Zgromadzenie Sióstr Oblatek Chrystusa Kapłana (hiszp. Oblatas de Cristo Sacerdote, ang. Oblate Sisters of Christ Priest) powstało w Madrycie w 1938 roku. Ich założycielami są: kapłan, obecnie sługa Boży José María García Lahiguera i Matka Maria del Carmen Hidalgo de Caviedes y Gómez, głęboko odczuwający potrzebę wspierania kapłanów, poprzez stałą modlitwę do Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Oblacja

Słowo „oblatka” pochodzi z języka łacińskiego oblatio, oblatum – ofiara, ofiarować. „W duchowości benedyktyńskiej Oblacja benedyktyńska sięga swymi początkami czasów samego św. Benedykta. W jego „Regule Mnichów” – jak również w „Drugiej Księdze Dialogów” św. Grzegorza Wielkiego, biografa Patriarchy Mnichów Zachodu – czytamy o dzieciach, które chrześcijańscy rodzice oddawali do klasztoru, poświęcając je Bogu. Akt ten określano łacińskim słowem „oblatio” – „oddanie, ofiarowanie, poświęcenie” W miarę jednak upływu wieków „oblacja” zaczyna oznaczać akt, mocą którego mężczyźni i kobiety oddają swoje usługi i siebie samych klasztorowi, poddając się też całkowicie jego kierownictwu duchowemu.” (cyt. ze statutu Oblatów świeckich Opactwa Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Tyńcu). Oblaci mogą być regularni (poddani określonej zakonnej regule, mieszkający w klasztorze), lub oblaci świeccy (mieszkający poza klasztorem, podlegający prawu klasztornemu, lecz w inni sposób niż oblaci regularni). W wypadku Zgromadzenia Sióstr Oblatek Chrystusa Kapłana, mowa jest oczywiście o oblatkach regularnych. Użyte w nazwie zgromadzenia słowo „oblatka”, jest luźnym nawiązaniem do duchowości benedyktyńskiej, która jest źródłem dla wszystkich zgromadzeń kontemplacyjnych, ale nie oznacza że jest to Zgromadzenie benedyktyńskie.

Duchowość Sióstr Oblatek Chrystusa Kapłana

Oblatki żyją w całkowitym poświęceniu się Panu Bogu, samotności, milczeniu, modlitwie, surowej pokucie. Charakterystyczny dla Zgromadzenia duch ofiary, ma specjalny związek z Jezusem Chrystusem Kapłanem. Ta ofiara upodabnia je do Chrystusa ubogiego, dziewiczego i posłusznego aż do śmierci. Wszystko to, w skromnym i radosnym życiu wspólnym, daje siostrom stałą okazję do praktykowania cnót, zwłaszcza pokory i miłości. Zgodnie tworzą jakby jedno serce i jedną duszę, scalone w tym samym duchu i tej samej miłości, czyli miłości Serca Jezusowego.

Siostry adorują Najświętsze Serce Pana Jezusa bijące podczas Ostatniej Wieczerzy, kiedy Jezus zatroskany był o swój Kościół i w sposób szczególny był wówczas „Najwyższym i Wiecznym Kapłanem”. Częstym przedmiotem rozważania jest dla nich tzw. modlitwa arcykapłańska Jezusa, czyli słowa Ewangelii według św. Jana. „W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: "Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi.  Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata.  Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie.  Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, że Ty Mnie posłałeś i że Ty ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem, i oni poznali, że Ty Mnie posłałeś. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich". (J 17, 1-2. 9. 14-26)

Dla Oblatki poświęcającej się ciągłej modlitwie, szczególnie ważne z powyższego fragmentu są słowa „za nimi proszę”. Siostry realizują to wezwanie pełniąc dyżury przed Najświętszym Sakramentem i starając się uzyskać ciągłość adoracji przez całą dobę.

Historia powstania Zgromadzenia

20 lipca 1936, podczas wojny w Hiszpanii, Matka Założycielka, wówczas 23 letnia panna - Maria del Carmen Hidalgo de Caviedes y Gómez (ur. 1913 - zm.2001) - modliła się w kościele kapucynów. Podczas bombardowania była zaniepokojona o swoje życie i chciała iść do spowiedzi. Szukała księdza, ale nie była w stanie go znaleźć. Właśnie wtedy zrozumiała niezastąpioną rolę kapłanów w Kościele i ich bezcenną misję dla w Bożym planie zbawienia. Wówczas w prezbiterium, pod ołtarzem którego nastawa groziła zawaleniem się pod wpływem wybuchów, zaofiarowała swoje życie Bogu za kapłanów.

W 1938 r. Carmen pragnie rozeznać swoje powołanie zakonne. Odbywa rekolekcje pod kierownictwem kapłana - José María García Lahiguera. Wiedziała, iż Bóg ją wzywa, ale „nie wiedziała dokładnie ... gdzie? , Kiedy?, Jak?”. Podczas rekolekcji pomyślała, że chciała by być kapłanem. Ale potem powiedziała kierownikowi duchowemu „Ponieważ nie mogę być kapłanem, będę ofiarą za kapłanów. (...). Ale taka możliwość nie istnieje, prawda?” Na to odpowiedział jej ks. Jose Maria : „Moja córko, to wszystko pochodzi od Boga. Oczywiście, to teraz nie istnieje, ale zrealizuje się w przyszłości.” Wkrótce ich wspólna myśl o założeniu takiego zgromadzenia stanie się dojrzała, a za datę jego założenia uważa się dzień 25 kwietnia 1938 roku. Drugą siostrą w Zgromadzeniu była rodzona młodsza siostra Carmen Lucia Maria. Pierwsze Oblatki zamieszkały w Madrycie, tam gdzie także i obecnie mieści się dom Generalny Zgromadzenia. Rozwijające się Zgromadzenie założyło kilka nowych fundacji. Obecnie istnieje siedem klasztorów: sześć w Hiszpanii (Madryt, Salamanca, Huelva, Javier, Moncada i Toledo ) i jeden w Peru ( Moyobamba ).

Założyciel Zgromadzenia – ks. José María García Lahiguera

Urodził się w Fitero (Hiszpania) 9 marca 1903,  Święcenia kapłańskie otrzymał 29 maja 1926 roku. Jego gorliwość została zauważona i szybko stał się ojcem duchownym kleryków. Miał szczególny charyzmat uświęcania kapłanów i seminarzystów z którymi się stykał, zwłaszcza w sakramencie pokuty i w kierownictwie duchowym. W 1964 r. został mianowany biskupem w Huelva, a następnie arcybiskupem Walencji (1969). Gdy miał 75 lat przeszedł na emeryturę i wówczas został kapelanem Zgromadzenia sióstr, które założył. Zmarł w opinii świętości w dniu 14 lipca 1989 roku. Jego proces beatyfikacyjny został otwarty.

Życie codzienne Oblatek

Tak jak w przypadku innych Zgromadzeń kontemplacyjnych życie Sióstr koncentruje się wokół Jezusa Chrystusa. Modlitwa jest ich najważniejszą czynnością. Najważniejszym wydarzeniem dnia jest Msza Święta, ale ważna jest też Liturgia Godzin, która odmawiana jest w bardzo staranny, określony sposób. W niedzielę i święta liturgia jest śpiewna na melodię chorału gregoriańskiego. Są też inne modlitwy np. różaniec i modlitwy specyficzne dla Zgromadzenia.

Ponadto siostry pracują, bez opuszczania klauzury. Jednym z ich zadań jest szycie i haft szat liturgicznych. Starają się to robić ze szczególną miłością, ponieważ jest to jeszcze jedna poza modlitwą forma służby kapłanom. Ponadto w klasztorze zdarzają się rozmaite, nawet i cięższe dla kobit prace, jak stolarstwo. Sobota i niedziela jest czasem wolnym od pracy, niemniej zajęcia wówczas są też ustalone, jest w nich wspólna rekreacja, czytania duchowne wspólne i indywidualne. Więcej czasu poświęca się na rozmowy, podczas gdy w dniach pracy raczej jest milczenie.

Wyposażenie ich klasztorów jest ubogie i proste. Jest w nich naprawdę to, co jest niezbędne, a meble są najuboższe z możliwych. Na zdjęciach widać, że nie używają w kaplicy klęczników, a jedynie na podłodze leżą maty izolujące od podłogi.

Strój zakonny stanowi czarny habit, z białym dla profesek czasowych, a z czarnym dla profesek stałych welonem, z białym zawojem pod szyją.  W kroju nieco przypomina habit karmelitanek bosych.

Formacja

Zgromadzenie posiada jeden nowicjat i tylko jeden juniorat, co odróżnia je od innych zakonów kontemplacyjnych, gdzie w każdym domu jest prowadzona formacja i klasztory są samorządne, a jedynie niekiedy spotykają się ich najwyższe przełożone. Zatem organizacja przypomina zgromadzenia półkontemplacyjne. Siostry mogą być przenoszone z jednego klasztoru do drugiego, czyli nie istnieje u nich „stabilitas loci” (stałość miejsca). Jedyna matka generalna wybierana jest na kapitule generalnej i zarządza Zgromadzeniem przy pomocy kadencyjnych sióstr radnych. Taka okoliczność sprawia, że ​​wszystkie klasztory mają to samo życie, tę samą formację i podobnego ducha braterstwa, przez co nie następuje indywidualizacja poszczególnych domów.

Świat
Każdy z klasztorów posiada rozmównice, w których przez kratę siostry mogą kontaktować się z gośćmi. Uczestniczą też nieraz ze świeckimi w nabożeństwach, niemniej również oddziela je krata. Mogą wychodzić z klasztoru, o ile ich posługa tego wymaga, albo inne uzasadnione okoliczności. Kontemplacyjne zakonnice docierają do całego świata poprzez modlitwę, zatem ich działanie choć wydaje się zamknięte, w istocie nie posiada granic.

Na podstawie http://www.oblatasdecristosacerdote.com/

Maria Patynowska

Film „Llega la primavera: HH. Oblatas de Cristo Sacerdote” na kanale TV HMTelevision, przedstawia sylwetki założycieli Zgromadzenia