"Odpowiedzialność za drogę wiary chrzcielnej". Ważny list abp Henryka Hosera

Drodzy Diecezjanie,
Bracia i Siostry,

Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, w ostatnią niedzielę listopada, zakończyła Rok Wiary, ogłoszony przez Papieża Benedykta XVI. Rozpoczął on się 11 października 2012 roku w pięćdziesiątą rocznicę rozpoczęcia Soboru Watykańskiego II.

Po co Rok Wiary i czemu miał służyć? Miał on pomóc nam w odnalezieniu drogi wiary, z której zeszliśmy lub którą zgubiliśmy; miał doprowadzić do ponownego odkrycia wiary – wiary nowej, wiary żywej, wiary radosnej i mobilizującej. Taka wiara staje się nowym kryterium inteligencji i działania, które przemienia całe życie człowieka(PF 6).

Naszą diecezjalną Przewodniczką była i pozostaje Najświętsza Maryja Panna. Odwiedziła Ona w Figurze Loretańskiej wszystkie parafie i niektóre wspólnoty, od wschodu do zachodu, od sanktuarium w Loretto po Bazylikę Katedralną Warszawsko-Praską. Błogosławionaś, któraś uwierzyła – powie Jej krewna Elżbieta. Uwierzyła bez wahania, od razu, natychmiast, mimo, że nie rozumiała do końca jak to się stanie. Uwierzyła, bo wierzyła Bogu, bo Mu ufała, bo żyła przez Niego i dla Niego.

Czy skorzystaliśmy z Roku Wiary, czy nasza wiara stała się żywą, potwierdzoną działaniem i postępowaniem? Czy podpisujemy się pod słowami wielkiego św. Augustyna, który powiedział o wyznaniu wiary: Otrzymaliście, więc i powtarzaliście to, co wiernie powinniście naśladować, co w duszy i sercu zawsze powinniście przechowywać, co powinniście na łożach waszych odmawiać, o czym myślcie na placach i miejscach publicznych, o czym także i podczas posiłków waszych nie zapominajcie, strzeżcie tego w sercu, chociaż ciało zasypia?

Kolejne pytanie: czy zdajemy sobie sprawę, dlaczego wiara własna i innych zamiera, dlaczego słabnie, dlaczego staje się niewidoczna i nierozpoznawalna? Otóż wiara zanika wraz z zanikaniem modlitwy: Kto nie modli się, ten nie wierzy, nawet gdyby podawał się za wierzącego. Wiara umiera, gdy nie ma wpływu na codzienne życie, gdy nasze postawy, nasze decyzje i plany nie mają z nią nic wspólnego. Wreszcie, wiara zanika, gdy nie jest przekazywana. Taka wiara staje się jałowa. Wiara natomiast rośnie, gdy jest przekazywana, jako doświadczenie otrzymanej miłości i kiedy jest promieniująca, jako doświadczenie dotknięcia łaski i radości. Pod jej wpływem życie wydaje owoce, bo wiara otwiera serca i umysły (por. PF 7).

Nowy Rok Pański, bo tak go nazywamy, skoro Bóg jest Panem historii i tylko On zna naszą przyszłość, rok 2014 po narodzeniu Chrystusa, będzie kontynuacją poprzedniego, a nie nowym początkiem.

Wraz z całym Kościołem w Polsce wkraczamy na drogę wiary chrzcielnej i naszych ze Chrztu wynikających zobowiązań. Za dwa lata, w 2016 roku przypada 1050 rocznica Chrztu Polski, za dwa lata odbędzie się w naszym Kraju Światowy Dzień Młodzieży, dla nas ogromna szansa i zobowiązanie. Za dwa lata przybędzie także do naszej Ojczyzny Ojciec Święty Franciszek. Te historyczne wydarzenia przyjmiemy z wiarą dojrzałą i wypróbowaną, wiarą czynną i działającą.

Bieżący rok jest pierwszym z czteroletniego cyklu utwierdzania się w wierze przyjętej na Chrzcie Świętym. Drogowskazem czterolecia są słowa: Przez wiarę i chrzest do świadectwa. Spotkanie Chrystusa Zmartwychwstałego jest punktem dojścia drogi wiary wiodącej poprzez życie. Świadczymy o Tym, Którego znamy, Którego kochamy i do Którego doprowadzamy innych (por. J 1,41.46), o Którym możemy powiedzieć wraz z „niewiernym” Tomaszem: Pan mój i Bóg mój (J 20,28).

Dlatego zaczynamy od poznawania Jezusa Chrystusa, odkrywania Go w Jego bóstwie i człowieczeństwie. Zgłębimy treść wyznania wiary, jego najdłuższej części, zaczynającej się od słów: Wierzę w Syna Bożego.

To jest zadanie na cały rok i na całe życie! Jest to zadanie całego Kościoła diecezjalnego, a nie tylko księży i osób konsekrowanych. Stanowią oni zaledwie ułamek procenta wszystkich wiernych. Powołaniem świeckich jest świadczenie i życie wiarą w społeczeństwie, niesienie Dobrej Nowiny, ukazywanie radości Ewangelii we wszystkich środowiskach.

Zadaniem duszpasterzy będzie umożliwienie pogłębienia wiary i stworzenie warunków do jej ukazywania w czasach Nowej Ewangelizacji.

W kolejnych parafiach będą powstawały Duszpasterskie Rady Parafialne, przez które przedstawiciele laikatu będą uczestniczyli w kształtowaniu życia parafialnego poprzez podejmowanie współodpowiedzialności za rozeznanie sytuacji, problemów, wyzwań i zadań oraz szukanie rozwiązań i konkretne działania. Doświadczenie wspólnoty Kościoła wymaga od każdego z nas wrażliwości serca na znaki czasu, jakie Bóg pozwala nam odczytywać w naszym życiu i otaczającym nas świecie. Będziemy kontynuować podjęte już dzieła, w których członkowie Rad włączają się w spotkania formacyjne i odpowiedzialnie swój głos czynią głosem Kościoła.

Nie możemy pozostawać obojętni na trudne sytuacje życiowe, wszystkie postaci biedy i niedostatku, problemy zdrowotne, mieszkaniowe i wiele innych, z którymi borykają się nasi bliźni. Zamiarem diecezji jest stworzenie działających Parafialnych Zespołów Caritas we wszystkich parafiach. Już teraz bardzo liczne dzieła podejmowane są z miłosierną troską we wspólnotach parafialnych. Niech do grup osób zatroskanych o dobro drugiego człowieka dołączą ci, którzy potwierdzą wartość braterstwa i wrażliwego serca na aktualnych drogach Kościoła.

Wychowanie dzieci i młodzieży do wrażliwości na los innych dokonuje się m.in. poprzez Szkolne Koła Caritas, istniejące już w wielu miejscach, i poprzez formowanie wolontariuszy Caritas – młodszych i starszych. Wskazanie odpowiedniej drogi młodym ludziom wymaga od starszych autentycznego świadectwa, gotowości na poświęcenie i wspieranie ich w realizacji autentycznie Bożych ideałów. Rozpoczęty program formacji do Światowych Dni Młodzieży przyniesie z pewnością nie tylko dobre przygotowanie do przyjęcia tysięcy młodych pielgrzymów z całego świata, ale przede wszystkim zjednoczy młodych naszej diecezji w wielu dziełach umacniających wiarę i otwierających serca na potrzeby bliźniego.

Życie ludzkie koncentruje się wokół rodziny. Z niej wychodzimy, ją zakładamy, do niej wracamy i za nią tęsknimy. Tymczasem rodzina napotyka na coraz większe trudności wynikające ze współczesnego trybu życia, coraz większego braku czasu, trudności wychowawczych i ekonomicznych oraz polityki, która rodzinie nie służy. Proponowane są zniekształcone lub pomniejszone formy pożycia, pretendujące do miana rodziny. Wzrasta liczba rozwodów i rodzin rozbitych, niepełnych ze skutkami w postaci sierot i półsierot, jeśli nie biologicznych, to społecznych.

Rodzina potrzebuje wsparcia, pomocy i życzliwości. W naszej diecezji, dla wsparcia duszpasterstwa rodzin tworzymy Parafialne Ośrodki Formacji Rodziny, przeznaczone dla wszystkich. Chodzi przede wszystkim o ukazanie prawdziwego obrazu i powołania rodziny, oraz o przygotowanie jej członków do wypełnienia zadań na rodzinę czekających. Ośrodki już istniejące i te, które wkrótce powstaną, służą rodzinie pomocą w wychodzeniu z sytuacji trudnych we wzajemnych relacjach, problemach odpowiedzialnego rodzicielstwa i wychowaniu dzieci i młodzieży.

Lata programu postępu w wierze będą też oznaczały aktywizację istniejących grup i zespołów parafialnych oraz ruchów i wspólnot charyzmatycznych. Doświadczenia poprzedniego roku w naszej diecezji odkrywają przed nami nowe znaki życia łaską Bożą w wielu wspólnotach, wyrażające się poprzez różnorodne dzieła i potwierdzające moc Ducha Świętego w życiu człowieka. Zaskakujące dla ludzkich wyobrażeń były duchowe doświadczenia wpisane w modlitwę i pracę tak licznych wspólnot Żywego Różańca, Domowego Kościoła, Odnowy w Duchu Świętym. Wielu z nas pielęgnuje autentyczną radość i doświadczenie mocy życia wspólnoty Kościoła dzięki owocom, jakie Bóg związał z realizacją peregrynacji Matki Bożej w wizerunku Loretańskim i dniem rekolekcji na Stadionie Narodowym. Nie zatrzymujmy się w naszym poszukiwaniu dróg duchowej formacji i apostolskiego zaangażowania, jakie zostały nam zawierzone w łasce Chrztu Świętego.

Oddechem wiary jest modlitwa. Powinna towarzyszyć wszelkim działaniom, by oddawać się Mocy Ducha Świętego, Miłosierdziu Bożemu i Jego Opatrzności. Będziemy wzywać pomocy aniołów i świętych. Beze Mnie nic uczynić nie możecie – mówi Pan (J 15,5). Nicią przewodnią modlitwy diecezjalnej jest Eucharystia i Różaniec w formie Jerycha Różańcowego. Oznacza ono modlitwę wytrwałą i nieustającą. Otwiera przed nami wielką szansę, abyśmy potrafili we wspólnocie Kościoła wiernie podejmować nasze życiowe powołania i z ufnością oczekiwać na zwycięstwo Bożej Miłości, Pokoju, Mądrości i Sprawiedliwości. Modlitwa ma otworzyć nasze serca na Bożą łaskę, a przywoływane intencje mają wyrazić nadzieję, że Bóg jest większy od wszelkich słabości i przeciwności.

Wczytujmy się w przesłanie Ojca Świętego Franciszka. Powierzył nam swoje wyznanie wiary, encyklikę zatytułowaną Światło Wiary (Lumen Fidei). Wiara nie jest ciemnością, ani ciemnogrodem, ani obskurantyzmem. To światło, oświecające każdego, kto na ten świat przychodzi. Skierował do nas także zachętę, adhortację apostolską Radość Ewangelii (Evangelii Gaudium). Ewangelia nie jest smutna i ponura – przeciwnie, ogłasza nam radość wielką (Łk 2,10). Jest Dobrą Nowiną! Tak potrzebne jest głoszenie Ewangelii Życia, czyli tej fundamentalnej prawdy o zwycięstwie Jezusa na mocą grzechu i ofiarowaniu człowiekowi daru komunii z Bogiem.

Wraz z Ojcem Świętym Zwracamy się w modlitwie do Maryi, Matki Kościoła i Matki naszej wiary. Matko, wspomóż naszą wiarę! Otwórz nas na słuchanie Słowa, byśmy rozpoznali głos Boga i Jego wezwanie. Obudź w nas pragnienie, by iść za Nim, wychodząc z naszej ziemi i przyjmując Jego obietnicę. Pomóż nam, abyśmy pozwolili dotknąć się przez Jego miłość, byśmy mogli dotknąć Go wiarą. Pomóż nam w pełni Mu się zawierzyć, wierzyć w Jego miłość, zwłaszcza w chwilach zgryzoty i krzyża, gdy nasza wiara wezwana jest do dojrzewania. Zasiewaj w naszej wierze radość Zmartwych­wstałego. Przypominaj nam, że ten, kto wierzy, nie jest nigdy sam. Naucz nas patrzeć oczami Jezusa, aby On był światłem na naszej drodze. Niech to światło wiary wzrasta w nas coraz bardziej, aż nadejdzie ten dzień bez zmierzchu, którym jest sam Chrystus, Twój Syn, nasz Pan! (LF 60).

Niech Ona będzie naszą Przewodniczką we właśnie rozpoczętym Roku Pańskim 2014.

+ Abp Henryk Hoser SAC
Biskup Diecezjalny Warszawsko-Praski

Do odczytania w Niedzielę Chrztu Pańskiego, 12 stycznia 2014 roku.

MBW/Diecezja.waw.pl