Niemiecka narracja historyczna chce zatrzeć związek między Niemcami a ludobójstwem dokonanym przez Niemców podczas II wojny światowej. Zamiast o Niemcach mówi się o nazistach (komuniści w PRL o niemieckie zbrodnie oskarżali hitlerowców – wystarczy spojrzeć na warszawskie tablice w miejscach zbrodni niemieckich, na których słowa Niemcy nie ma). Padają z ust Niemców nawet stwierdzenia o nazistowskiej okupacji Niemiec.


Niemiecka narracja historyczna zbieżna jest z żydowskimi oskarżaniami wobec Polaków o odpowiedzialność za zagładę Żydów. Niemcy chcą się wybielić, a Żydzi chcą realizacji bezpodstawnych roszczeń finansowych opiewających na sumę 300 miliardów dolarów.

Problem dla Niemców są nie tylko fakty dotyczące powszechnego poparcia Niemców dla NSDAP i Hitlera, odpowiedzialności niemieckich nazistów za zbrodnie podczas II wojny światowej, ale również to, że Niemcy tworzyli obozy koncentracyjne i dokonali ludobójstwa na dekady przed pojawieniem się narodowego socjalizmu i Hitlera.

Niemieckie obozy koncentracyjne nie były wynalazkiem narodowych socjalistów i Adolfa Hitlera. Cierpienia Żydów podczas II wojny światowej nie były niczym wyjątkowym. Już w 1904 roku, kiedy Niemcy były monarchią, Niemcy stworzyli obozy koncentracyjne i przeprowadzali ludobójstwo oraz eksterminacje.

Miało to miejsce w niemieckiej kolonii w Namibii, czyli Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej. Więźniami niemieckich obozów koncentracyjnych byli murzyni z plemion Herero i Nama. W niemieckich obozach koncentracyjnych rdzenna ludność Namibii ginęła z braku wody, ubrań i koców do ochrony przez zimnymi nocami, lekarstw, wyczerpana niewolniczą pracą.

Niemieckie obozy koncentracyjne w Namibii otoczone były drutem kolczastym lub zwałami kolczastych krzaków. Panował w nich głód i śmierć, niemieccy strażnicy sadystycznie torturowali, gwałcili i mordowali swoich więźniów.

Wiezieni w niemieckich obozach koncentracyjnych „więźniowie byli używani do niewolniczej pracy przy budowie infrastruktury niemieckiej kolonii”, w tym dróg, kolei i budynków. Kto nie pracował lub był za słaby do pracy, ten był zabijany przez niemieckich strażników.

W niemieckim obozie koncentracyjnym na Wyspie Rekinów było przeraźliwie zimno od wód Oceanu Atlantyckiego. Więźniowie wykonywali w lodowatych wodach oceanu niewolniczą pracę przy budowie nabrzeżny. Wszyscy szybko umierali, a ich trupy wrzucano do oceanu.

W niemieckich obozach koncentracyjnych niemieccy lekarze dokonywali eksperymentów medycznych na więźniach. Pozyskiwane od zamordowanych więźniów organy były wysyłane jako preparaty medyczne do nauki w niemieckim szkolnictwie i dla niemieckich kolekcjonerów.

Przyczyną umieszczenia tubylców w niemieckich obozach koncentracyjnych było powstanie tubylców spowodowane tym, że niemieccy osadnicy odbierali im ziemie. W walkach tubylcy zabili czworo dzieci i dwie kobiety kolonistów. W odwecie Niemcy wymordowali 20.000 kobiet i dzieci tubylców w obozach i tysiące kolejnych w czasie pacyfikacji wiosek tubylców. W sumie Niemcy wymordowali 80.000 murzynów.

Niemcy nie traktowali murzynów jak ludzi. W 1904 roku niemieckie dowództwo nakazało wymordowanie wszystkich murzynów, ci, którzy przetrwali pacyfikacje wiosek, trafiali do obozów koncentracyjnych.

Koniec eksterminacji przyniosło zajęcie w 1914 roku przez Związek Południowej Afryki (która z czasem przekształciła się w RPA i pełniła protektorat nad Namibią do 1990 roku).

Niemcy dokonywali zbrodni w Afryce pod hasłem walki o przestrzeń życiową dla Niemców. Ideową podstawą dla zbrodni niemieckich był darwinizm społeczny. Kontynuacją zbrodniczej polityki niemieckich sprzed Pierwszej Wojny Światowej były zbrodnie nazistowskie. Hitler nie wymyślił nic nowego, tylko czerpał z dorobku państwa niemieckiego. Niemieckim gubernatorem Namibii był ojciec Göringa, wielu kombatantów z Afryki zasiliło szeregi nazistów, nazistowskie brunatne koszule były niewykorzystanymi sortami pustynnych mundurów niemieckich używanych w Afryce.

Niemcy w swojej kolonii w Afryce wprowadzili przepisy zabraniające mieszanych małżeństw. Do dziś nie poniósł odpowiedzialności za ludobójstwo w Afryce. Biali Niemcy mieszkający w Namibii do dziś są dumni nie tylko z niemieckiego kolonializmu, ale i dziedzictwa III Rzeszy.

Zbrodnie niemieckie na kartach książki „Niemcy” (wydanej przez Rebis) przybliżył polskim czytelnikom Piotr Zychowicz.


Jan Bodakowski