W systemie demokratycznym zawsze występują dwie rzeczywistości: rządząca i opozycyjna. Przy czym zależnie do decyzji wyborczej dzisiejsi rządzący mogą utracić władzę i jutro stać się opozycją. Sprawowanie władzy niekiedy rządzących zaślepia tak dalece, że wydaje się im iż będą rządzić zawsze (Donald Tusk – „PO nie ma z kim przegrać”). Zdaje się, że nieśmiało przekonanie (nie mamy z kim przegrać) zaczyna pojawiać się w obozie dziś rządzącym. Warto ostrzec, że pycha idzie zawsze przed upadkiem i kilka już razy znalazło to swoje potwierdzenie w III RP.

Jest jednak inna kwestia, która pojawiła się w toczonych sporach i w dyskursie politycznym. Otóż obecna opozycja odnosząc się do instytucji państwa polskiego coraz częściej nazywają je „państwem PiS”. Taka retoryka będzie mieć niszczącą konsekwencje – skoro państwo jest PiS, a opozycja toczy wojnę polityczną z PiS, to „państwo PiS” należy zniszczyć, np. także przy pomocy sojuszników z zewnątrz. Deklaracja opozycji, że środkami walki z obozem rządzącym będzie „ulica i zagranica”, a nie wygrane wybory, jest tego odwzorowaniem. To bardzo groźna sytuacja – państwo przestaje być dobrem wspólnym obywateli , a staje się obiektem ataku niszczącego państwowość. Przyjęcie takiej optyki przez opozycję sprawi, że w przyszłości, po wygranych wyborach, ona stanie się z kolei „właścicielem” państwa z łatwymi do przewidzenia konsekwencjami. Obawiam się, że w ten sposób został uruchomiony proces destrukcji państwa, skutkujący przekształceniem Rzeczypospolitej Polskiej w państwo „upadłe”. Ni e trzeba tłumaczyć, że takie państwo nie będzie zdolne do obrony w razie agresji.

Co pewien czas pojawiają się obawy, że Polacy doświadczają déjà vu – odczucia, że przeżywana sytuacja wydarzyła się kiedyś, tj. w czasach upadku Pierwszej Rzeczypospolitej. W końcu XVII w. wpływowe środowiska w społeczeństwie, ślepe na postępującą destrukcję instytucji państwowych, rozkład sił zbrojonych, upadek międzynarodowego prestiżu Polski paraliżowały wszelkie próby zmian ustrojowych i naprawy państwa. W drugiej połowie XVIII w. destrukcja państwa była widoczna dla każdego. Tymczasem opozycja protestowała przeciwko Konstytucji 3 Maja nazywanej przez nią „dyktatem” deklarując, że będzie bronić… demokracji ( w trakcie uchwalania Konstytucji jeden z posłów wyciągnął na środek sali swojego kilkuletniego syna, wołając: „Zabiję własne dziecię, aby nie dożyło niewoli, którą ten projekt krajowi gotuje”). Przeciwnicy reformowania państwa odwołali się do pomocy zewnętrznej, do śmiertelnego wroga Rzeczypospolitej carycy Katarzyny. Przy tym byli przekonani, że są polskimi patriotami i bronią wolności obywatelskich (liberum veto). Skutkiem były rozbiory, utrata własnego państwa i popadnięcie na ponad wiek w stan niewoli.

Obserwuję poczynania opozycji znajduję, że jej propozycją jest „nie bo nie” i wezwanie, aby „było tak jak było”, także blokowanie wszystkiego, co rządzący usiłują zrobić. Zdarza się, że są to pomysły chybione, ale w większości wprowadzane zmiany są potrzebne, są rzeczywiście „dobrą zmianą”. Opozycja tego nie widzi (program 500+) nie potrafi też zaprezentować lepszych rozwiązań. Władysław Frasyniuk noszony na rękach przez policjantów to jak dotąd jedyny wyrazisty obraz dokonań przeciwników PiS.

Tomasz Parol napisał: „Jesienią minie 2 lata od wyborów a ja jeszcze nie poznałem żadnej merytorycznej propozycji opozycji”. Dodam: Ja też. Wezwanie z konferencji Platformy Obywatelskiej pt. „PiS musi odejść” jest mało merytoryczne i nie może wystarczyć za program.

Hegel podobno powiedział, że w historii dramat powtarza się jako farsa. Miejmy nadzieję, że to co dziś przeżywamy jest jedynie farsą dramatu z końca XVIII w. Widok prezydentów USA i Polski, oglądających obraz Jana Matejki „Rejtan – Upadek Polski”, powinien nas w tym utwierdzać.

Romuald Szeremietiew

źródło: facebook