Leżajsk, w jidysz zwany Lizanskiem, przez Żydów był zamieszkiwany już w XVI wieku. Z 1635 roku pochodzi królewski przywilej, pozwalający Żydom na warzenie oraz wyszynk piw oraz miodosytnictwo. W ciągu wieków około 50% mieszkańców miasteczka stanowiła właśnie ludność żydowska. Przełomowym momentem dla Leżajska był XVIII wiek, czas, kiedy osiadł tu Elimelech, syn Elazara Lipmana, wędrowny kaznodzieja, zwany później Elimelechem z Leżajska. Był on twórcą koncepcji ruchu chasydzkiego oraz jednym z najważniejszych cadyków, co nie powinno dziwić , gdyż szkolił go sam Dow Ber z Międzyrzecza. Działalność Elimelecha, zwanego „lekarzem dusz” rozsławiła Leżajsk jako najważniejszy ośrodek chasydyzmu w Europie.

Grób cadyka w Leżajsku jest po dziś dzień licznie nawiedzany przez Żydów z całego świata, którzy przyjeżdżają tu w oczekiwaniu na cudowne ozdrowienie. Kulminacją wszelkich pielgrzymek jest 21 dzień miesiąca adar, kiedy to, wedle wierzeń, dusza Elimelecha powraca na ziemię. Sam cmentarz był wzmiankowany już w XVII wieku. Podczas II wojny światowej został zniszczony, z tego tez okresu pochodzi legenda, jakoby Niemcy, znalazłszy grób cadyka, odkryli jego zwłoki wnienaruszonym stanie, a sami zapadli potem na ciężkie choroby.

Po wojnie postanowiono zrewitalizować nekropolię, prace były prowadzone między innymi przez Borucha Safira, rabina Friedmana, rabina Mendla Reichberga, Fundację Rodziny Nissenbaumów, a także Fundację Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego.

Przez 30 lat cmentarzem opiekowała się Janina Ordyczyńska, sprzątała go, przechowywała klucz do wejścia. Po jej śmierci, w 1990 roku, ohel został udostępniony dla pielgrzymów. Mówi się, że sam Elimelech wziął ją do nieba. Następne 16 lat strażniczką cmentarza była Krystyna Kiersnowska, córka Janiny, która zmarła w 2006 roku na zawał serca w wyniku kłótni z natarczywym pielgrzymem. Dziś obiektem opiekuje się Fundacja Dziedzictwa Żydowskiego.

dam/kirkuty.xip.pl,Fronda.pl