Tragiczne skutki magii i czarów są jednym z wielu ignorowanych przez polskich hierarchów i duchownych problemów. Na co niedzielnych kazaniach księża nie poruszają tego tematu — w konsekwencji wiele osób chodzących do kościoła często nieświadomie ma styczność z taką patologią albo nie jest w stanie udzielić porady osobom, które w taki sposób niszczą sobie życie.

Ignorowanie problemu tragicznych skutków magii i czarów jest tak wielkie, że wskutek trudności finansowych od kilku miesięcy przestał się ukazywać niezwykle zasłużony miesięcznik „Egzorcysta”. Wydawca miesięcznika i książek ukazujących tragiczne skutki magii i czarów wydawnictwo Monumen nie było też obecne na ostatnich targach wydawców katolickich w Warszawie.

Jedną z wartościowych publikacji wydawnictwa Monumen jest zbiór artykułów „Tragiczne skutki magii i czarów”. W pierwszym z artykułów ksiądz profesor Andrzej Zwoliński stwierdził, że magia „oznacza zarówno różne zjawiska zrytualizowanych systemów religijnych, kulturowych i społecznych (''czary''), jak i czynności i zachowania, za pomocą których ludzie próbują wpłynąć na rzeczy i zdarzenia pozostające normalnie poza sferą ich oddziaływania”.

Dla księdza profesora magia ma cele egoistyczne, podczas gdy „religia buduje wspólnotę”, magia „jest praktykowana przy użyciu sił pozazmysłowych, […] ma na celu podporządkowanie i zdominowanie innych osób. […] zwierząt i roślin” oraz świata nadprzyrodzonego.

Magię dzieli się na kontaktową (w której wykorzystuje się rzeczy innych osób), zaraźliwą (w której wykorzystuje się magiczne przedmioty, z których czerpie się moc), sympatyczną (w której wykorzystuje się symbole), gnoseologiczną (w której wykorzystuje się wiedzę o świecie).

Różne formy magii mają na celu: wywoływanie choroby lub zdrowia, wywoływanie nienawiści lub miłości, prześladowanie lub chronienie, rzucanie lub odwoływanie zaklęć, zsyłanie śmierci. Do elementów strukturalnych magi można zaliczyć: przedmioty magiczne, słowa i formuły magiczne, ryty magiczne, uwarunkowania, jakim podlega mag.

Z magią łączą się zabobony (wierzenia i praktyki niemające żadnych racjonalnych podstaw), przesądy i wróżby. Dziś magia jest nadal popularna. Promuje ją wiele znanych przedstawicieli pop kultury.

Okultyzm to całość „form magii współczesnej, […] wiedzy tajemnej, praktyk z nią związanych”, wiedza tajemna, magia, parapsychologia, zjawisko niedające się badać empirycznie, tajemna wiedza, metody poszukiwań i techniki zdobywania tajemnej wiedzy, grono wtajemniczonych. Ezoteryzm to związana z okultyzmem droga poszukiwań duchowych zakładająca wtajemniczenie adepta na drodze praktyk inicjacyjnych.

Termin okultyzm pojawił się w XVI wieku. Okultyzm zaczął być postrzegany jako zestawienie gnozy (wiedzy tajemnej) i magii (praktyk wyrażających się w technikach i rytuałach). Okultystami byli alchemicy. Okultyzmem interesowała się masoneria.

Magia stała się sumą wszystkich plugastw z Babilonu, Egiptu, Grecji, Arabii, wszystkiego, co katolicyzm odrzucił. Bardzo wiele plugastwa magia zaczerpnęła z magii żydowskiej. Już w II wielu naszej ery istniało wiele żydowskich publikacji o treści magicznej. Ogromną inspiracją dla magii była też średniowieczna żydowska kabalistyka – szczególnie księgi „Sefer Jecira” (księga Stworzenia) i „Zohar” (księga Blasku). Według kabalistów z racji na to, że człowiek jest stworzony na obraz Boga, człowiek dysponuje mniejszą od Boga, ale jednak istotną mocą stwarzania. Kabała uczy, że „Myśl i Głos Boży, które wyrażają się w liczbach i literach, powołały wszystkie rzeczy z nicości, stąd formuły, figury i kombinacje arytmetyczne mają rzeczywistą skuteczność”. Kabalistyka powstała w XIII wieku w Prowansji, po czym rozprzestrzeniła się do Hiszpanii, całej Europy, Jerozolimy (gdzie powstał rytuał kabalistyczny). O popularności kabały w Europie niech świadczy to, że kabalistyczną symbolikę wykorzystał Dante w „Boskiej komedii”. Ważną postacią w rozwoju europejskiej magii był Paracelsus, który twierdził, że magia to korzystanie z natury, wykorzystywanie naturalnego magnetyzmu człowieka.

W średniowieczu za magię uznawano wróżbiarstwo, zaklinanie, nekromancję (wiedzę o przyszłości pochodzącą od zmarłych) – wszystko to uzyskiwano dzięki pomocy diabła. To właśnie czarownice (spotykające się na sabatach, będące wyznawczyniami i kochankami Szatana) miały swoją moc dzięki paktom diabelskim. „Ostatecznym źródłem magicznych zdolności, mocy i sił tajemnych był zawsze szatan”.

Wynikiem płytkiej religijności w baroku miał być rozwój zabobonów, fanatyzmu, i okultyzmu. Wierzono, że upiorami były: trupy opanowywane przez czarownice, które na polecenie czarownic dusiły lub zarażały ludzi i zwierzęta, same czarownice pod postacią psa, wilka, konia lub wielkiego ptaka. Powszechna była też wiara w wampiry i opętania.

Oświeceniowa krytyka zabobonów nie przeszkadzała oświeceniowcom w praktykowaniu okultyzmu. Przed rewolucją francuską wśród francuskiej arystokracji satanizm i okultyzm był bardzo popularny. W 1678 roku odkryto dużą satanistyczną sektę wśród arystokratów, która składała ofiary z ludzi – pomimo aresztowania 360 osób, sprawę zatuszowano, bo sataniści mieli związki z dworem Ludwika XIV, w tym z metresą króla (oficjalną kochanką i późniejszą żoną).

Od XVII wieku odprawiano czarne msze – francuskie arystokratki do odprawiania czarnych mszy pozyskały 60 księży. Podczas tych mszy składano ofiary z ludzi („najczęściej małych ochrzczonych chłopców”), bezczeszczono eucharystię, pito napój z krwi, moczu prostytutki i wina, na ołtarzu była naga kobieta i czarne świece wyrabiane z tłuszczu zabitych nieochrzczonych dzieci. W czasie takich rytuałów przed odwróconym krzyżem podpisywano cyrografy – najczęściej arystokratki swe ciało i duszę oddawały Szatanowi, by zmarła ich rywalka.

Niektórzy katolicy nie zdają sobie sprawy, że dokonują profanacji i bluźnierstw, wykorzystując modlitwy katolickie w rytuałach magicznych. Bluźniercy uważaj, że skuteczność modlitw to nie dzieło Boga, ale skutek poprawnego wykonania rytuału. Takie praktyki potępiano już w Starym Testamencie. Magie potępiał: Stary Testament, ojcowie Kościoła, Katechizm Kościoła Katolickiego, kolejne sobory. Kościół katolicki w swoim nauczaniu głosi, że czary są fałszem, a głoszenie ich skuteczności jest herezją.

Dziś okultyzm czerpie z ukrytych mocy, niewykrywalnych dla nauki co niestety daje realne efekty. By go praktykować, trzeba zdobyć wiedzę przekazywaną w sposób społecznie zorganizowany, niedostępny przypadkowym ludziom. W ramach współczesnego okultyzmu najpopularniejsze jest wróżbiarstwo, magia (czyli „umiejętność wywoływania nadnaturalnych skutków za pomocą sił nadludzkich” - demonów), spirytyzm, i uzdrowienia okultystyczne.

Część new age czerpie z okultyzmu i ezoteryzmu – magii, neopogaństwa, szamanizmu i spirytyzmu. Z okultyzmem związany jest kult szatana, pogańskich bóstw i innych demonów. Praktykowaniem okultyzmu wywołuje zaburzenia psychiczne, blokuje możliwość dostrzegania różnicy między dobrem a złem. Okultyzm jest antyreligia, odrzucająca wolę Boga, wyrazem egoizmu.

Jan Bodakowski