Tym razem na pierwszy ogień poszły wypowiedzi abpa Józefa Michalika nt. ideologii gender. Zuzanna Radzik w swoim tekście „Skąd się bierze nagonka na gender czyli przepis na wroga” (Nr 44 (3356), 3 listopada 2013) pisze: „Abp Józef Michalik znów zaskoczył, za jedną z przyczyn pedofilii uznając gender”. „Oberwało się” przy okazji także i innym kapłanom, znanym i cenionym profesorom, mającym na swym koncie znaczący dorobek naukowy: ks. Pawłowi Bortkiewiczowi i ks. Dariuszowi Oko, którzy w swoich artykułach i wykładach poddają krytycznej ocenie ideologię gender i przestrzegają przez zagrożeniami jakie ona ze sobą niesie dla życia społecznego, małżeństwa, rodziny i wychowania młodych pokoleń.

Autorka pisze: „Niegdyś w roli zagrożenia występowali Żydzi, masoni i Unia Europejska, od jakiegoś czasu króluje homolobby i gender”. W dalszej części artykułu następuje wręcz apoteoza genedru. Można wręcz sądzić, że dla Radzik gender jest szczytowym osiągnięciem cywilizacji. I dlatego pyta: „Tylko co jest złego w edukacji do równości, świadomości własnej tożsamości i stereotypów dotyczących płci?”

Wszystko zależy od tego, co kto rozumie pod pojęciem, „równości”, „stereotypów dotyczących płci”? Dla genderystów równość to zrównanie w prawach tradycyjnych małżeństw ze związkami jednopłciowymi, to prawo do adopcji dzieci przez homoseksualistów itd. A za stereotyp m. in. uważają oni właśnie rozumienie małżeństwa i rodziny, jako związku kobiety i mężczyzny czy też podział ludzi ze względu na płeć biologiczną.

Według autorki „teoria gender rozróżnia dwie kategorie: płeć biologiczną (sex) i płeć społeczno-kulturową (gender). Nie kwestionuje biologicznych fundamentów, lecz zwraca uwagę na role, jakie są na tej podstawie kształtowane”. I tu niestety autorka się rażąco myli! Ideologia gender właśnie kwestionuje płeć biologiczną i zastępuje ją płcią społeczno-kulturową. Pierwotnie termin „gender” (rodzaj, płeć społeczno-kulturowa) rzeczywiście zamienny był z innym angielskim terminem sex (z ang. dosłownie płeć). Obecnie jest on wykorzystywany do określenia płci kulturowej lub płci społecznej (w odróżnieniu od płci biologicznej, którą obecnie określa się po angielsku sex). Gender oznacza więc tworzony w sposób performatywny zespół cech i zachowań, ról płciowych i stereotypów przypisywanych kobietom i mężczyznom przez społeczeństwo i kulturę. Inaczej, gender nazywa się społeczno-kulturową tożsamością płciową. 

W dalszej części autorka przyznaje, że po „to krytyczne, teoretyczne narzędzie (…) sięgają (…) często środowiska LGBT, bo dobrze uzasadnia ich problem i postulaty”. I owszem sięgają i to nader często w walce z tradycyjnym modelem małżeństwa i rodziny opartym na związku kobiety i mężczyzny. Gender dla homolobby  stało się bronią wymuszająca poprawność polityczną na całym społeczeństwie i systemie prawnym danego państwa.

Aktorka sugeruje, że „mogą z niej jednak skorzystać również katoliccy teologowie, zastanawiając się nad zrębami innej niż tradycyjna antropologii, czy powołaniem kobiet i mężczyzn”. A jaka to według p. Radzik jest „inna niż tradycyjna antropologia”? Dla katolika antropologia jest jedna, opierająca się na ustalonym przez Boga porządku, który stworzył człowieka, jako mężczyznę i kobietę i polecił im, aby byli płodni i zaludniali ziemię (Rdz 1,28). Może p. Radzik jakąś inną Biblię czyta? Dalej, jacy to „katoliccy teologowie” mogą skorzystać z ideologii gender? Chyba tylko ci z „Tygodnika Powszechnego”. Gdyż dla pozostałych katolickich teologów wykładnia nt. powołania kobiety i mężczyzny znajduje się w Piśmie świętym i dokumentach Magisterium Kościoła.

Radzik postuluje, że „gender uczy, że musimy być podejrzliwi wobec własnych wyobrażeń o tym, co znaczy być mężczyzną i kobietą oraz wobec ról, jakie na tej podstawie zadało nam społeczeństwo i Kościół”. Podejrzliwymi trzeba być raczej wobec nowinkarstwa p. Radzik i jej kolegów redakcyjnych reprezentujących tzw. „kościół otwarty”, a nie wobec tego, czego od wieków nt. powołania kobiety i mężczyzny, płciowości, małżeństwa i rodziny naucza Kościół.

„Zatroskana” autorka stwierdza, że „ten język obsesji (którym według autorki posługują się hierarchowie i teolodzy w Polsce) nie wróży dobrze na przyszłość”. Nie wróżą dobrze na przyszłość raczej poglądy p. Radzik, w których na próżno można się doszukiwać katolickiej ortodoksji. I tak należy dziękować Bogu, że p. Radzik w imię poprawności politycznej nie użyła terminu „język nienawiść”, a jedynie jego złagodzoną formę „język obsesji”, co zresztą i tak na jedno wychodzi.

Kościół przetrwał nie takie burze i zawirowania. Historia uczy, że w chwilach próby Kościół zawsze się oczyszczał z różnych elementów, które chciały go po SWOJEMU reformować. Kościół przetrwał, a jak skończyli różnego typu pseudo-reformatorzy? Niestety często sami postawili siebie poza Kościołem.

Na temat ideologii gender i realnego zagrożenia jakie niesie ona ze sobą dla małżeństwa i rodziny pisałem tutaj: https://depot.ceon.pl/bitstream/handle/123456789/2319/tim11-139-154.pdf?sequence=1