Prezydent Komorowski wyraźnie starał się, aby była to uroczystość honorująca przedstawicieli trzech różnych typów tradycji politycznej w Polsce. Michnik reprezentował środowisko, które do polityki weszło jeszcze w okresie młodzieńczym pod wpływem fascynacji marksizmem, potem przechodząc do kontestacji wobec systemu PRL i wreszcie tworząc opiniotwórczy dziennik, który miał ambicje być włodarzem zbiorowych emocji w III RP.
Kolejny kawaler Orderu Orła Białego - Jan Krzysztof Bielecki był przykładem reprezentanta pokolenia ewolucji Solidarności z lat 80/81 który stał się potem symbolem transformacji i lansowania idei liberalnych oraz wolnorynkowych.
I wreszcie trzeci odznaczony Aleksander Hall był odnowicielem myśli Narodowej Demokracji. Myślicielem politycznym, który wskrzesił w latach siedemdziesiątych zainteresowanie dziełami Romana Dmowskiego i endeckiej ideologii „Obrony czynnej”.
Jak to często bywa zaczęło się od fascynacji historią, która skłoniła grupę przyjaciół z Liceum Ogólnokształcącego nr 1 w Gdańsku do poznawania prawdziwej historii wolnej od zakłamania peerelowskiej szkoły.
Wokół środowiska, do którego wchodzili oprócz Aleksandra Halla m. in. Grzegorz Grzelak, Arkadiusz Rybicki czy Maciej Grzywaczewski, zgromadziła się z czasem całkiem spora grupa młodej inteligencji z różnych miast Polski. Stworzyli oni pismo „Bratniak”, które podjęło próbę odpowiedzi na pytanie, jak dostosować idee Romana Dmowskiego do dzisiejszych realiów Polski znajdującej się pod dominacją sowiecką.
Grupa skupiona wokół „Bratniaka” początkowo współpracowała z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela, ale po podziałach w tym ugrupowaniu – „bratniakowcy” stworzyli własną organizację – Ruch Młodej Polski. Jej liderem został właśnie Aleksander Hall. RMP pośrednio stało się ofiarą swojego wsparcia dla wpierw strajku w Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1980, a potem pomocą w tworzeniu struktur NSZZ „Solidarność”.
Jednak pomoc dla dziesięciomilionowego związku nie odwracała uwagi młodopolaków od idei odtwarzania systemu politycznego opartego na partiach. To Aleksander Hall był jednym ze współtwórców Klubów Służby Niepodległości, które powstały jesienią 1981 roku. Hall należał do polityków, którzy przestrzegali „Solidarność” przed zbytnim radykalizmem, ale w miarę rozwoju rewolucji solidarnościowej jego wpływ na kierownictwo związku malał. Nie zmieniło to faktu, że gdy Hall po wprowadzeniu stanu wojennego zdołał uniknąć aresztowania bardzo lojalnie dołączył do podziemnych władz gdańskiej „Solidarności”. Znany historyk został członkiem odziemnych władz Regionu Gdańskiego. W 1983 roku zrezygnował z angażowania się w działalność podziemną, szukając innych form aktywności.
Kolejne lata to rozwój pisma „Polityka polska”, które było powrotem do działalności ideowej i refleksji nad aktualnością myśli narodowej w realiach Polski lat osiemdziesiątych. Bardzo wielu ówczesnych obserwatorów podziemia było przekonanych, że to właśnie młodopolacy na czele z Aleksandrem Hallem są najlepiej przygotowani do odtworzenia partii politycznych po ewentualnym upadku PRL.
Rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Aleksander Hall wpierw zrezygnował ze startu z list „Solidarności” w wyborach kontraktowych w 1989 roku, a potem w 1990 roku wszedł do rządu Tadeusza Mazowieckiego. Został ministrem bez teki w roli reprezentanta rządu w kontaktach z organizacjami politycznymi i stowarzyszeniami. Ten wybór miał bardzo poważne konsekwencje dla środowiska Młodopolaków. Pozbawieni swojego politycznego guru rozproszyli się pomiędzy różne środowiska polityczne.
Gdy w końcu 90. roku rząd Mazowieckiego ustąpił Hall powrócił do czynnej polityki, ale już nigdy nie osiągnął podobnego sukcesu, jak w epoce MRP. Wpierw przewodniczył Forum Prawicy Demokratycznej w ramach Unii Demokratycznej, a po 1992 roku założył własne ugrupowanie – Partię Demokratyczną. Na krótko wrócił do polityki na większą skalę jako współtwórca Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego, które weszło w skład szerszej formuły politycznej – Akcji Wyborczej „Solidarność”. W 2001 roku startował do sejmu z list Platformy Obywatelskiej, ale bez sukcesu. Wyciągnął z tego daleko idące wnioski. Zrezygnował z bieżącej polityki i skupił się na pisaniu książek i pracy dydaktycznej na wyższej uczelni.
Order Orła Białego przyznany mu 10 listopada 2010 roku był hołdem od jego dawnego współpracownika z RMP Bronisława Komorowskiego, głównie za rolę którą Hall odegrał w latach 70. i 80. Jego politycznymi wychowankami byli tak znani politycy jak Marek Jurek, Kazimierz Marcinkiewicz, czy Sławomir Rybicki. Osobiście po 89 roku nigdy nie odniósł już sukcesu w próbach bycia liderem politycznym. Rosnąca polaryzacja polityczna między PiS a PO umieściła go raczej po stronie obozu Donalda Tuska, którego jednak bardzo często krytykował z pozycji konserwatywnych. Znacznie większe sukcesy odniósł w pisaniu książek. Napisał biografię polityczną Charlesa de Gaulle, pracę „Naród i państwo w myśli politycznej Charlesa de Gaulle” i wreszcie „Historię francuskiej prawicy 1981-2007”. W 2015 roku w proteście przeciwko ułaskawieniu przez nowego prezydenta RP Andrzeja Dudę – posła Mariusza Kamińskiego odszedł z Kapituły Orła Białego.
Mimo zdecydowanych poglądów politycznych jest szanowany i lubiany, nawet przez tych Młodopolaków, których drogi polityczne po 89 roku przebiegły innymi ścieżkami, niż te, które po 1989 roku wybrał Aleksander Hall.
Piotr Semka