W środę w Dowództwie Garnizonu Warszawa odbyła się konferencja prasowa  ministra obrony narodowej Antoniego Macierewicza.
 

Konferencja szefa resortu obrony Antoniego Macierewicza, z udziałem dyrektora Wojskowego Biura Historycznego dr hab. Sławomira Cenckiewicza, ministra skarbu Dawida Jackiewicza i wiceministra spraw zagranicznych Jana Dziedziczaka została zorganizowana w celu przekazania informacji nt. powołania Komitetu Honorowego, który sprowadzi do kraju i uroczyście pochowa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach szczątki płk. Ignacego Matuszewskiego i mjr. Henryka Floyar – Rajchmana.

- Warto pamiętać jak splatają się losy polskiej historii. Jestem dumny, że mogę oddać tę przysługę Rzeczpospolitej i pamięci płk Ignacego Matuszewskiego oraz mjr  Henryka Rajchmana. Chcę podziękować panom ministrom, szefom służb za to, że przykładają się do tego wielkiego dzieła jakim jest odbudowa polskiej historii i oddawanie polskiej historii Polsce i polskiemu wojsku – podkreślał w swoim wystąpieniu minister Antoni Macierewicz.

Zróżnicowany skład Komitetu jest odzwierciedleniem wszechstronnej działalności obu oficerów,płk Ignacy Matuszewski był przede wszystkim żołnierzem,  ale gdy przeszedł do cywila, objął tekę ministra skarbu, przeprowadził Polskę w najgorszym czasie kryzysu światowego, (…) pracował również wcześniej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych – opowiadał dr Sławomir Cenckiewicz - podobnie mjr Henryk Floyar-Rajchman jego bezpośredni współpracownik i równie wszechstronny obrońca interesów państwa polskiego.

Jak zauważył minister Antonii Macierewicz płk Ignacy Matuszewski był wielkim, wybitnym człowiekiem, który łączył w sobie zarówno funkcje wojskowe, funkcje związane z tworzeniem wywiadu wojskowego, ze Skarbem Narodowym, z Bankiem Polskim, ale także później był twórcą organizacji stojącej u źródeł Kongresu Polonii Amerykańskiej w Stanach Zjednoczonych Ameryki, która przez lata determinowała opór niepodległościowy polskiej emigracji, była fundamentem rządu polskiego na obczyźnie, tego rządu którego ostatni prezydent poległ pod Smoleńskiem.

Szef MON zwrócił również uwagę na ogromną rolę płk. Matuszewskiego w tworzeniu polskiego wywiadu, którego wpływ na zwycięstwo nad bolszewikami w 1920 r był porównywalny wyłącznie z wpływem Józefa Piłsudskiego, to on odpowiadał za wywiad radiowy, to dzięki niemu Wojsko Polskie wiedziało wcześniej jakie są ruchy, jakie są decyzje, jaka jest sytuacja na froncie po stronie przeciwnika. Cała sytuacja związana z Cudem nad Wisłą zapewne przebiegała by zupełnie inaczej gdyby nie to, że Wojsko Polskie, że Józef Piłsudski znał poruszenia znał decyzje, wiedział co się będzie działo na froncie po drugiej stronie. (…) Po raz pierwszy wojsko polskie wiedziało więcej o nieprzyjacielu niż nieprzyjaciel o nas.

Minister Skarbu Państwa Dawid Jackiewicz wyjaśnił, iż celem całego przedsięwzięcia jest uhonorowanie tych cichych bohaterów naszej historii. Dzięki ich determinacji i odwadze, uratowane zostało 75 ton złota Banku Polskiego, złota które wywiezione do Francji pomagało później w ratowaniu polskiej wolności i niepodległości finansując działania polskiego rządu na uchodźctwie. Działania tych polskich oficerów pokazały jak skutecznie można łączyć w działalności politycznej wiedzę o gospodarce, o polityce, o wojskowości mając przede wszystkim za cel budowanie potęgi ojczyzny.

Jak zauważył sekretarz Komitetu Honorowego Sławomir Cenckiewicz, całym swoim życiem obaj oficerowie dawali wyraz oddania ojczyźnie, walczyli o Polskę wolną, wspierali interesy kraju za granicą, a także dążyli do popularyzowania sprawy polskiej wśród polonii na obczyźnie. Sprowadzenie ich do kraju jest swoistym testamentem,  który obaj oficerowie wojska polskiego zostawili, wolą ich życia było powrócić do Polski, gdy odzyska ona niepodległość.

***

Ignacy Matuszewski – urodził się w 1891 r. w Warszawie. Po ukończeniu w 1911 r. gimnazjum studiował m.in. filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim, architekturę w Mediolanie i prawo w Dorpacie. Od 1914 r. służył w armii rosyjskiej, gdzie awansował od chorążego do sztabs-kapitana. W toku walk był dwukrotnie ranny. W 1917 r. należał do organizatorów Zjazdu Wojskowych Polaków w Petersburgu, a następnie służył w I Korpusie Polskim gen. Dowbór-Muśnickiego. W 1918 r., wobec kapitulacji gen. Dowbora przed Niemcami, należał do organizatorów nieudanego zamachu stanu w Korpusie. Następnie służył w Komendzie Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie. Po odzyskaniu niepodległości, w stopniu majora, pracował m.in. w II Oddziale Naczelnego Dowództwa, którego w 1920 r. został szefem. Uczestniczył w pracach delegacji pokojowej w Rydze. Pułkownikiem został mianowany w 1924 r. W latach 1924-1926 był attaché wojskowym RP w Rzymie, 1928-1929 posłem RP w Budapeszcie i do 1931 r. ministrem skarbu. We wrześniu 1939 r. kierował ewakuacją polskiego złota. We Francji, mimo deklaracji złożenia stopnia oficerskiego, nie został przyjęty do formującego się Wojska Polskiego. 
W 1941 r. przybył do Nowego Jorku. Należał do inicjatorów powołania Komitetu Amerykanów Polskiego Pochodzenia i Instytutu Józefa Piłsudskiego, którego w latach 1944-1946 był wiceprezesem. Był wybitnym publicystą w USA. Posiadał stałą kolumnę w „Dzienniku Polskim” wydawanym w Detroit, był autorem odezw i deklaracji KNAPP. Jego bezkompromisowa działaność spowodowała, że 21 grudnia 1945 r. Departament Sprawiedliwości USA wycował jeg podanie o pobyt stały domagając się rejestracji jako reprezentanta interesów obcego państwa. Zmarł nagle 3 sierpnia 1946 r. w Nowym Jorku.

Henryk Floyar-Rajchman  - urodził się w 1893 r. Początkowo kształcił się w Warszawie, a od 1911 r. w Krakowie, gdzie zdał maturę. Od 1913 r. należał do Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej służył w 5 pułku piechoty Legionów, a po kryzysie przysięgowym (1917) w Polskiej Organizacji Wojskowej. Jako kapitan wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w sztabie 1 Dywizji Piechoty Legionów. Po wojnie ukończył Wyższą Szkołę Wojenną i w latach 1928-1931 był attaché wojskowym RP w Tokio. Posiadał stopień podpułkownika. Od 1933 do 1935 r. wiceminister i minister przemysłu i handlu. Poseł do Sejmu RP. We wrześniu 1939 r. brał udział w ewakuacji polskiego złota. We Francji został przeniesiony do rezerwy. W 1941 r. przybył do Nowego Jorku. Rok później przygotowywał Zjazd Związku Obrony Narodowej im. Józefa Piłsudskiego. W 1943 r. był współzałożycielem Instytutu Józefa Piłsudskiego, od 1944 r. wchodził w skład Rady Instytutu, w latach 1947-1951 był jego wiceprezesem. Zmarł 23 marca 1951 r. w Nowym Jorku.

kad/MON.GOV.PL