To fundamentalne pytanie zadał Jarosław Kaczyński i trochę namieszał. Dynamiczna sytuacja z początku roku zapewne poczyni pewne przetasowania w gabinetach cieni, czy raczej cieniasów.
Do niedawna liderem opozycji uważał się ten, którego ugrupowanie zajmowało wyższą pozycję w sondażowniach. O miano przywódcy rywalizowali więc Grzegorz Schetyna i Ryszard Petru. Czasami próbowali współpracować, o wiele częściej się jednak nie rozumieli.
Petru kierował się na antysystemowca i udało mu się wyrwać rozczarowany elektorat Platformie. Gdy okazało się, że, delikatnie mówiąc, jest niezbyt bystry, a w dodatku notorycznie mija się z prawdą, antyrządowe sympatie podzieliły się między PO a Nowoczesną. Teraz po kompromitującej portugalskiej wpadce Petru musi przejść do defensywy.
Z kolei pozbawiony charyzmy Grzegorz Schetyna nie potrafi odnaleźć się w roli agresywnego radykała. Tego typu poza dostojnym politykom z długim stażem po prostu nie przystoi. PO chyba coraz bardziej rozumie sytuację, ale nie potrafi równocześnie zaakceptować roli starszego brata Nowoczesnej, który jest spychany do drugoplanowej roli.
Wreszcie - PSL. Władysław Kosiniak-Kamysz odciął się od „totalnej opozycji” i jej występów w Sejmie. Jest dużo rozsądniejszym politykiem od radykałów, ale też mniej znaczącym. Ma też problemy osobiste (w zeszłym roku rozpadło się jego małżeństwo), co pewnie nie pozostaje bez przełożenia na jego pracę.
Dlatego liderem opozycji może być wicemarszałek Sejmu - Stanisław Tyszka. Sam Paweł Kukiz prowadzi politykę twitterowo/facebookową i pozostaje w cieniu swojego klubowego kolegi. Tyszka natomiast często wypowiada się w mediach czy na konferencjach prasowych w imieniu całego ugrupowania Kukiz’15. I robi to bardzo dobrze.
To opozycja konstruktywna. Zawsze merytoryczna. Jeśli krytyka - zdroworozsądkowa, pokazująca rozwiązania alternatywne. Chętny do współpracy z rządem dla dobra kraju. Właśnie taka powinna być opozycja. Dlatego niewykluczone, że to właśnie ten młody polityk stanie się wkrótce jej prawdziwym liderem.
Tomasz Teluk
