienie Bułhakow zawdzięczał Stalinowi, który cenił jego twórczość. W 1938 pisarz ukończył swoją powieść „Mistrz i Małgorzata”. W 1939 roku rozchorował się i zmarł w 1940 roku.

 

Jan Bodakowski