PIERWSZE CZYTANIE

2 Krl 5, 14-17

Czytanie z Drugiej Księgi Królewskiej

Wódz syryjski Naaman, który był trędowaty, zanurzył się siedem razy w Jordanie, według słowa męża Bożego, a ciało jego na powrót stało się jak ciało małego chłopca i został oczyszczony.
Wtedy wrócił do męża Bożego z całym orszakiem, wszedł i stanął przed nim, mówiąc: «Oto przekonałem się, że na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem! A teraz zechciej przyjąć dar od twego sługi!»
On zaś odpowiedział: «Na życie Pana, przed którego obliczem stoję – nie wezmę!» Tamten nalegał na niego, aby przyjął, lecz on odmówił.
Wtedy Naaman rzekł: «Jeśli już nie chcesz, to niech dadzą twemu słudze tyle ziemi, ile para mułów unieść może, ponieważ odtąd twój sługa nie będzie składał ofiary całopalnej ani ofiary krwawej innym bogom, jak tylko Panu».

Oto słowo Boże.


DRUGIE CZYTANIE

2 Tm 2, 8-13

Czytanie z Drugiego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza

Najmilszy:
Pamiętaj na Jezusa Chrystusa, potomka Dawida. On według Ewangelii mojej powstał z martwych. Dla niej znoszę niedolę aż do więzów jak złoczyńca; ale słowo Boże nie uległo spętaniu. Dlatego znoszę wszystko przez wzgląd na wybranych, aby i oni dostąpili zbawienia w Chrystusie Jezusie, wraz z wieczną chwałą.
Nauka to godna wiary: Jeżeli bowiem z Nim współumarliśmy, z Nim także żyć będziemy. Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy. Jeśli się będziemy Go zapierali, to i On nas się zaprze. Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego.

Oto słowo Boże.


EWANGELIA

Łk 17, 11-19
✠ Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Zdarzyło się, że Jezus, zmierzając do Jeruzalem, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei.
Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni.
Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin.
Jezus zaś rzekł: «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».

Oto słowo Pańskie.

komentarz: 

Pamiętaj na Jezusa Chrystusa (2 Tm 2,8)

"Dziękczynienie jest cechą charakterystyczną modlitwy Kościoła, który celebrując Eucharystię, ukazuje się i staje bardziej tym, czym jest. Istotnie, w dziele zbawienia Chrystus wyzwala stworzenie od grzechu i od śmierci, by je na nowo poświęcić i zwrócić Ojcu na Jego chwałę. Dziękczynienie członków Ciała uczestniczy w dziękczynieniu ich Głowy" (Katechizm, p. 2637).

Dziękczynienie więc łączy z samym Bogiem czyli jest czymś więcej niż radością z darów otrzymanych.

Inspiracją, wzorem i korektą w sposobie dziękczynienia jest dla nas dzisiaj dwóch cudzoziemców: Naaman i Samarytanin. Bogaty i chory Naaman przebył nie tylko długą drogę z obcego kraju do ziemi obiecanej, ale przebył drogę duchową. Prorok, uzdrawiając mocą Boga, nie przyjął żadnego daru za darmową łaskę. Uzdrowiony Syryjczyk jest tak poruszony prostotą i mocą działania Boga przez proroka, że zabiera z sobą ziemię, aby u siebie, w obcym kraju oddawać cześć Bogu Jedynemu, bo „na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem” (2 Krl 5,15).

Chrystus uświęcił całą ziemię, przyniósł zbawienie wszystkim. Powrócił więc uzdrowiony z trądu Samarytanin do Jezusa, chwalił Boga donośnym głosem, upadł na twarz i dziękował (Łk 17,15-16). Jezus chciał widzieć dziewięciu pozostałych - uzdrowionych wcześniej - w postawie dziękczynienia Bogu, ale bliższy im był powrót do zdrowia fizycznego i ludzi niż powrót do Boga.

Bóg daje o wiele więcej niż zdrowie, daje siebie i zdrowie wieczne. Kiedy Jezus, dzięki obecności i dziękczynieniu Samarytanina, może mu powiedzieć: „wstań, idź, twoja wiara Cię uzdrowiła” (Łk 17,19), to mówi jednocześnie o powstaniu ostatecznym – z martwych, o niekończącej się drodze za Barankiem „w głąb” miłości Boga. Paweł wzywa każdego z nas: „Pamiętaj na Jezusa Chrystusa…” (2Tm 2,8nn). Pamięć o Jezusie jest życiem w Jego Obecności jest i źródłem dziękczynienia, łączy nas coraz ściślej z Bogiem i staje się kanałem łaski dla świata.

Andrzej Prugar OFMConv

fot.: Grafika z Mszału Rzymskiego (XIX w.)

Żródło tekstu: http://www.franciszkanie.pl/artykuly/pamietaj-na-jezusa-chrystusa-2-tm-2-8