O fakcie jej śmierci  poinformowała przełożona jej klasztoru „El Monasterio de Santa María de Buenafuente del Sistal” Maria Romero, która twierdzi iż siostra Teresita spędziła w klasztorze 86 lat, a zmarła w 105 roku życia.

Cysterki są zakonem kontemplacyjnym zachowującym bardzo ścisłą i surową regułę życia. Siostry opuszczają klasztor w bardzo rzadkich okolicznościach. Siostra Teresita wyjechała z klasztoru na krótki czas w 2011, aby spotkać się osobiście z Ojcem Świętym Benedyktem XVI, podczas jego wizyty w Madrycie. Poprzednie jej wyjście poza bramę klasztorną miało miejsce 40 lat wcześniej. Komentatorzy powtarzają jej wypowiedź, iż decyzja jej wstąpienia do zakonu była w dużej mierze narzucona przez jej rodzinę, ale później siostra ta czuła się bardzo szczęśliwa w swoim powołaniu.

Klasztor cysterek w którym żyła s. Teresita, został założony w XIII wieku, wspólnota sióstr mieszka w nim bez przerwy od 1246. Prostota ich życia oparta jest na regule św. Benedykta i polega na harmonii modlitwy i pracy. „Cysterki nie różnią się strojem zakonnym od cystersów – może tylko tym, że na głowach noszą tzw. welony; nowicjuszki (tak jak nowicjusze) noszą habit cały biały, siostry, które złożyły śluby czasowe, noszą czarne szkaplerze i pasy oraz białe welony (po ślubach wieczystych – welon czarny). Na modlitwy zakładają (tak jak i cystersi) białe kukulle. Ksieni ma przywilej posiadania insygniów opackich: pierścienia, pektorału (ozdobny krzyż na piersiach), pastorału (laska ozdobnie zakończona) i kołpaka (nakrycie głowy zamiast mitry, którą noszą opaci), który dziś raczej już nie jest używany.” (mogila.cystersi.pl) Sporą zmianą w życiu liturgicznym sióstr było wprowadzenie liturgii w języku hiszpańskim, zamiast łaciny. Siostrze Teresicie podobała się ta zmiana, ponieważ dzięki temu więcej rozumiała. W ciągu jej życia także przemianom funkcja klasztoru kontemplacyjnego, który obecnie staje się miejscem udzielania rekolekcji osobom świeckim, które mogą skorzystać w nim z ciszy przybliżającej do Boga i duchowo w ten sposób korzystać z bogatego dziedzictwa cystersów.

„W Polsce pierwszy klasztor cysterek powstał w Trzebnicy na Śląsku – 22 listopada 1202 r. Mniszki zostały sprowadzone z klasztoru w Bambergu, dzięki inicjatywie Jadwigi, żonie księcia Henryka l Brodatego, która spędziła w klasztorze w Trzebnicy ostatnie lata swego życia i tu została pochowana. Papież Klemens IV ogłosił ją świętą w 1267 r. W kilkanaście lat po fundacji w Trzebnicy powstają nowe klasztory cysterek na ziemiach polskich. Jak wynika z obecnego stanu badań, w obrębie ziem polskich i dawnej Rzeczypospolitej funkcjonowało ok. 16 placówek cysterek. Niektóre klasztory były przeniesione w inne miejsce lub poszczególne klasztory łączyły się między sobą. Były to: Ołobok, Owińska, Toruń, Kimbarówka, Trzcińsko (potem Cedynia), Koszalin, Marianowo, Pełczyce, Recz, Szczecin, Wolin, Żarnowiec, Łubnice (potem połączone z Ołobokiem), Czyste (potem Chełmno). Niektórzy badacze uważają, że benedyktynki w Gubinie w XIII wieku miałyby przejść do cysterek. W Małopolsce nie było żadnego klasztoru cysterek. Niektóre klasztory uległy kasacie w wyniku reformacji w XVI wieku, inne w czasie zaborów w XIX wieku. Od tego czasu cysterki zniknęły z pejzażu kulturowego ziem polskich. Dopiero w latach dziewięćdziesiątych XX wieku staraniem Polskiej Kongregacji Zakonu Cysterskiego, a szczególnie jej ówczesnego prezesa, śp. o. opata Jacka Stożka OCist, w klasztorze w Erd na Węgrzech podjęły nowicjat i złożyły pierwsze śluby zakonne Polki. Niestety, trudności organizacyjno-prawne, związane z fundacją cysterek z Węgier do Polski oraz nieliczne powołania wśród dziewcząt z Węgier, oddalają tę kwestię w czasie.” mogila.cystersi.pl

 

MP/AP/buenafuente.jimdo.com

 

Film nakręcony z okazji 103 rocznicy urodzin siostry Teresity