Papież Jan XXIII za najbardziej znamienny dla współczesności przejaw głupoty uznał wiarę w autonomiczny porządek rzeczywistości doczesnej wyrażający się w dążeniu do utworzenia trwałego i dostatniego porządku życia doczesnego, nie opartego na nieodzownym fundamencie, to znaczy pomijającego Majestat Boga. „W ten sposób usiłuje się podkreślić dostojeństwo człowieka, wysuszywszy źródło, z którego to dostojeństwo wypływa i jest zasilane". Zupełnie jakby rzeczy stworzone nie zależały już od Boga i jakoby człowiekowi wolno ich było używać bez odnoszenia ich do Stwórcy.

Oto zatrute owoce oświeceniowej rewolucji, która głosząc deizm i religijny indyferentyzm posiała wiarę w Boga bezosobowego, Wielkiego Architekta Wszechświata rozumianego jako metafizyczną przyczynę stworzenia. Genialny Stwórca, puściwszy w ruch mechanizm wszechświata i poddawszy go prawom natury, których odkrywanie wciąż zdumiewa a czasem przeraża ludzi XXI wieku, pozostawił swe dzieło samemu sobie. I tak, rozwijając myśl świętego biskupa Pelczara, powiedzieć można, że rewolucja francuska, podobna do wezbranej rzeki, poniosła na swych falach nie tylko ołtarze i klasztory, ale przede wszystkim wiarę w Bożą Opatrzność, tę wielką tajemnicę Boga Ojca, który roztacza opiekę nad wszystkim co stworzył, a szczególnie nad człowiekiem, by doprowadzić go do pełnej doskonałości i ostatecznego celu. I bywa, że używa do tego celu zdecydowanych środków, o czym poucza historia zbawienia.

Uwielbij i uczcij swojego Boga, by przypadkiem nie powstał przeciw tobie cały świat...

 

Święty Bonawentura dziesięć wieków temu ostrzegał: „Ślepcem jest ten, do kogo nie dociera blask bijący z rzeczy stworzonych. Głuchy jest ten, kto nie słyszy tak potężnego wołania. Niemy jest ten, kto nie wysławia Boga za te wszystkie skutki. Głupi jest ten, który mimo takich wskazówek nie zauważa pierwszej zasady. Otwórz więc oczy, nakłoń duchowe uszy, rozwiąż swe usta i przyłóż swoje serce, abyś we wszystkich stworzeniach zobaczył, dosłyszał, pochwalił, ukochał, uszanował, uwielbił i uczcił swojego Boga, by przypadkiem nie powstał przeciw tobie cały świat”.

 

Kto zatem stworzył koronawirusa? i kto ma moc go powstrzymać? Czy większą nadzieję pokładamy w postępie medycyny, mikrobiologii, bezosobowych siłach natury, czy w Bożej wszechmocy? Czy jeszcze ufamy Bogu, czy raczej kierujemy do niebios wyrzut: nie obchodzi Cię to, że giniemy?

 

Jakże Wam brak wiary! – wyrzuca Chrystus swoim uczniom w łodzi miotanej falami.

A święty Augustyn poucza: gdy mówimy, że Bóg śpi, to znaczy, że my sami śpimy. Łódź to twoje serce. Jeśli pamiętasz o tym, w co wierzysz, twoim sercem nie miotają burze; jeśli zapominasz o swojej wierze, Chrystus śpi i grozi ci zatonięcie”.

 

Jan XXIII, encyklika Mater et Magistra 3,4,1.

Św. Bonawentura, Droga duszy do Boga i inne traktaty, tłum. S. C. Napiórkowski, Poznań 2001, s. 29


Redakcja: Monika Grzesik