Imperializm rosyjski oparty jest na kłamstwach. Rosja przypisuje sobie pozycje lidera słowiańszczyzny, choć nie jest słowiańskim żywiołem etnicznym (tak jak są nim Polacy czy Ukraińcy), tylko mieszanką ludów mongolskich, ugrofińskich, i w niewielkim stopniu słowiańskich. Rosja przypisuje sobie prymat w świecie prawosławia choć nie ma ku temu podstaw. Rosja uznaje siebie za pogromczynie faszyzmu, choć razem z niemieckimi nazistami rozpętała drugą wojnę światową, i prześcignęła nazistów w swoich zbrodniach. Rosjanie przedstawiają się głupim konserwatystom na zachodzie jako ostoja moralności i religijności, choć są krajem ateistycznym i zdemoralizowanym. Kłamstwa są fundamentem rosyjskiej tożsamości.

Znienawidzona przez środowiska żydowskie historyk Ewa Kurek w swojej pracy „Rosji rozumem nie pojmiesz” przypomniała, że tereny nad Dnieprem były przez wieki zamieszkałe przez plemię Polan, którzy z tych ziem przybyli na tereny nad Wisłą. W IX wieku tereny Rusi podporządkowali sobie wojownicy z Normandii i Szwecji, ich władza sięgała od Finlandii po Przemyśl i Kaukaz.

Ruś Kijowska przyjęła chrzest w X wieku, w XII wyodrębniła się Ruś Halicko Włodzimierska z stolicą w Kijowie, i Ruś Zaleska z stolica w Kijowie. Ukraińcy więc w sensie mentalnym należą do Europy, a nie do Eurazji, od 750 lat (jako Ukraińców zaczęli się określać od końca XVI wieku). W 1247 roku papież objął swoim zwierzchnictwem Ruś Halicko Włodzimierską, a Rusini w ramach unii cerkiewnej zachowali swoją wschodnią liturgie. Kiedy legat papieski w 1253 koronował Daniela I Halickiego, i Ukraina politycznie stała się częścią Europy. W 1349 Ruś Halicka została włączona jako integralna część do Rzeczpospolitej. Ukraińcy przyjęli wówczas zachodnie normy kulturowe obce Rosjanom (w tym i zachodnie pojęcie honoru).

Przynależność Moskwy do odrębnej wrogiej zachodowi cywilizacji wynika też z dominacji na przełomie XII i XIII wieku Czyngis-chana, który stworzył imperium od Korei, przez Chiny, Mongolie, aż do Rusi Zalewskiej. Książęta Rusi Zalewskiej byli wasalami tego mongolskiego władcy, który atakował Mołdawię, Węgry, Polskę i Bliski Wschód. W wyniku walk między wasalami liderem Rusi Zalewskiej stała się Moskwa.

W wyniku upadku imperium bizantyjskiego w 1453 roku i uwolnienia się Moskwy spod zwierzchnictwa Wielkiej Ordy w 1480, Moskwa proklamowała własne cesarstwo, oparte na ustroju odziedziczonym po tatarach – dla cara wszyscy byli niewolnikami. Car przyjął jako nazwę swego państwa Rosja, a jako symbol władzy Czapkę Monomach (którą władca Rosji dostał od mongołów). Po upadku Konstantynopola elita bizantyjska uciekła na Ruś Zaleską, gdzie trwała rywalizacja Tweru i Moskwy. Wtedy też narodziła się idea Rusi Zalewskiej jako spadkobiercy Bizancjum. W 1479 roku powstał niezależny rosyjski kościół prawosławny. W 1511 mnich Filoteusz ogłosił ideę Moskwy jako trzeciego Rzymu, cara jako jedynego władyki wszystkich chrześcijan, który siłą ma opanować cały świat i narzucić wszystkim prawosławie by wszyscy osiągnęli przebóstwienie.

Symbolem rosyjskiego terroru stała się opricznina stworzona przez panującego w XVI wieku cara Iwana Groźnego służba bezpieczeństwa siejąca terror w imieniu cara, której celem było dławienie wszelkiej opozycji. Ich symbolem były przywiązane do siodeł odrąbane głowy psów i miotły. Wzorem dla opriczniny był hierarchiczny ustrój tatarów. Ta pierwsza rosyjska bezpieka dokonywała sadystycznych masowych mordów (bojarów, chłopów, niewolników, kobiet, dzieci, całych rodzin, duchownych).

Po rewolucji bolszewickiej rosyjscy komuniści zachowali odziedziczony po caracie system klasowy, zmieniając tylko stan osobowy klasy rządzącej. Taka sytuacja trwa w Rosji do dzisiaj. Rosjanie akceptują system klasowy bo nie chcą być równi tylko dominować nad innymi.

Rosyjscy komuniści od 1917 do 1991 roku robili to samo co carska Rosja, w takim samym duchu ekspansji i mesjanizmu. Bolszewicka władza w Rosji podobnie jak carat opierała się na jedynowładztwie i imperializmie.

W dzisiejszej Rosji kolejna oficjalna wersja historii jest instrumentem propagandowym Moskwy. Według Ewy Kurek „Rosyjscy historycy nie znają pojęcia warsztatu historycznego i wartości historycznej źródeł. Są tylko tylko propagandystami wypełniającymi instrukcje władz rosyjskich”.

Współczesna Rosja podobnie jak carska i komunistyczna zmusza więźniów w łagrach do niewolniczej pracy (po 16-17 godzin), odbiera im możliwość snu (mogą spać po 4 godziny), zmusza do całodniowego przebywania na mrozie, kara zakazami mycia się i korzystania z ubikacji, uniemożliwia dostęp do dodatkowego jedzenia. Również i inne owoce rosyjskiego imperializmu są katastrofalne. W wyniku aneksji Krymu własność na półwyspie została przejęta w dużej części przez rosyjską mafie.

Od wieków Rosja postrzega Polskę jako wroga. Rosyjska nienawiść do Polaków spowodowana jest tym, że Polska jest krajem katolickim, i tym, że od wieków Polska nie chce dać się Rosji zniewolić. Od wieków Rosja napada na kraje przeciwne ingerowaniu Rosji w ich życie wewnętrzne. Rosja nazywa takie agresje wyzwalaniem. Skutki rosyjskiej agresji i okupacji są zawsze fatalne dla ofiar. Przykładami rosyjskich agresji na Polskę jest: 1792 rok agresja carskiej Rosji, 1795 trzeci rozbiór Polski, to, że po 1815 82% Polski znalazło się pod rosyjską okupacją, stłumienie powstania listopadowego i styczniowego, agresja Rosji sowieckiej na Polskę w 1920 roku, ponowna agresja Rosji sowieckiej na Polskę w 1939 roku (Rosjanie zabili w czasie II wojny światowej 1.600.000 Polaków, a 800.000 deportowali w głąb ZSRR – dla dużej części deportowanych deportacja była wyrokiem śmierci).

Ofiarami rosyjskiego imperializmu padały narody mające nieszczęście być sąsiadami Rosji. Mieszkańcy Kaukazu walczyli z rosyjską okupacją od 1780 roku do 1864. Od 1809 pod okupacją Rosji znalazła się Finlandia, która po okresie szerokiej autonomii została poddana ostrej rusyfikacji. Rosja okupowała Estonię od wojny północnej (1700-1721), Łotwa znalazła się pod okupacją Rosji w wyniku rozbiorów Rzeczpospolitej.

W 1956 roku Rosja sowiecka dokonała agresji na Węgry, Rosjanie zabili 20.000 Węgrów a 200.000 z nich musiało uciekać na zachód. W 1968 Rosja sowiecka dokonała agresji na Czechosłowację, choć zabito tylko 108 osób to 200.000 mieszkańców uciekło na zachód. Od 1979 do 1989 trwała rosyjska agresja na Afganistan podczas której Rosjanie zabili 1.500.000 mieszkańców Afganistanu. Od 1994 do 2009 w Czeczeni Rosjanie zabili kilkaset tysięcy osób. W 2008 roku Rosja napadła na Gruzję, a w 2014 na Ukrainę.

Jan Bodakowski