W dniu wybuchu II wojny światowej warto przypomnieć, wbrew kłamliwej antykatolickiej propagandzie ateistów, antyklerykałów i innowierców, że Kościół katolicki nie był sojusznikiem nazistów, a jedną z głównych ofiar nazistowskich represji.

Chrześcijaństwo zostało zaatakowane przez narodowych socjalistów z pozycji socjalistycznych, rasistowskich i neopogańskich. Narodowi socjaliści, kultywując dziedzictwo reformacji i antysemity Lutra, organizowali nowe zbory, negowali istnienie Boga i ubóstwiali rasę nordycką. Stworzeni przez nazistów Niemieccy Chrześcijanie wyznawali odromanizowane i antysemickie pseudo chrześcijaństwo. Neo poganie czcili Woltana, słońce, witalność i agresję. Protestanci propagowali szowinizm, antysemityzm i antykatolicyzm, prowadzili dialog ekumeniczny z neo poganami. Naziści powołali nowy państwowy zbór protestancki. Hans Kerrl minister odpowiedzialny za sprawy religijne głosił w 1937, że narodowy socjalizm to pozytywne chrześcijaństwo, wola boga objawiona w niemieckiej krwi. Nabożeństwa protestantów były areną propagowania narodowego socjalizmu.

Dzięki demokratycznym procedurom w zborach protestanckich narodowi socjaliści zdołali przejąć władzę w radach parafialnych a przez to w samych zborach. Członkiem Niemieckiego Kościoła Ewangelickiego mógł być tylko Aryjczyk. Ideolog narodowego socjalizmu Alfred Rosenberg w książce „Mit XX wieku” zajadle atakował chrześcijaństwo (o czym katolik nie może się dziś w Polsce przekonać, bo ta i inne książki stanowiące klasykę narodowego socjalizmu obok „Mojej walki” są nieprzetłumaczone — zapewne dlatego, by nie ukazać wspólnego światopoglądu lewicy i NSDAP). „Mit XX wieku” znalazł się w kościelnym indeksie ksiąg zakazanych od 1939 roku, za głoszenie tez o potrzebie stworzenia nowego chrześcijaństwa bez Starego Testamentu i Listów św. Pawła. Nowe chrześcijaństwo Rosenberga miało być wspólnotą krwi rasy i ziemi, ubóstwieniem rasy nordyckiej, połączeniem eugeniki, rasizmu i religii.

NSDAP uważała katolików za większe zagrożenie dla nazistów niż zachodnie demokracje. Naziści dążyli do wyeliminowania chrześcijaństwa z życia społecznego. Powodowane było to tym, że prasa katolicka zwalczała narodowych socjalistów nawet po dojściu NSDAP do władzy.

W czasie rządów NSDAP od 1933 (kiedy to Adolf Hitler na drodze demokratycznych wyborów doszedł do władzy) do 1937 władze skutecznie zastraszyły rodziców, powodując spadek uczęszczania do szkół katolickich z 65% do 3%.

W 1933 Hitler wymusił, grożąc zamknięciem szkół parafialnych i powołaniem kościoła narodowego, zawarcie przez Watykan i Niemcy konkordatu. W tym też roku w Niemczech zostały rozwiązane partie chadeckie i wprowadzono rozporządzenie „O ochronie narodu i państwa” ograniczające wolność słowa, druku, zebrań, stowarzyszeń, zamieszkania i korespondencji. Zgodnie z tym rozporządzeniem karano śmiercią za zdradę stanu, podpalenia, sabotaż, zamachy, rozruchy. Narodowi socjaliści karali za krytykę narodowego socjalizmu i posiadanie odmiennych poglądów o partii rządzącej. W 1933 roku pod kierownictwem Hermana Geringa powstała Tajna Policja Państwowa Geheime Staatspolizei Gestapo, utworzono pierwsze obozy koncentracyjne i więzienia specjalne np. Dachau. Rozpoczęto systematyczną likwidację prasy katolickiej, w 1933 z 435 tytułów ostało się 124.

Nazistowskie represje wobec katolików nie ograniczały się do zastraszania, w 1934 w czasie Nocy Długich Noży zabito wielu polityków i działaczy katolickich, w tym i E. Klausnera przywódcę niemieckiej Akcji Katolickiej, wielu innych wysłano do obozów koncentracyjnych.

W związku z prześladowaniami biskupi niemieccy w liście pasterskim zakazanym przez władze potępili mentalność pogańską i żądali wolności religijnych dla chrześcijan. Krytyka ta spotkała się z ostrą reakcją państwa i partii, wielu księży pod zarzutem oszczerstw zostało aresztowanych. Narodowi socjaliści w Niemczech, pomimo że w większości byli ateistami, zaangażowali się w tworzenie własnej rasistowskiej religii.

Od 1935 narodowi socjaliści zwalczali Kościół nie poprzez czynienie księży męczennikami, ale poprzez bezpodstawne oskarżanie ich o czyny kryminalne, przestępstwa dewizowe i zboczenia seksualne (w tym i o pedofilię). Księża stawali się ofiarami bandyckich napadów ze strony nazistowskich bojówek. Niechęć NSDAP do kleru brała się też z tego, że biskupi odmawiali współpracy z NSDAP. Protestanci inaczej niż katolicy akceptowali anty chrześcijańskie rządy narodowych socjalistów.

Od 1935 roku NSDAP zlikwidowała obowiązek modlitwy w szkołach, zwolniła duchownych z pracy w szkołach, usunęła krzyże z gmachów publicznych, cenzurowała kazania, uniemożliwiła działalności organizacjom katolickim w tym i takim, które niosły pomoc potrzebującym, zakazała rozporządzeniem publikacji przez pisma codzienne artykułów o treści religijnej. Czasopisma katolickie niszczono też cenzurą, brakiem papieru, narzucaniem prasie katolickiej artykułów anty katolickich, których nieopublikowanie wiązało się z zamknięciem tytułu. W 1935 roku w życie weszły ustawy norymberskie zakładające upowszechnienie sterylizacji.

Od 1 Września 1936 roku władze obowiązkowo wcielały młodzież do Hitlerjugend, ofiarą tej praktyki był papież Benedykt XVI.

Od 1937 roku karano za rozpowszechnianie i druk encykliki „Mit brennender sorge” głoszącej niemożliwość pogodzenia chrześcijaństwa z ubóstwieniem narodu, rasy, głowy państwa i odrzuceniem Starego Testamentu, negującej stawianie interesu narodu ponad moralność. Działania te uzupełniały nazistowską praktykę zakazu rozpowszechniania krytycznych wobec nazizmu listów pasterskich, likwidacje prasy katolickiej, rozwój prasy antyreligijnej, usuwanie krzyży ze szkół i propagandę anty religijną w szkołach.

Od 1938 roku partia wprowadziła neutralność światopoglądową szkół. Zakazano śpiewania kolęd i organizowania widowisk jasełkowych. Wprowadzono nowe germańskie nazwy miesięcy i nowe znaczenie tradycyjnych świąt. Usuwano krzyże z miejsc publicznych. Świętokradczo plugawiono Jezusa Chrystusa. Masowo aresztowano kapłanów potępiających neopoganizm i korzystających ze Starego Testamentu sprzecznego z rasistowską polityczną poprawnością nazistów. Młodzież w szkołach podawana była anty chrześcijańskiej indoktrynacji. Zlikwidowano naukę religii w szkołach. Po aneksji Czech i Austrii otwarcie prześladowano katolików na terenach zaanektowanych.

W 1939 ostatecznie zlikwidowano inne niż nazistowskie organizacje młodzieżowe, ukończono likwidacje szkół katolickich i zlikwidowano wydziały teologiczne na uniwersytetach.

Podczas II wojny światowej w Polsce narodowi socjaliści zabili kilka milionów katolików, resztę sprowadzili do statusu niewolników. Prowadzili planowa akcje mordowania polskiej inteligencji (w tym i księży katolickich), rabunku polskiej własności, zniemczania polskich dzieci. Podczas wojny naziści w całej Europie zabili kilkanaście milionów chrześcijan, kobiet i dzieci, miliony innych wypędzili z domów, masowo popełniali gwałty, zmusili 2 miliony Polaków (od 14 roku życia) do pracy niewolniczej, znacjonalizowali mienie Kościoła, sprofanowali miejsca kultu, ograniczyli prawo do swobód religijnych (zakazali odprawiania mszy poza niedzielą i bicia w dzwony, deportowali księży z terenów przyłączonych do Rzeszy, likwidowali domy zakonne, usunęli krzyże z budynków publicznych, zabronili społecznej aktywności Kościoła, wprowadzili zakaz udziału dzieci w praktykach religijnych), ograniczyli prawo zawierania małżeństw, rozwiązali organizacje katolickie.

W 1941 w Niemczech ostatecznie zlikwidowano resztki prasy katolickiej. Surowo karano katolików sprzeciwiających się eutanazji. Zakazano działalności religijnej poza murami kościołów. Gestapo skonfiskowało rejestry parafialne. Zawieszono działalność konwentów i seminariów. Zamknięto katolickie wydawnictwa. NSDAP prowadziło nieustanną kampanię anty katolicką. Na przełomie 1940-1941 roku władze skonfiskowały ponad 100 domów zakonnych. Narodowi socjaliści więzili, internowali w domach i obozach koncentracyjnych, oraz mordowali, księży katolickich. Księża za rządów NSDAP aż do upadku III Rzeszy mordowani byli w Dachau.

Jan Bodakowski