Pani Agnieszka i pan Jacek są ludźmi skrzywdzonymi. Ale krzywdzicielem nie jest prof. Chazan, a ogromne medialno-polityczno-medyczne lobby które odebrało im coś, czego nigdy już nie odzyskają. Oni mieli dziecko, owszem chore i na bardzo krótko, ale Jaś był z nimi. I te chwile, choć okupione późniejszym bólem, mogły być z nimi na zawsze. Ktoś jednak sprawił, że nie byli oni w stanie dostrzec w swoim synku wspaniałego człowieka, który jest dla nich darem, że nie byli w stanie być z nim i cieszyć się z dziecka, na które tak długo czekali. Ktoś obrzydził im dziecko i sprawił, że mówią o nim, jako o płodzie, jako o kimś, kto nigdy nie żył, kogo mózg gnił.

Wywiad w „Dzienniku” jest więc wielkim aktem oskarżenia. Po pierwsze przeciwko przemysłowi in vitro, który sprawił, że para patrzyła na dziecko jak na projekt, produkt, zamówienie do wykonania. A jak się składa zamówienie, to produkt, który nie spełnia oczekiwań może zostać odrzucony. I tak się właśnie stało. Dziecko było chore, więc trzeba je było odrzucić. O tym właśnie mówi papież Franciszek, gdy przestrzega nas przed kulturą odrzucenia. I trzeba powiedzieć zupełnie jasno, że taka kultura zawarta jest w procedurze in vitro.

Po drugie jest to akt oskarżenia przeciw lekarzowi, który już na samym początku, gdy dostrzegł, że dziecko jest chore zaczął o nim mówić nie jak o chorym człowieku (a człowiekiem właśnie ono było), a jako o „nierokującym płodzie”. To on – swoim autorytetem i proaborcyjnym myśleniem – ustawił tej parze myślenie o własnym dziecku i sprawił, że widzieli w nim oni już tylko płód, gnijący mózg, a nie byli w stanie dostrzec człowieka, który – choć na krótko – został im powierzony.

Po trzecie to akt oskarżenia przeciw całemu lobby aborcyjnego, z rozmaitymi profesorami i dziennikarzami na czele, którzy zrobili wszystko, by państwo Agnieszka i Jacek, przestali dostrzegać człowieczeństwo w swoim dziecku, i by przekonać ich, że krzywdą jaka ich spotkała jest życie ich Jasia. A katem jest człowiek, który chciał im ofiarować możliwość normalnego życia, pożegnania z synkiem.

I wreszcie po czwarte jest to akt oskarżenia wobec naszej cywilizacji. Gdzieś pod koniec pani Agnieszka stwierdza, że oni też są katolikami i też są przeciwko „zabijaniu zdrowych płodów”. Ta wypowiedź jest miarą upadku naszej kultury. Otóż bycie przeciwko zabijaniu zdrowych to nie katolicyzm, tylko moralność Sparty. Oni też zdrowych ludzi nie zabijali, a likwidowali tylko chorych. Nie jest także katolicyzmem uznanie, że chorych zabijać nie wolno, to bowiem jest kwestie absolutnie fundamentalnej moralności. Nie zabijamy chorych czy niepełnosprawnych nie dlatego, że jesteśmy katolikami, ale dlatego, że jesteśmy ludźmi, którzy zachowują absolutnie podstawowe fundamenty moralności. Katolicyzm to jednak coś o wiele więcej niż uznanie, że nie zabija się ludzi.

Czytając ten tekst nie mogłem opędzić się od złości. Ale nie na państwa Agnieszkę i Jacka, ale na ludzi, którzy ich skrzywdzili. Ta historia mogła wyglądać zupełnie inaczej. Jaś mógł zostać przyjęty z miłością, otoczony opieką, a potem umrzeć w otoczeniu rodziny. Oni mogli ucieszyć się darem, doznać miłości, a potem przeżyć żałobę. Tak się jednak nie stało. A winni są konkretni ludzie. Można ich wymienić z imienia i nazwiska. To Magdalena Rigamonti, prof. Romuald Dębski, dr Maciej Gawlak, ale także producenci dzieci z kliniki in vitro. To oni odpowiadają za to, co się stało, oni skrzywdzili państwa Agnieszkę i Jacka. I trzeba to wreszcie powiedzieć otwarcie.

Tomasz P. Terlikowski