39-letni prezydent Francji Macron powiedział (dla „Sueddeutsche Zeitung”), że: „Gdy słyszę dziś niektórych przywódców politycznych z Europy Wschodniej, to (widzę), że zdradzają oni Europę. Decydują się na rezygnację z zasad i odwracają się plecami do Europy. To jest cyniczne podejście do UE: służy im ona do rozdzielania pieniędzy, bez przestrzegania jej wartości.”… Cóż, jak tak – to tak. Poniżej publikuję tekst, który ukazał się w „Gazecie Polskiej”, a który znów nabiera, niestety, swoistej aktualności.

***

Jak Kali ukraść krowę – to dobrze, ale jak Kalemu krowę ukradną, to bardzo, bardzo źle. Nieśmiertelny Murzynek Kali, bohater powieści pierwszego noblisty w polskiej literaturze Henryka Sienkiewicza ‒ „W pustyni i w puszczy”, mógł być – zaprawdę, powiadam Wam ‒ patronem opozycji. Gdyby Kali żył w dzisiejszych czasach (mógłby się w niego wcielić były poseł Platformy Obywatelskiej, a potem partii Gowina ‒ z Nigerii i Łodzi, pastor John Godson), na pewno by głośno krzyczał o zdjęciu Donalda Tuska w niemieckim, narodowo-socjalistycznym mundurze ze swastyką na Facebooku polskiej konsul honorowej w USA, ale jeszcze głośniej by milczał o opozycyjnym pośleGrzegorzu Furgo, który w hitlerowski mundur „ubrał” Jarosława Kaczyńskiego.

To proste: ktoś za kulisami wciska guzik z napisem: „Oburzenie” kiedy trzeba, a kiedy nie trzeba znajduje inny przycisk z napisem: „Drobiazg niewarty uwagi” i deklaruje wszem i wobec : „To nieistotne”.

Tak, to hipokryzja, ale na pewno, wbrew La Rochefoucauldowi, nie jest to hipokryzja jako „hołd składany cnocie przez występek”.

Zagranicą, ledwie godzinę i 20 minut szybką koleją TGV od Brukseli, w której piszę te słowa wszystko przebiega zgodnie z „nową, świecką tradycją”: Paryż jednak przewidywalny jest do bólu. Francuska arogancja ma charakter absolutnie ponadpartyjny. Jest coś, co łączy z klasę polityczną V Republiki: spektakularne pokazywanie, że inne nacje ma się gdzieś. No, może poza niemiecką. Żabojad Jacques Chirac mówił cały w nerwach: „I Polska nie skorzystała z okazji , aby siedzieć cicho” (sic!). Upłynęło nie za dużo wody w Sekwanie i Loarze, a jego lewicowy następca Francois Hollande, żegnając się z woli francuskich wyborców ze swoją prezydenturą w „mojej” Brukseli, paręset metrów od miejsca gdzie piszę dla Państwa ten felieton, bełkotał do polskiej premier: „Wy macie zasady, a my – fundusze”... Teraz polityczne dziecko Hollande'a, jego był wiceszef administracji, Emmanuel Macron bredzi do sześcianu, bo wszak paryska tradycja opowiadania banialuków przez VIP's w Paryżu musi być kontynuowana. Nie wiem czego się nawąchał pan Emmanuel, ale bym to odradzał. Jak będzie już w Pałacu Elizejskim, powinien zmienić dealera. Samochodów oczywiście …

Od Emmanuela (Macrona) lepszy był jednak Manuel (Valls), socjalistyczny premier Francji, w którego rządzie był – jako minister gospodarki – pan Emmanuel. Manuel na spotkaniach międzynarodówki socjalistycznej nie używał obcych języków, bo ich nie znał, za to się miło uśmiechał, z iście hiszpańską gracją (jego rodzice byli Hiszpanami właśnie). Może dlatego, że nie mówił – to nie bredził, jak jego eksczłonek eksrządu.

Nie dziwię się moim rówieśnikom mówiącym, że zamiast Emmanuela wolą serię filmów „Emmanuelle”. Może dlatego, że tytułowa Emmanuelle nie wkurzała ludzi. Wręcz przeciwnie.

Ryszard Czarnecki

* „Gazeta Polska” (10.05.2017)