No bo czymże jest szczęście. Niewątpliwie jest jakąś pełnią. Tak więc ludzi szczęśliwych nazywamy spełnionymi. I rodzi się kolejne pytanie. Co jest tą pełnią i jak sie spełnić. Pełnia zaś jest jakimś wewnętrzym doświadczeniem. W związku z tym szczęście też takim doświadczeniem jest. Ludzie szczęśliwi doświadczają pełności i nasycenia.

Ale czym się nasycają ludzie szczęśliwi? Pewnie czymś co ogólnie można nazwać przyjemnością lub radością w całej obfitości zjawisk jakie te dwa wyrażenia obejmują. A obejmują różne, nie tyle rodzaje, co przejawy szczęścia. Jednak dana przyjemność jest szczęściem wtedy i tylko wtedy, gdy konsekwencje są dobre. Trudno bowiem nazwać szczęściem tą przyjemność, która w przyszłości lub dla innych istnień przyniesie nieszczęście, zło itp. Szczęście chce sie pomnażać. Mając na uwadze powyższe  szczęściem nie bedzie ta przyjemność, której przyczyna nie była dobra. A więc szczęście jest wewnętrzym i obfitym doświadczeniem jakiegoś ciągu dobra.

Zwykło się mówić "cogito ergo sum - myślę więc jestem". Hasło lekko "oklepane" i trochę przez to niedostrzega się jego zgubności. Ponieważ myślenie jedostki nie jest wyznacznikiem rzeczywistości. Rzeczywistość jest jaka jest niezależnie od tego jak ją postrzegamy i co o niej myślimy (cogito). To, że ja będę uważał coś za dobre to nie znaczy, że to coś dobrem jest. To co Dobre nie zależy ode mnie - człowieka. Nie ja decyduje co jest dobrem, a co złem.

Jeżeli więc szczęście jest wewnętrzym i obfitym doświadczeniem jakiegoś ciągu dobra, to jego osiągnięcie w jakimś stopniu jest niezależne ode mnie. I nie ja - człowiek- decyduje co jest szczęściem.

Ot takie przemyślenia.