Atak z dwóch stron

Niełatwo w naszym społeczeństwie próbować być obiektywnym. Gdy pisałem o powiązaniach Nergala ze środowiskiem neonazistowskim (artykuły „Nergal i neonaziści. Nieznane fakty”, „Spowiedź metala. Nowe fakty ws. Darskiego”), przedstawiciele radykalnej prawicy zaczęli wytykać mi używanie języka godnego „Gazety Wyborczej” czy „Nigdy Więcej”, zarzucając, że sięganie po argument ad Hitlerum nie przystoi prawicowcowi. Czarę goryczy dopełnił mój tekst „Narodowe Odrodzenie Polski i banderowcy”, gdzie wytknąłem nacjonalistom z tego ugrupowania, współpracę z ukraińskimi faszystami.

 

Kilka dni później opublikowałem wynik mojego kilkutygodniowego „węszenia” ws. zablokowania koncertu zespołu Irydion przez płockie środowiska lewicowe (związane z urzędującym prezydentem tego miasta Andrzejem Nowakowskim z PO). Artykuł „Lewacki szantaż. Śledztwo portalu Fronda.pl” miał na celu pokazać sposób działania środowiska „Gazety Wyborczej” czy  Stowarzyszenia Nigdy Więcej, które w myśl zasady „uprzejmie donoszę” nie jednej osobie potrafiły rzucić kłody pod nogi. Spodziewałem się, że po opublikowaniu maili ludzi z tego środowiska, stanę się następnym celem tej „antyfaszystowskiej” hucpy. Nie pomyliłem się. I tak, p. Wiktor Marszałek na forum internetowym zespołu Farben Lehre (którego wokalista zaprzecza jakoby uczestniczył w szantażowaniu organizatorów koncertu) w akcie „desperacji i rozpaczy”, pisząc Maleńczukiem, sięgnął po typowy dla swojego środowiska zarzut: „Miłośnik brunatnej muzyki, zwolennik ruchów skrajnie prawicowych, twórca elegii ku czci osoby znanej z postawy negacjonistycznej zamieścił artykuł we Frondzie przeinaczający fakty dot. odwołania koncertu Irydiona." Coś jeszcze? Kto nie z nami, ten przeciwko nam! Komu nie podoba się praktyka „zawodowych antyfaszystów” ten naziol!

 

Jednak zarzuty p. Marszałka pod moim adresem są po prostu obrzydliwe i dlatego postanowiłem napisać do redakcji „Nigdy Więcej” maila z żądaniem przeprosin (odpowiedzi jeszcze nie otrzymałem). Nie rozumiem, jak można nazywać mnie "miłośnikiem brunatnej muzyki", skoro zawsze potępiałem skandaliczne wybryki kapel typu Konkwista 88 czy Honor (pisałem o tym podobnych dewiacjach ideowych, całkiem niedawno w artykule „Pod znakiem pentagramu” dla „Gazety Polskiej”), natomiast chwaliłem pozytywne elementy w twórczości niektórych zespołów tożsamościowych (takich jak choćby późny Legion czy właśnie rzeczony Irydion w odmienionej, świeżej wersji z ost. płyty „44!”).

 

P. Marszałek był łaskaw nazwać mnie również "zwolennikiem ruchów skrajnie prawicowych". To również gruba przesada. Nigdy,  na różnych łamach, nie ukrywałem dystansu, jaki czułem do „sojuszy politycznych” NOP-u, ekscesów „starego ONR-u” (sprzed rozpoczęcia procesu „jednoczenia” poszczególnych brygad) czy dawnej Młodzieży Wszechpolskiej, zupełnie odmiennej, od tej pod wodzą Roberta Winnickiego. Faktem jest jednak, że w ostatnim czasie często broniłem obydwu organizacji przed niesłusznymi oskarżeniami, bardzo krzywdzącymi dla młodych ludzi, którzy skupili się na pożytecznej patriotycznej robocie, a nie prostowaniu prawej ręki czy wypisywaniu gwiazd Dawida na plakatach przeciwników politycznych.

/

Wreszcie przedstawiciel środowiska Stowarzyszenia Nigdy Więcej nazywa mnie "twórcą elegii ku czci osoby znanej z postawy negacjonistycznej". Panu Marszałkowi trzeba przyznać opanowaną do perfekcji sztukę manipulacji. Owszem, odnosiłem się pozytywnie (w dodatku jako nastolatek, publikujący od 17. roku życia w ogólnopolskich czasopismach) do antykomunistycznego i katolickiego elementu działalności Leona Degrelle’a (byłem pod wrażeniem odwagi dziennikarskiej ówczesnego szefa wydawnictwa Christus Rex, który opisał sytuację meksykańskich Cristeros), a nie jego powojennych, nazistowskich i negacjonistycznych idiotyzmów od których zawsze stanowczo się odcinałem, bo w istocie pozostały w sprzeczności z tym, co głosił sam Degrelle nawet przed 1945 r.! (przeciwnicy wodza „reksistów” przyznają, że krytykował choćby antysemityzm). Zawsze uważałem, że opisywanie niepopularnych faktów, przedstawianie przysłowiowej „drugiej strony medalu”, często korzystając z prowokacyjnej  formy a la kwartalnik „Fronda” może skłonić do poważnej, merytorycznej dyskusji na kontrowersyjne tematy. Bo przecież, jak pisał Józef Mackiewicz, „tylko prawda jest ciekawa”.

 

Dlatego gadki Marszałków, Pankowskich, Kornaków i innych zawodowych „antyfaszystów”, mnie - krewnego mjr Józefa Wysockiego (sam jestem - po kądzieli - Wysockim) , oficera Armii Krajowej i dowódcy ruchu oporu w obozie koncentracyjnym Gusen, po prostu irytują. Każdy, kto nie jest zwolennikiem ich praktyk, natychmiast zostaje obsmarowany brunatnym g***em.

 

Pierwsze przymiarki wobec mnie zostały już poczynione. Dziwne , bo - o ile pamiętam - nigdy nie znalazłem się w „Brunatnej Księdze”, choć pod ich lupą znajdowały się portale i czasopisma w których się udzielałem („Opcja na Prawo, „Najwyższy CZAS!”, Konserwatyzm.pl). Dopiero, gdy zdecydowałem się ujawnić tanie chwyty Marszałka i spółki, znalazłem się w kręgu podejrzanych o faszyzm, rasizm, szerzenie nienawiści, antysemityzm i co tam jeszcze eksperci od –izmów raczą sobie wykorzystać. Inna sprawa, że we wspomnianym „spisie faszystów” znajdują się takie osoby, jak choćby działacz pro-life Mariusz Dzierżawski, więc wiarygodność „Brunatnej Księgi” jest bardzo wątpliwa.

 

Taka postawa z pewnością nie wyeliminuje z naszego życia publicznego niechlubnych zjawisk nietolerancji czy neofaszyzmu, ale jedynie zaciera granice, zaciemnia obraz sytuacji i antagonizuje społeczeństwo. Fakt, że organizatorzy Marszu Niepodległości zakazują antysemickich czy rasistowskich okrzyków na manifestacji nie jest bynajmniej zasługą „tropicieli faszyzmu”, ale ludzi takich jak choćby Rafał A. Ziemkiewicz, który w swojej publicystyce zawsze, z niezwykłą ostrożnością, analizował sytuację – starał się dostrzegać plusy i minusy współczesnego obozu patriotycznego. Jego wskazówki przyniosły efekty. Natomiast owocem szczucia na siebie młodych ludzi przez Pankowskiego i spółkę była wzajemna agresja i akty przemocy, której byłem naocznym świadkiem.

 

Muzyka zaostrza obyczaje

 

To samo dotyczy muzyki. Złagodzenie przekazu niektórych kapel, takich jak choćby Irydion, nie jest zasługą „Nigdy Więcej”. Zespół, który śpiewał jeszcze w 2003 r. o „semickim chwaście” (głupie określenie, przypięte ni w pięć, ni w dziewięć do reszty utworu – chyba tylko po to, aby uszczęśliwić potencjalnych łysogłowych nabywców płyty) dziś skupia się na przesłaniu duchowym, cywilizacyjnym, przywiązującym uwagę do tożsamości katolickiej, a nie skinowskiej.

 

Podobną ewolucję przeszedł kiedyś Legion, który na początku działalności bredził o „obronie białej rasy”, „żydowskich zbrodniarzach”, skinheadzie, „który tylko walczy stale, by poprawić Polsce byt”, a potem stworzył piękne utwory „Wandea”, „Avalon – wyspa mgieł”, „Ostatnia Krucjata” (choć i na ostatnim materiale nie brakowało głupich, całkowicie nierozważnych stwierdzeń). Jednak spece od prawdziwego i urojonego faszyzmu nigdy nie podkreślali istotnych różnic. Chociaż między środowiskami nazioli i narodowców nie raz dochodziło do starć.

/
Tak też było we Wrocławiu, gdzie dochodziło do konfliktów między fanami katolickiego Legionu i neonazistowskiej Konkwisty 88. - Zależało mi, aby Legion w swojej treści opierał się o narodową tożsamość. To bardzo ważne, jeśli chce się przekazać wartości ludziom i jeśli swój Kraj oraz jego historię traktuje się poważnie. We Wrocławiu istniała również Konkwista 88, grupa nazistowska w każdym calu. Prawie każdy element ich twórczości nawiązywał do hitlerowskiej spuścizny, co znajdywało uznanie w pewnych kręgach. Niektórzy mieli do tego dystans, inni nie. Podobnie jak do Legionu. Te drogi nie mogły się pokrywać – mówi Tomasz Kostyła, lider kapeli. -  Wydaje mi się, że Konkwista 88 jak i Honor, za wszelka cenę chciały pozostać w hermetycznym kręgu subkultury. Ich działalność nie wnosiła niczego, co mogłoby trwale łączyć Polaków. Inspiracja nazizmem czy pogaństwem nie jest w stanie wydać dobrych owoców, dlatego subkultura skinheads, oparta na magicznej cyfrze 88, przekroczyła wrota zapomnienia. Natomiast dystans do treści narodowo-katolickich nie wynika tylko z krytycznego nastawienia niechętnych temu światopoglądowi osób, ale jest też efektem przemyślanej ofensywy pewnych sił. Nawet w zwyczajnej subkulturze było to doskonale widoczne – mówi enigmatycznie Kostyła.

 

Sam do dziś nie budzi „respektu” wśród środowisk neonazistowskich, dla których nie do przetrawienia jest wsamplowanie „Bogurodzicy” czy śpiewanie o „judeochrześcijańskim bożku”, jak nazywają Chrystusa.

 

Konflikt między „katolami” a neopoganami (często o brunatnym odcieniu) trwa do dziś. Z dwóch niezależnych od siebie środowisk, dowiedziałem się o atakach (w dwóch dużych polskich miastach) neonazistów na „judeochrześcijan”. Często bardzo brutalnych. Nie wykluczone, że było ich więcej.

 

Dziwi fakt, że o ile środowisko „Nigdy Więcej” z naciskiem mówiło o „skrajnym katolicyzmie” neofaszystowskiej ekstremy, tak jakoś mało skwapliwie wspominało o dominującym w ostatnich kilku(nastu) latach rodzimowierstwie. Jako przykład można podać choćby reakcję Rafała Pankowskiego na pytanie dziennikarzy „Naszego Dziennika”, którzy po lekturze mojego tekstu o Nergalu, zwrócili się do „Nigdy Więcej” o komentarz ws. Roberta Fudaliego (ps. Rob Darken). Pankowski, jak pisze Maciej Walaszczyk, „był wyraźnie zaskoczony pytaniem "Naszego Dziennika" w sprawie "Nergala" i Fudalego”. Zastanawia mnie, jak człowiek, który niemal etatowo zajmuje się badaniem środowiska neofaszystowskiego, może być zaskoczony pytaniem o taką „oczywistą oczywistość”. Jak widać, dla ekipy „Nigdy Więcej” wytykanie niegodnej postawy neofaszystowskiej jest w tym przypadku nieopłacalne. Pewnie. Po co pogrążać gości, którzy walą w katoli?

 

I wkurza mnie fakt, że w roli aroganckich prokuratorów stawiają się ludzie, wielokrotnie promujący witryny środowiska lewackich chuliganów, kibicujących klubowi piłkarskiemu St Pauli  czy stowarzyszenia Młodzi Socjaliści (vide załączniki - przyp. red.), które na swoim forum toleruje apologię przestępstw i nie zawiadamia o tym organów ścigania (zrzut ekranu z forum Młodzi Socjaliści TUTAJ - przyp. red.).

 

Pankowski i spółka w swoich mowach często lubią używać konstrukcji w stylu „w Polsce nie może być przyzwolenia na promowanie faszyzmu”. Owszem, nie może być. Dlatego nie możemy pozwolić również na to, aby ekipa „Nigdy Więcej” zastraszała, szykanowała i szantażowała często Bogu ducha winnych ludzi. Tak neofaszyzmu, niezależnie od przekonań politycznych, nie wyeliminujemy. Nie tędy droga.

 

Aleksander Majewski 

 

Załączniki:

 

/

 

 

 

/

 

 

/