Od ostatniej spowiedzi minął prawie miesiąc.

W tym czasie zdołalem uzbierać to i owo żeby tak na pusto do konfesjonału nie iść (dumny z tego nie jestem).

Problem pojawił się w okolicach 20 -tego (ostatnia spowiedź 29.08). Przypomialem sobie coś co kiedyś zagrzebałem w pamięci i zupełnie o tym zapomniałem. I w poprzednią Sobotę przyjąłem Komunię.

 Urósło to do rangi na tyle że należalo go rozwikłać  bezzwłocznie.

Pewność że mimo iż grzech odpuszczony w szczerej formule

... więcej grzechów nie pamiętam... To nie na darmo moje sumienie mi o nim przypomniało mam to wyznać i jeszcze jedno, pewność (w konfesjonale) że przyjmując Ciało popełniłem Świętokradztwo. 

Rozgrzeszenie dostałem ale Komunii przyjąć nie mogłem.

Po tym jak wyznałem grzech z przeszłości kapłan zaczął udzielać mi wskazówek na przyszłość jako że rzecz dotyczyła pychy i pokory nie chciałem przerywać (tym że coś mam jeszcze na sumieniu).

Noo, nie zamknąłem spowiedzi... mam rozgrzeszenie i dylemat. 

Klęczę w ławce przed ołtarzem różaniec w garści no i nie idzie. Mówię do Eli wiesz Komunii dzisiaj nie będzie. A to czemu rozgrzeszenia nie dostałeś.

Dostałem ale tak zakręciłem że w przyszła Sobotę muszę to powtórzyć.

Szatański plan uwiązania księdza (ja to mały Pikuś jestem) wziął w łeb. 

Żegnając się z proboszczem po Mszy powiedziałem tylko że Mocher musi w następną Sobotę do konfesjonału uderzyć.

Jak Bóg pozwoli.

Myślę też że, to była właśnie lekcja pokory. 

Teraz dlaczego dla mnie jest tak ważne uczestnictwo w Komunii.

Jest w Ewangeliach taka przypowieść o Panu który posłał sługi po weselników.

W poprzednią Sobotę nie byłem ubrany odświętnie - wiadomo co Pan kazał żeby mu uczynoino. 

Msza bez Komunnii to dla mnie wymawianie Gościny Pańskiej. Nie piszcie proszę że głoszę jakieś nowe słowo. To nie herezje tak to czuję i tak mi z tym dobrze. Jeśli ktoś uwarza że błądzę to powiem tyle.

Kto nie jest przeciwko Nam, ten jest z Nami.