Choć Polonia Warszawa została założona wcześniej przez Wacława Denhoff-Czarnockiego to właśnie datę rozegrania pierwszego meczu ze stołeczną Koroną (przegrany zresztą przez Polonię 4:3) historycy uważają za początek istnienia klubu. W tym czasie drużyn w Warszawie było już co prawda ok. 20, ale były one klubami szkolnymi, bo tylko na istnienie takich zgadzały się władze carskie. Wszystkie były zrzeszone w ramach Sekcji Gier Warszawskiego Koła Sportowego, a Denhoff-Czarnocki wymyślił, by najlepsze szkolne drużyny połączyć w jedną silną. Nazwanie jej patriotycznie „Polonią”, w rządzonej przez Rosjan Warszawie, było niewątpliwie dużą odwagą.


Polonia Warszawa już po roku swojego istnienia stała się numerem jeden w stolicy. 17 listopada 1912 roku zagrała kolejny mecz ze stołeczną Koroną, ale tym razem wygrała już 5:1. Po wybuchu I wojny światowej, i wkroczeniu do Warszawy Niemców w sierpniu 1915 roku, można było oficjalnie zarejestrować Klub Sportowy Polonia Warszawa. Niemcy bowiem w odróżnieniu od Rosjan byli dużo bardziej liberalni i zgadzali się na działalność organizacji sportowych. 8 października 1915 roku wybrano zarząd i spisano akt założycielski klubu, a biało-czerwona tarcza została umocowana na stałe na strojach sportowców Polonii.



W czasie I wojny światowej Polonia cały czas funkcjonowała, mimo że część jej zawodników została ewakuowana na Wschód. W 1918 roku, wielu z nich wzięło udział w walce o niepodległość. W okresie międzywojennym Polonia stała się potężnym wielosekcyjnym klubem. W jej barwach występowali już m.in. hokeiści, siatkarze, koszykarze, pływacy, kolarze czy lekkoatleci. W 1919 roku powstał Polski Związek Piłki Nożnej i zorganizowano ligę piłkarską. Stołeczna drużyna dwukrotnie w okresie międzywojennym zdobyła wicemistrzostwo Polski. Pod koniec sierpnia 1939 r. zawodnicy Polonii ostatni mecz zdążyli rozegrać z Pogonią Lwów. 1 września, wybuch wojny przerwał rozgrywki ligi piłkarskiej. Wielu piłkarzy wzięło udział w walkach, część zginęła lub dostała się do niewoli. Nadeszły czasy okupacji. Hitlerowcy zakazali jakiejkolwiek działalności sportowej, a stadiony, w tym Polonii, zostały skonfiskowane. Od tej pory miały być dostępne tylko dla Niemców. 


Po pierwszych miesiącach okupacji, życie w stolicy wróciło do względnej normalności. Mimo terroru, braku boisk i sprzętu, piłkarze Polonii postanowili wznowić rozgrywki. Początkowo mecze rozgrywano w okolicy stadionu przy Konwiktorskiej, a jesienią 1940 roku rozegrano nawet turniej konspiracyjny, w którym wystąpiło 16 drużyn! Oprócz Polonii były to głównie drużyny z warszawskich osiedli, lub poskładane z piłkarzy innych stołecznych drużyn m.in. Legii. Rok później powołano tajny Warszawski Okręgowy Związek Piłki Nożnej, a od 1942 rozgrywano konspiracyjne mistrzostwa Warszawy. Warto dodać, że polonistom w tych trudnych czasach, bardzo pomagał aktor Adolf Dymsza, dostarczając niezbędny sprzęt.
Udział w konspiracyjnych meczach, zarówno dla piłkarzy jak i widzów, był ogromnym niebezpieczeństwem. Zawody rozgrywano w parkach, a wpadka skończyłaby się dla uczestników rozstrzelaniem lub więzieniem. Mimo to, na mecze przychodziło coraz więcej kibiców, dlatego dla bezpieczeństwa postanowiono przenieść rozgrywki z parków w centrum miasta do podwarszawskich miejscowości. Nie udało się jednak uniknąć tragedii. Podczas jednego z meczów w Konstancinie Niemcy zastrzelili kilka osób. 

Niemiecki terror w Warszawie nasilał się. W 1944 roku piłkarze obawiali się więc przystąpić do rozgrywek. Latem w końcu postanowili grać, ale zawody 1 sierpnia przerwało Powstanie. Warszawa przestała praktycznie istnieć, ale głód piłki w stolicy był tak ogromny, że zawodnicy wrócili na boisko jeszcze przed zakończeniem wojny. Pierwszy oficjalny mecz poloniści rozegrali z drużyną Okęcia 25 marca 1945 roku. W mniej zniszczonej części miasta, w Parku Skaryszewskim, piłkarze wybiegli na boisko, a witał ich tłum kibiców. Jeszcze w tym samym roku wznowiono mistrzostwa Warszawy. 


Pod koniec lat 40-tych Polonii przyznano patronat Milicji Obywatelskiej. Trwał on kilka miesięcy, a potem ustał , podobno dlatego, że zawodnikom, wśród których wielu było żołnierzami AK , nie po drodze było z milicją. Klub za karę stracił swój stadion, na którym rządzić zaczął nowy gospodarz - świeżo powołana przez Związek Walki Młodych drużyna „Zryw”. Nie cieszyła się ona jednak popularnością i szybko zakończyła działalność. Polonii udało się odzyskać stadion, a patronem zostały Polskie Koleje Państwowe, których możliwości finansowe w utrzymaniu klubu nie były jednak zbyt duże.  W 1952 roku, mimo wywalczenia Pucharu Polski, Polonia Warszawa na 40 lat zniknęła z I ligi (długo grała nawet w III lidze). Do I ligi Polonii udało się powrócić dopiero w 1993 roku.

 

Pierwszym dużym osiągnięciem zespołu było zdobycie drugiego miejsca w lidze polskiej w 1921 roku, następnie trzecie miejsce w 1923 oraz ponownie drugie w roku 1926. Swoje pierwsze mistrzostwo zdobyła w roku 1946, a w 1951 zajęli po raz drugi trzecie miejsce. Pierwszy puchar w historii klubu został zdobyty w roku 1952. Na następne osiągnięcia klubu trzeba było długo czekać. Największe sukcesy Polonia Warszawa odniosła w roku 2000, gdy zespół zdobył Mistrzostwo Polski, Superpuchar Polski oraz Puchar Ligi. Rok później w 2001 klub zdobył drugi Puchar Polski.

 

JW/TVP Info