Środowiska pseudo-posoborowe szerzą nieprawdziwą propagandę o wartościach judeochrześcijańskich oraz fałszują krytyczne wobec Żydów słowa o tym, że są Żydzi dla katolików jak starsi bracia (czyli między innymi jak Kain, Ezaw). W rzeczywistości jedynym dziedzicem tradycji biblijnego Izraela jest katolicyzm, a nie Żydzi. To Kościół katolicki zachował całość Starego Testamentu biblijnego Izraela – Żydzi zaś zachowali tylko część Starego Testamentu, ocenzurowaną z ksiąg jednoznacznie wskazujących na to, że to Jezus jest Mesjaszem – taki ocenzurowany przez Żydów Stary Testament został przejęty przez protestantów w ramach judaizacji chrześcijaństwa. Żydzi, odrzucając Jezusa, zapowiadanego przez proroków, odrzucili też swoje wybraństwo, i dziś jedynym narodem wybranym, prawdziwym Izraelem, jest tylko Kościół katolicki.

Jak można się dowiedzieć z wydanej przez wydawnictwo Monumen (wydawcę miesięcznika Egzorcysta), pracy „Na drogach i bezdrożach czytania Biblii” autorstwa Romana Zająca „protestanci posługują się okrojoną wersją Biblii”, zaś „katolicy uważają, że Biblię tworzy 46 ksiąg Starego Testamentu i 27 ksiąg Nowego Testamentu. Zdaniem protestantów Biblia składa się z 39 ksiąg Starego Testamentu i 27 ksiąg Nowego Testamentu”.

Roman Zając w swej pracy informuje, że „w protestanckich wydaniach Biblii brakuje tak zwanych ksiąg deuterokanonicznych”, czyli pierwszej i drugiej księgi Machabejskiej, ksiąg Mądrości, Syracha, Tobiasza, Judy, Barucha, oraz fragmentów z księgi Daniela z modlitwą Azariasza i dwoma ostatnimi rozdziałami, fragmentów księgi Ester.

Większość biblijnych Izraelitów (błędnie postrzeganych dziś jako wyznających tę samą religię co współcześni Żydzi opierający się na powstałym kilka wieków po Jezusie Talmudzie) i żyjących w diasporze poza Jerozolimą posługiwała się Starym Testamentem w języku greckim (Septuagintą). Starym Testamentem w języku hebrajskim posługiwała się mniejszość biblijnych Izraelitów w Palestynie.

Świat biblijnego Izraela koncentrował się wokół świątyni w Jerozolimie, gdy została ona zburzona wraz z całym miastem przez Rzymian w 70 roku, świat biblijnego Izraela się załamał. Istniał już wówczas Kościół (dziś zwany katolickim).

Po upadku świątyni nową tożsamość Żydów budowano w nienawiści do wyznawców Jezusa (którzy, choć byli prześladowani przez Żydów — bo stanowili dla ich tożsamości poważną konkurencję). „W 95 roku na żydowskim synodzie w Jamni (Jabne, Yavne) rabinistyczni uczeni […] wykluczyli definitywnie z kanonu świętych ksiąg te, które” nie pasowały do nowej żydowskiej tożsamości kulturowej. Dominujący faryzeusze odrzucili między innymi księgi Machabejskie i dlatego, że byli w konflikcie z dynastią wywodzącą się z machabejskich powstańców – dynastia ta w 167 roku przed naszą erą ukrzyżowała w Jerozolimie 800 faryzeuszy.

Przede wszystkim rabini odrzucili księgi ze Starego Testamentu po grecku wskazujące na mesjaństwo Jezusa, by oddalić od judaizmu zagrożenie, jakie niósł ze sobą dynamiczny rozwój chrześcijaństwa, które zdaniem rabinów nieśli herezje i otwierali wspólnotę na pogan. Rabini zdecydowali „by już nigdy więcej nie korzystać z Biblii Greckiej, skoro stała się Biblią Chrześcijańską”.

Na podstawie greckiego tekstu Starego Testamentu pierwsze pokolenie chrześcijan rozwinęło „doktrynę chrystologiczną i dokonało chrystologicznej interpretacji Starego Testamentu”. Biblia Grecka stała się kanonem dla chrześcijan dekretem papieża Damazego z 382 roku, synodów w Hipponie z 393 roku i Kartaginie z 419 roku.

Kiedy przez wieki nie udało się Żydom w prześladowaniach zniszczyć chrześcijaństwa, taką okazją do judaizacji chrześcijaństwa i jego rozbicia stała się herezja Lutra. W 1539 Luter odrzucił uznawaną przez chrześcijan Biblie Grecką i oparł swoją herezję na ocenzurowanej Biblii Hebrajskiej Żydów. „Luter uznał, że kanon rabinów jest bardziej pierwotny niż zbiór ksiąg uznawanych dotychczas przez chrześcijaństwo”. „Księgi odrzucone przez Lutra nazwano deuterokanonicznymi”.

Protestancka reformacja w XVI wieku uznała „de facto za wiążące ustalenia synodu rabinów w Jamne z 90 roku, który w opozycji do uznawanej przez chrześcijan Septuaginty, uznał za święte wyłącznie księgi Biblii Hebrajskiej”.

Co ciekawe Luter był większym radykałem niż Żydzi i za niekanoniczną uznawał też Księgę Hioba (obecną w Biblii Hebrajskiej). Kalwin decyzje w sprawie ksiąg deuterokanonicznych zostawił wiernym. Luteranie i kalwini księgi deuterokanoniczne uznawali od XVII wieku za apokryfy i umieszczali w aneksach do swoich wydań Biblii, Całkowite zaprzestanie publikacji ksiąg deuterokanonicznych wymusili purytanie w XVII wieku. „Protestanci w kwestii kanonu Starego Testamentu opierają się [więc] na decyzji rabinów]. W obliczu decyzji protestantów w 1549 roku Kościół katolicki na soborze trydenckim nadał obowiązującemu od początku Kościoła kanonowi Biblii status dogmatu.

Jan Bodakowski