Jednym z najciekawszych artykułów w numerze 88-89 czasopisma „Fronda Lux” wydawanego przez wydawnictwo ,,Fronda'' jest fragment wydanej przez Fundację pro Maria et Veritate książki „Papież dyktator” autorstwa Marcantonia Colonny.

 

Zdaniem autora książki, macierzysty dla przyszłego papieża zakon jezuitów miał wydać bardzo krytyczna opinie o księdzu Jorge Mario Bergoglio, gdy ten miał zostać biskupem pomocniczym. Zakon miał rzekomo zarzucać przyszłemu papieżowi, że jest wulgarny, przebiegły, nieposłuszny pod maską pokory, niezrównoważony psychicznie i wszczyna konflikty.

Jorge Mario Bergoglio został jednak biskupem, arcybiskupem i kardynałem (decyzjami Jana Pawła II). Zdaniem byłych współpracowników obecnego papieża, Franciszek świadomie i z premedytacją kreuje swój wizerunek jako prostego i sympatycznego, gdy w rzeczywistości ma być przewrotnym manipulantem, wyniszczającym psychicznie swoich podwładnych. W ramach kreacji swojego wizerunku papież ma demonstracyjnie łamać reguły klasowe i zachowywać się w sposób prostacki.

Franciszek ma też mieć rzekomy nawyk przytakiwania każdemu z rozmówców, kiedy rozmawia z konserwatystami, zdaje się konserwatywny, kiedy zaś z postępowcami jawi się jako rewolucjonista. Identycznie miał zachowywać się (rodak Franciszka) Juan Peron.

Dla autora pracy „Papież dyktator” „Franciszek jest kościelną wersją Juana Perona”. Franciszek ma rzekomo nie ufać ludziom i dlatego ma rzekomo otaczać miernotami, ludźmi o mniejszej inteligencji, które może łatwo zdominować.

Franciszek miał być zawsze zainteresowany polityka. Lewicowy rząd miał atakować z pozycji lewicowych, krytykować komunistów w szeregach zakonu jezuitów, i być rzekomo związanym z reżimem wojskowym w latach 70 oraz z Opus Dei, Comunione e Liberazione, Focolari.

W 2005 Franciszek miał rzekomo przegrać wybory na papieża z Benedyktem XVI. By zostać papieżem, w kolejnych wyborach miał przejść na pozycje lewicowe, zaprzestać ataków na lewicowe władze i zniechęcać do walki z lewicowymi patologiami w Kościele. Do kolejnych wyborów był doskonale przygotowany. Co więcej, miał brutalnie zwalczać swoich przeciwników wśród hierarchów.

Założenie, że Franciszek to peronista jest bardzo kuszące. By lepiej je zrozumieć, warto sięgnąć po wydaną przez wydawnictwo Stato książkę Sławomira Dawidowskiego „Evita Perón – Pierwsza Dama Populizmu”.

Twórcą peronizmu był Juan Peron. Juan Peron jako minister pracy wprowadził on rozbudowane ustawodawstwo socjalne, w tym: przepisy BHP, place minimalne, maksymalny czas pracy, podwyżki płac, zwolnienia chorobowe, płatne czterotygodniowe urlopy, trzynastą pensję, wolną od pracy niedziele, bezpłatne lecznictwo, przerwę w pracy, odszkodowania za zwolnienia.

Najbiedniejszym peroniści zapewnili żywność i noclegi. Za rządów peronistów wszystkie związki zawodowe weszły do jednej organizacji reprezentującej interesy robotników, powstało ministerstwo pracy, wprowadzono powszechne ubezpieczenia społeczne (zapewniające renty i emerytury) i sądownictwo pracy.

Państwo roztoczyło kontrole nad handlem zagranicznym, wypierało zagraniczny kapitał, prowadziło politykę prorodzinną, poddało kontroli ubezpieczenia i sektor bankowy. Peroniści znacjonalizowali kolej, porty, gazownie, telekomunikacje, kopalnie, banki i giełdę. Kontroli i sterowaniu państwa został podporządkowany sektor prywatny. Państwo miało zatwierdzać umowy zawarte między pracodawcą a reprezentacją robotników. Wprowadzono tanie kredyty mieszkaniowe i program budowy tanich mieszkań dla proletariatu.

Peroniści dążyli do ustroju pośredniego między komunizmem a kapitalizmem (odrzucając obie te ideologie). Odrzucając totalitaryzm, role państwa widzieli w obronie wolności jednostki i we współpracy wszystkich grup społecznych. Gwarantem nowego ustroju był prezydent mający szeroki kompetencje (między innymi mianował rektorów uniwersytetów). Z czasem kompetencje prezydenta były coraz większe (parlament przekazywał coraz to nowe kompetencje Peronowi).

W polityce zagranicznej peroniści nie angażowali się po stronie USA czy ZSRR, nie ulegali presji USA czy Wielkiej Brytanii. Utrzymywali stosunki dyplomatyczne i z USA, i z ZSRR, i z frankistowską Hiszpanią.

Argentyna w XX wieku była krajem milionów ubogich imigrantów. Cały majątek kraju monopolizowało kilkanaście rodzin oligarchów. Obcy kapitał kontrolował ponad 60% przemysłu argentyńskiego i transferował 33% zysków zagranicę. Argentyńczycy, mający złe doświadczenia z amerykańskim imperializmem i dużą populację imigrantów niemieckich, podczas II wojny światowej sympatyzowali z Państwami Osi. Reformy społeczne peronizmu wzbudziły gniew oligarchii i USA. Amerykanie usiłowali poprzez swoją agenturę (sojusz oligarchów, konserwatystów, Żydów i komunistów) obalić Perona. Antyklerykalizm anty peronistów w początkach peronizmu zmusił Kościół katolicki do poparcia peronistów.

Jan Bodakowski