„Kamil urodził się w roku 1550 w pobliżu Chieti we Włoszech. Początkowo prowadził życie żołnierskie, później poświęcił się trosce o nieuleczalnie chorych. Po ukończeniu studiów i wyświęceniu na kapłana założył zakon klerycki dla posługi chorym. Zmarł w Rzymie w roku 1614. Jest patronem szpitali i chorych.”  (brewiarz.katolik.pl)

Święty Kamil de Lellis miał porywczy charakter i brał w młodości często udział w różnych bójkach, także z Ojcem w latach 70 XVI wieku wojował  w licznych wojnach z Turkami. Jego matka obawiała się o jego życie i przyszłość. Nawet kiedyś śniło jej się, że jej syn Kamil znajduje się w grupie mężczyzn z krzyżami na piersiach. Znak ten odczytała następująco, że jego przyszłością jest zawiśnięcie na szubienicy w kształcie krzyża.  Był to jednak sen prorocki, jej syn nie został powieszony, lecz założył zgromadzenie zakonne, dziś nazywane kamilianami, które opiekuje się chorymi. Kamilianie ubierają się w czarne habity, na których naszyty jest czerwony krzyż i to zapewne grupę takich zakonników widziała w swojej wizji jego matka.

Św. Kamil chciał wstąpić do zakonu kapucynów. Jednak z powodu w młodości odniesionej rany ciągle musiał przerywać formację i przebywać w różnych szpitalach. Tam miał okazję poznać trudne warunki w nich panujące i nawrócić się w głębszy sposób. W szpitalach jak tylko mógł poświęcał się chorym, pomagając im w codziennych czynnościach. Wówczas sam ślubował Bogu, że będzie się ludźmi opiekował nawet z narażeniem własnego życia.

„Powrócił więc do Rzymu, gdzie w Kolegium Rzymskim odbył studia teologiczne. Po ich ukończeniu przyjął święcenia kapłańskie (1584). W tym samym roku w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP w kościółku Matki Bożej Cudownej z kilkoma towarzyszami, których w czasie studiów zdołał pozyskać dla swoich planów, wdział habit nowej rodziny zakonnej i złożył trzy śluby proste: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, z dodaniem ślubu czwartego: oddania się bez reszty posłudze chorym. Wszyscy udali się do szpitala Świętego Ducha, gdzie pod kierunkiem Kamila przez 28 lat spełniali tę samarytańską posługę.” (brewiarz.katolik.pl)

------------------------------------

Duchowość ojców kamilianów mocno związana jest z istnieniem w ich zakonie tzw. czwartego ślubu. Wszyscy zakonnicy we wszystkich zgromadzeniach na świecie składają trzy śluby, których natura w każdym wypadku jest podobna. Są to czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Śluby te, są nieco inaczej interpretowane w szczegółowych dokumentach, niemniej generalnie ich zasada jest uniwersalna. Natomiast tak zwany „czwarty ślub” jest wyróżnikiem, który ma niepowtarzalny charakter i związany jest z charyzmatem. Na przykład Kamilianie ślubują pozostawać przy łożu chorego, narażając własne życie, Kombonianie, misjonarze afrykańscy, przysięgają pozostawać w Afryce w obliczu zagrożenia życia, siostry Wspomożycielki Dusz Czyścowych  zaofiarowują się cierpieć w intencji Czyśćca. Obecnie ten tak zwany „czwarty ślub”, jest nieco inaczej traktowany, raczej jako stała obietnica, nie jest pod względem prawnym traktowany dokładnie jako ślub, niemniej ten legislacyjny szczegół nie zmienia bardzo poważnego traktowania jego materii poprzez zakony, w których jest podejmowany.  

Maria Patynowska