Kto jest największy w królestwie niebieskim?

 

 

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Uczniowie przystąpili do Jezusa, pytając: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?» On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł:

«Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. A kto by jedno takie dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje.

Baczcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.

Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały.

Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło nawet jedno z tych małych».

 

KOMENTARZ:

 

Niewinności i prostota dziecka jest dla nas dorosłych nie tylko inspiracją, ale także przypomnieniem minionego czasu. Każdy z nas był przecież kiedyś dzieckiem. Potrafił ufnie spoglądać na świat i kiedy czegoś nie rozumie, zadawać pytania. Wiedział, do kogo uciekać się w chwili zagrożenia czy niebezpieczeństwa. W miarę upływu czasu, kiedy poznawaliśmy świat, uczyliśmy się reagować na jego dobre i złe strony. W dorosłym życiu człowiek ma już wypracowane mechanizmy, które uruchamiają się, kiedy czujemy zagrożenie, gdy wiemy, że możemy otrzymać jakąś korzyść, czy też gdy chcemy czegoś się dowiedzieć, odzywa się w nas doświadczenie, z całym swym bagażem lęków i obaw, nadziei i oczekiwanych korzyści.
Może właśnie dlatego trudno jest nam podejść do spraw wiary na sposób dziecka, gdyż jako dorośli ludzie nie raz zraziliśmy się względem innych. Nasze zranienia i doświadczenia nie pozwalają nam nie raz uwierzyć w bezinteresowną miłość, w Ojcowską troskę jaką otacza nas Bóg. To właśnie nasze własne życiowe kalkulacje, nasze oczekiwania dotyczące najbliższej przyszłości i zaangażowanie w teraźniejszość sprawia, że to, co ofiaruje nam Ojciec nasz niebieski wydaje się być jakąś abstrakcją.
Nawet, jeśli wierzymy w Boga, nasze życie nie raz hermetycznie oddziela sprawy wiary od codzienności. Idziemy do kościoła, klękamy do pacierza, wstajemy od konfesjonału, ale wracając do codziennego życia, nie potrafimy tego wszystkiego połączyć i wpleść w naszą codzienność.

SŁOWO BOŻE W PRAKTYCE
Cóż zatem znaczą słowa Zbawiciela, aby na nowo stać się jak dziecko? Czyż nie pragnie On, abyśmy na nowo nauczyli się ufać Bogu? Czy nie chce, aby nasza miłość względem Niego nie była jedynie czczą deklaracją, ale by wypełniła nasze codzienne sprawy tęsknotą za spotkaniem z ukochanym? Podporządkowała wszystko, co robimy tej miłości nadprzyrodzonej? Zaufać i pokochać jak dziecko, nie jest łatwo. Jednak Bóg godzien jest tego zaufania i tej miłości.

PYTANIE DLA ODWAŻNYCH
Czy umiem kochać i ufać jak dziecko?