05.05.19, 09:05Fot. Pixabay, CC 0
O co chodzi w życiu duchowym? Włodzimierz Zatorski OSB
Komentarze
nie warto wchodzić w zbyt bliskie relacje z Bogiem...ja po śmierci klinicznej uległam przymusowi Ducha Świętego do odprawiania odpustów za dusze piekielne...i spotkało mnie nieszczęście bo Szatan poprzez złych ludzi spowodował atak na mnie...i po tym fakcie stwierdziłam, że odpusty za dusze piekielne czyli dusze ludzi, którzy żyli, żyją i żyć będą i kiedykolwiek znajdą się w piekle po śmierci - powinni odprawiać egzorcyści a nie ja.....tym samym poczułam "gwałt" na mojej osobie przez Ducha Świętego, który nie ostrzegł mnie czym to grozi, że grozi wzmożonym atakiem Szatana...gdybym wiedziała to uważałabym...a Duch Święty mnie nie ochronił i Zło mnie zniszczyło
Określenie „życie wewnętrzne” obejmuje przeżycia psychiczne (uczucia, pragnienia, namiętności, pożądania), sferę intelektualną (myśli, idee, koncepcje) i wolitywną (decyzje, postanowienia). Przedmiotem życia wewnętrznego może być świat, piękna przyroda, drugi człowiek. Poeci i artyści mają głębokie życie wewnętrzne niezależnie od ich stosunku do wiary. Określenie „życie wewnętrzne” można utożsamiać na przykład z wyobraźnią. Natomiast o „życiu duchowym” mówimy wówczas, gdy życie ludzkie rozwija się w świadomym związku z rzeczywistością duchową. W odniesieniu do chrześcijanina centrum życia duchowego jest Bóg, który się objawił w Jezusie Chrystusie i nieustannie działa mocą Ducha Świętego.
Boga Trójjedynego poznajemy z Objawienia zawartego w Piśmie Świętym i w Tradycji. Jednoczymy się z nim w sakramentach i w modlitwie. Życie duchowe jest dążeniem do coraz pełniejszego zjednoczenia z Bogiem, który w Chrystusie zbliżył się do nas.
Jezus Chrystus, Syn Boży stał się człowiekiem dla naszego zbawienia. Jego krzyż i zmartwychwstanie są fundamentem duchowego rozwoju. Życie duchowe każdego człowieka jest realizacją powołania do świętości. „Bądźcie więc świętymi, bo Ja jestem święty” (Kpł 11, 44), „Bądźcie więc wy doskonałymi, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5, 48).
Słowem „duchowość” określamy zarówno praktykę życia duchowego, jak i usystematyzowaną refleksję nad życiem duchowym, którą nazywamy teologią duchowości albo teologią duchową.
Jezus Chrystus, który głosił jedną Ewangelię dla wszystkich i założył jeden święty, powszechny i apostolski Kościół jako Jego Mistyczne Ciało, jest celem, wzorem i sprawcą chrześcijańskiej duchowości. Przez chrzest zostaliśmy wszczepieni jako żywe „latorośle” (J 15, 1-7) w „winny krzew” — „Chrystus jest drogą, prawdą i życiem” (J 14, 6). Z Nim stanowimy jedną wspólnotę wiary (Ef 4, 4).
Wszystko jest przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie. Chrystocentryzm sprawia, że duchowość chrześcijańska jest jedna. Równocześnie jednak duchowość ta praktykowana jest w wielorakich formach.w twoim zyciu zatorski chodzi jeno o jedno o twoje pasozytnicze zycie koscielnego nieroba 
