Bylina ta rozpowszechniona jest w całym świecie. Występuje na wilgotnych łąkach, przydrożach, w lasach i ogródkach. Osiąga wysokość około 1,5 metra. Ma sercowate, ząbkowane liście i wiechowate, zielonkawe kwiaty. Pokryta jest parzącymi włoskami, które po zwiędnięciu tracą swoje właściwości. Pokrzywę doceniano od czasów starożytnych. Traktowano ją jako warzywo, była lekiem na wiele dolegliwości. Przez kilka wieków stanowiła surowiec do produkcji tkanin i sieci rybackich. Dziś pokrzywa postrzegana jest częściej jako chwast, chociaż co potwierdzają badania, jest jedną z najbardziej wszechstronnie, działających na organizm roślin. Surowcem leczniczym jest ziele (Herba Urticae), liść (Folium Urticae) i korzeń (Radix Urticae). Ziele zbiera się tuż przed kwitnieniem rośliny, a li- ście od maja do września w pogodne dni. Suszy się w przewiewnym miejscu. Korzeń wykopuje się jesienią lub wczesną wiosną.
O właściwościach leczniczych pokrzywy decydują: flawonoidy, garbniki, karotenoidy, chlorofile, histamina, acetylocholina, serotonina, kwasy organiczne, mikroelementy (wapń, magnez, fosfor, żelazo, siarka, potas, jod, krzem, sód) i witaminy(A, C, B2, K1, E). Dzięki zawartości tak wielu, łatwo przyswajalnych substancji i mikroelementów ma szerokie spektrum działania, między innymi:
  • poprawia stan cery, włosów i paznokci
  • wspomaga pracę wątroby, oczyszcza organizm z toksyn
  • działa moczopędnie
  • reguluje wydzielanie enzymów trzustkowych(obniża poziom cukru)
  • poprawia przemianę materii, ułatwia odchudzanie
  • skutecznie leczy anemię
  • ma działanie przeciwreumatyczne
  • działa grzybobójczo, bakteriobójczo, antywirusowo
  • zmniejsza nadmierną potliwość
  • wspomaga leczenie różnego rodzaju krwawień
  • stymuluje układ odpornościowy
  • doskonale regeneruje organizm zmęczony zimą.
W Polsce występują dwa gatunki pokrzywy:
  •  pokrzywa zwyczajna Urtica dioica – jest rośliną wieloletnią o dużej sile wzrostu i odradzania. Gatunek ten potrafi rosnąć w ty samym miejscu nawet 50 lat. Wyrasta w zależności od żyzności gleby (40-150 cm). Liście ma ciemnozielone, sercowate i ząbkowane na brzegach.
  •  żegawka Urtica urens – jest rośliną jednoroczną, niższą od pokrzywy zwyczajnej (30-50 cm). Ma węższe liście i mocniej parzy.
Pokrzywa zwyczajna najlepiej rośnie na glebach wilgotnych, próchniczych i zasobnych w azot i fosfor.  Żegawkę można spotkać najczęściej w mocno zaniedbanych ogrodach.
Obie posiadają właściwości lecznicze, ale częściej wykorzystujemy tę pierwszą (jest bardziej rozpowszechniona).
Zbieranie pokrzywy
Surowcem zielarskim są liście, korzenie, nasiona i całe ziele. Jeśli suszymy pokrzywę to najpierw należy rozłożyć ścięte pędy, żeby trochę zwiędły. Następnie obrywamy zielone liście.
 
Ziele zbieramy zawsze przed kwitnieniem!
Najwartościowszy surowiec uzyskamy w maju i czerwcu. Na surówki i sałatki zbieramy tylko najmłodsze listki.
 
 
W drugiej połowie lata pozyskuje się nasiona, a korzenie wykopuje się jesienią.
Liście, nasiona, ziele zawsze suszymy w miejscu przewiewnym i zacienionym. Nigdy na słońcu. W czasie suszenia surowiec  nie może się odbarwiać. Dla uzyskania 1 kg suszu należy zerwać 4 kg świeżej pokrzywy. Korzenie suszyć należy w temp 40 C.