O Hiszpanii często wspomina się w kontekście laicyzacji, lub dzisiejszych problemów Kościoła, swoistą odpowiedzią na ten stan jest decyzja Ojca Świętego Benedykta XVI wskazującego na budujące wzory pasterzy oddających życie za swoje owce. W Hiszpanii w latach 30-tych XX wieku następowały bardzo gwałtowne i krwawe prześladowania religijne: 13 biskupów, 4184 księży, 2365 zakonników i zakonników, 283 sióstr i tysiące ludzi świeckich zostało zamordowanych, zdecydowana większość podczas hiszpańskiej wojny domowej. Tragedia, pomimo całego bólu, jest jedną z najbardziej chwalebnych kart Kościoła katolickiego uświęcającego się we krwi męczenników, którzy z miłości do Boga i Kościoła oddali swe życie.



Pod koniec Zgromadzenia Plenarnego Konferencji Episkopatu Hiszpanii, 27 kwietnia 2012, wydano następujący komunikat: "W ramach duszpasterskiego Roku Wiary (11 października 2012-24 października 2013), kierujemy się słowami Ojca Świętego Benedykta XVI, "męczennicy oddający życie za wiarę, są świadkami prawdy Ewangelii, która przekształcając ich, pozwoliła im dać największy dar miłości, poprzez przebaczanie swoim prześladowcom". Kościół pielgrzymujący w Hiszpanii został ozdobiony wielką liczbą takich świadków, specjalnie wybranych przez Pana. Szczególnie męczennicy XX wieku wyznawali swoją wiarę w sposób pełny i odważny. Niektórzy z nich zostali już kanonizowani lub beatyfikowani, a z wieloma z nich stanie się tak w najbliższej przyszłości. Uroczystości tej beatyfikacji będą specjalnym elementem Roku Wiary.



Wśród nowych błogosławionych, znajdzie się pięciu braci ze Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi.

O . Teófilo ( Benjamín ) Fernández de Legaria Goñi ss.cc. Nauczyciel w szkole El Escorial, bez procesu został przewieziony na obrzeża El Escorial i uwięziony.  12 sierpnia 1936  przerwano mu modlitwę i pozwolono napisać kilka zdań do jego Matki, a następnie postrzelono go w plecy.  Jego ciało, wraz z ciałami trzech innych kapłanów, których zabito kilka minut później, znaleziono nazajutrz.

O. Isidro (Juan) Iñiguez de Ciriano Abechuco ss.cc. Doktor prawa kanonicznego z Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie. Zastrzelony w Madrycie w dniu 2 października 1936 roku.

O. Gonzalo ( Fortunato ) Barrón Nanclares ss.cc.Apostoł Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa i nocnejadoracji w rodzinach.  Był dobrze znany w Madrycie z powodu jego kazańi z tego powodu bardzo poszukiwany. Ukrywał się, a tam gdzie się znajdował, udzielał ściganym katolikom pomocy duchowej. 1 września 1936 podczas parodii procesu przedstawiono świadka, który zeznał, że on jest księdzem i na tej podstawie zastrzelono go na obrzeżach Madrytu.

O. Eladio ( Leoncio ) López Ramos ss.cc. Nauczyciel, rozstrzelany rankiem 8 sierpnia 1936 roku.

O. Mario (Luis) Ros Ezcurra ss.cc. Młody kapłan, w nocy w święto Wniebowzięcia NMP, w które obchodził pierwszą rocznicę kapłaństwa, życia, torturowany na przedmieściach Madrytu. Po 15 dniach znaleziono jego ciało z twarzą zmasakrowaną przez pociski.

 



Można przypuszczać, że kapłani z tego zgromadzenia zakonnego podlegali szczególnym atakom, ponieważ ich posługa dotyczyła królowania Najświętszego Serca Jezusa, a to zagadnienie dotyczy problemu walki o panowanie Pana Boga w świecie. W sposób szczególny, spośród beatyfikowanych, głosicielem tej teologii był O. Gonzalo ( Fortunato ) Barrón Nanclares ss.cc, ale pamiętajmy o tym, że jest to rys
duchowości zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi praktykowany wówczas jak i teraz na całym świecie.



To co robili męczennicy Hiszpańscy było myślą pochodzącą od zakonnika Najświętszych Serc, o. Mateo Crawley-Boevey (1875-1960), dzieła
Intronizacji Serca Jezusowego w rodzinach chrześcijańskich. Dzieło to nawiązuje do objawień św. Małgo­rzaty Marii Alacoque, jakie otrzymała
w drugiej połowie XVII wieku w Paray-le-Monial we Francji. Pan Jezus ukazał jej swoje Serce jaśniejące chwałą, płonące miłością i otoczone cierniową koroną z krzyżem na szczycie, skarżąc się jednocześnie na niewdzięczność, oziębłość i wzgardę ludzi, powiedział: „Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, (…) a w zamian doznaję od większości gorzkiej nie­wdzięczności, wzgardy, nieuszanowania, lekceważenia, oziębłości i świętokractw, jakie Mi oddają w Sakramencie Miłości.” Za te obrazy Jezus domagał się zadośćuczynienia i wynagrodzenia, ale przekazał także pewne obietnice dla czcicieli Jego Serca. Wśród tych obietnic znalazła się jedna, która dotyczyła intronizacji: „Będę błogosławił domom, w których obraz mego Serca będzie wystawiony i czczony.”



O. Mateo, modląc się w sierpniu 1907 r. w kaplicy objawień w Paray-le-Monial, doznał łaski uzdrowienia ze swej choroby i zrozumiał, że właśnie to życzenie Pana Jezusa, nie zostało jeszcze speł­nione. Papież Leon XIII dokonał wprawdzie poświęcenia całego świata Najśw. Sercu Jezusowemu, ale Pan Jezus wyraził pragnienie, aby Jego Boskie Serce panowało w poszczególnych rodzinach, i w nich mogło doznawać najwyższej czci. O. Mateo postanowił więc całe swoje życie poświęcić temu apostolstwu. Dokonywał bardzo wielu Intronizacji w rodzinach na całym świecie. Rezultatem tego dzieła były liczne nawrócenia. Arcybiskup Montevideo, widząc nadprzyro­dzone owoce Intronizacji, powiedział kiedyś do O. Mateo: Twoja misja rodzi zmartwychwstanie do życia w miłości. To, co widziałem, to nie było zmartwychwstanie pojedynczych ludzi, ale to cały cmentarz zmartwychwstał!

 

Czym zatem jest intronizacja? Jak sama nazwa wskazuje intronizować, to znaczy wprowadzić kogoś na tron, obrać go za króla, za panującego. A zatem intronizacja Serca Jezusowego w rodzinie to jest oficjalne uznanie Jego władzy nad daną rodziną chrześcijańską. W sposób zewnętrzny okazuje się to przez umieszczenie wizerunku Serca Bożego na najgodniejszym miejscu w domu, czemu towarzyszy akt poświęcenia. Dokonując intronizacji rodzina zobowiązuje się żyć według zasad Ewangelii i nauki Kościoła. Przez intronizację uznaje Chrystusa za swego Pana, naj­lepszego Przyjaciela i Doradcę, ogłaszając Go głową rodziny. Oddając Mu w ten sposób cześć, jednocześnie wynagradza się Zbawicielowi wzgardę i odrzucenie Jego miłości.



O. Mateo pisał: „Najwyższym celem całego apostolstwa intronizacji jest uświęcenie rodziny. Rodzina jako podstawowa komórka społeczna ma być pierwszym żywym tronem Króla Miłości. Chcąc przeobrazić i ponownie ocalić świat, trzeba sprawić, aby Boże przyjście na ziemię trwało nieprzerwanie, aby Emmanuel, Jezus Ewangelii, mieszkał i królował wśród nas.  Aby to osiągnąć, trzeba zdobyć społeczeństwo począwszy od jego podstaw, słowem, trzeba odnowić rodzinę chrześcijańską. Rodzina, to niejako sprawdzian wartości i tężyzny narodu. Ile warta rodzina, tyle wart naród."


„Rodzina jest źródłem życia, pierwszą szkołą dziecka. Jeśli to źródło życia narodowego jest zatrute, wówczas naród zginie. I dlatego pragniemy zaszczepić w rodzinach wiarę i miłość Serca Bożego. Gdy Chrystusa zaszczepimy w korzenie, wnet całe drzewo stanie się Chrystusowym”.

„W intronizacji Zbawiciel przychodzi upomnieć się o swoje miejsce w rodzinie, jak niegdyś pod wie­czór w czasie swych apostolskich wędrówek przy­bywał w gościnę do Betanii. Przychodzi i upomina się o miejsce zaszczytne, bo jest Królem, i powinien panować w każdej rodzinie, by w ten sposób zapa­nować wnet nad ludzką społecznością; upomina się o miejsce poufne, zażyłe, bo jest Przyjacielem, który pragnie panować Sercem i Miłością. Intronizacja zatem – to Jezus Ewangeliczny mieszkający i żyjący wśród nas".


Więcej o dziele Intronizacji w Polsce http://www.serce-jezusa.info



Maria Patynowska

 

na podstawie: 

1. http://ec.aciprensa.com/wiki/M%C3%A1rtires_espa%C3%B1oles_de_los_Sagrados_Corazones
2. http://www.sercanie-biali.pl/?intronizacja-najswietszego-serca,19