Ewangelia na Poniedziałek Wielkanocny:
(Mt 28,8-15)
Gdy anioł przemówił do niewiast, one pośpiesznie oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i biegły oznajmić to Jego uczniom. A oto Jezus stanął przed nimi i rzekł: Witajcie. One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą. Gdy one były w drodze, niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło. Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali. A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu. Ci więc wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między żydami i trwa aż do dnia dzisiejszego.
Paschalna radość przepełnia jeszcze nasze serca, gdy obchodzimy poniedziałek w oktawie Wielkanocy. Pogrążamy się w rozmyślaniu przed pustym grobem, urzeczeni blaskiem tajemnicy zmartwychwstania Pańskiego. Życie zwyciężyło śmierć. Potrzeba wiary, aby otworzyć się na tę nową, wspaniałą perspektywę. Pozwólmy, aby przeniknęły nas myśli i uczucia wyrażone w przejmujących słowach Sekwencji Paschalnej: „Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy!”. Ta prawda ukształtowała życie apostołów, którzy po zmartwychwstaniu odczuli, że ich serca znów pałają pragnieniem naśladowania Mistrza, a otrzymawszy Ducha Świętego, zaczęli niezwłocznie opowiadać wszystkim o tym, co osobiście widzieli i przeżyli: „Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja!”. Jeżeli Chrystus zmartwychwstał, możemy patrzeć nowymi oczyma i sercem na wszelkie wydarzenia naszego życia. Takie jest paschalne orędzie, z którym chciałbym dotrzeć do ludzi na całym świecie. – św. Jan Paweł II, Anioł Pański, 24 IV 2000 r.
