Gdy Jezus uczynił coś dobrego w twoim życiu i nie da się tego ukryć (a więc w ten sposób ewangelizujesz), przygotuj się na diabelskie oskarżenia: na to, że inni będą chcieli wpędzić cię w poczucie winy z tego powodu lub wmówić, że nie było to od Boga.

SPOTKANIA Z JEZUSEM NIE DA SIĘ UKRYĆ

Dziś Jezus uzdrawia kobietę, która od osiemnastu lat nie mogła się wyprostować. Ewangelista Łukasz (a więc lekarz z wykształcenia) jasno stwierdza, że przyczyna jej choroby była bardziej duchowa niż fizyczna - miała w sobie "ducha niemocy", a Jezus uwolnił ją od tego ducha. Zrobił to w niezwykle piękny i poruszający sposób - sam zobaczył ją, przywołał ją, położył ręce i uzdrowił. Działo się to w szabat, w synagodze, prawdopodobnie podczas nabożeństwa, a więc na oczach tłumów, a wszyscy, którzy to widzieli cieszyli się potem "ze wszystkich wspaniałych czynów dokonanych przez Niego".

Takich rzeczy nie da się ukryć. Kiedy spotykasz Jezusa i przez to zmienia się twoje życie, inni widzą w tobie zmianę, nawet jeśli nie doznałeś jakiegoś spektakularnego cudu. Widzi to zwłaszcza rzeczywistość duchowa, co ma dwa przeciwne skutki: z jednej strony jesteś dla innych widzialnym świadectwem i dowodem na interwencję Boga , dlatego chcąc nie chcąc - ewangelizujesz tym, co Jezus ci uczynił. Z drugiej strony - królestwu ciemności bardzo się to nie podoba, bo odbierasz diabłu dusze. Dlatego musisz przygotować się na nieprzyjemne, lecz niegroźne skutki tego, że jesteś bardziej niż inni na celowniku piekła.

ATAK

Historia uzdrowionej kobiety mogłaby się zakończyć pięknie i spokojnie, gdyby nie - o dziwo - przełożony synagogi, który nagle wykrzykuje do wszystkich "Jest sześć dni, w które należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu!". Jak mogła poczuć się ta biedna kobieta? Kto ma rację? Komu teraz wierzyć? Przełożonemu synagogi, który był do tej pory był dla niej ważnym autorytetem w sprawach duchowych, czy Jezusowi i swojemu uzdrowieniu?

Ponieważ demon jest bezsilny wobec cudu uwolnienia, zostaje mu tylko "szczekanie" i to takie, które najbardziej zaboli. Diabeł posługuje się wtedy osobami, które są dla nas ważne i ich ustami sieje w nas wątpliwości, co do naszego doświadczenia Boga. A może to nieprawda? Może moja relacja z Bogiem to fikcja? Może to oni mają rację i to ja jestem ten pogubiony i zakłamany człowiek, któremu wydawało się tylko, że spotkał Boga i widać już po mnie jakieś efekty tego spotkania?

SŁUCHAJ JEZUSA, A NIE SZCZEKANIA!

Na szczęście sam Jezus zabiera głos i perfekcyjnie rozprawia się ze wszystkimi oskarżeniami. Najpierw swoje mocne słowo kieruje do przełożonego synagogi, nazywając go "obłudnikiem". Potem wygłasza krótką przemowę, broniąc kobiety i swojego postępowania. Wychodzi od zdroworozsądkowej analogii z odwiązywaniem wołu w szabat, by go napoić i kończy na przypomnieniu godności tej kobiety, nazywając ją czule "córką Abrahama".

Jak więc nie upaść pod ciężarem oskarżeń, które możesz słyszeć, gdy idziesz za Jezusem? Po pierwsze - patrz na fakty, co ci Jezus uczynił i logicznie wyciągaj wnioski - jak było wcześniej, jak jest teraz. Po drugie - słuchaj Jezusa, a nie wycia piekła, które jeszcze ma nadzieję, że cokolwiek zachowa dla siebie. Słuchaj tego, kim jesteś w oczach Boga, a nie tego, co myślą o tobie inni lub co myśli o tobie piekło. Wracaj do tego, że twoją pierwszą tożsamością jest bycie ukochanym dzieckiem - synem i córką Boga. Dziecko ma prawo do bliskości ze swoim Tatą, do cudów, do uzdrowień, do troski, opieki, a nawet rozpieszczania przez Boga. To jest twoja prawdziwa tożsamość, a nie to, co myśli o tobie piekło. Owszem, wciąż jestem grzesznikiem, ale grzesznikiem kochanym przez Boga, którego Pan chce ciągle uwalniać od grzechów i słabości.

 

Ks. dr Piotr Spyra

Tekst ukazał się na profilu ks. Piotra Spyry na Facebooku.