Ordo Iuris: Poseł Lubczyk myli się - istnieją badania nt. negatywnych skutków wychowania dzieci przez pary homoseksualne

W sobotę 13 stycznia 2024 r. poseł Radosław Lubczyk (PSL) w rozmowie na antenie Radia Szczecin wyraził opinię, zgodnie z którą „wychowanie dzieci przez pary homoseksualne jest o wiele lepsze. Te dzieci są o wiele bardziej kochane niż w związkach małżeńskich zawartych w Kościele katolickim, które to dzieci są częstokroć katowane”[1]. Następnego dnia uzupełnił swoją wypowiedź: „każde dziecko zasługuje na miłość i bycie kochanym, a każdy człowiek powinien być z natury dobry. I właśnie taki charakter miały tam wypowiedziane przeze mnie słowa. Nie jest ważne, kto wychowuje dzieci, ale jest ważne, by miały one wpajane dobre wartości: miłość, ciepło i szacunek do drugiego człowieka. By miały kochający dom, który zapewni im rozwój, szczęście i bezpieczeństwo”[2].

Tymczasem badania naukowe potwierdzają prawidłowość zupełnie inną niż ta, którą sugeruje poseł Lubczyk. Jest ważne, kto wychowuje dzieci, a środowiskiem najbardziej sprzyjającym rozwojowi dziecka jest stabilny związek heteroseksualnych rodziców, a zwłaszcza małżeństwo. Przykładowo badania Vanfraussen, Ponjaert-Kristoffersen i Brewaeys wskazują, że dzieci z rodzin lesbijskich mają więcej problemów z koncentracją uwagi w porównaniu z dziećmi z rodzin heteroseksualnych. Według badań Allena, Pakaluk i Price’a, w porównaniu z tradycyjnymi gospodarstwami domowymi opartymi na małżeństwie jako związku kobiety i mężczyzny, dzieci wychowywane przez pary homoseksualne mają o 35% gorsze wyniki w nauce niż dzieci wychowywane przez małżeństwa heteroseksualne oraz o 15% gorsze niż dzieci wychowywane przez heteroseksualne pary niemałżeńskie. Według badań Allena, wskaźnik ukończenia szkoły średniej przez dzieci wychowane przez parę homoseksualnych mężczyzn lub parę homoseksualnych kobiet jest o 35% mniejszy niż wskaźnik ukończenia szkół średnich przez dzieci wychowane przez heteroseksualne małżeństwa.

Zgodnie z badaniami Wainright, dzieci wychowywane przez „małżeństwa jednopłciowe” (19%) lub takie pary bez ślubu (23%) miały częściej predyspozycje do skłonności homoseksualnych niż dzieci par heteroseksualnych bez ślubu (7,5%) i dzieci małżeństw (5,5%). Według przywoływanych w zestawieniu badań Golombok i Tasker, dzieci wychowane przez samotną matkę deklarującą skłonności homoseksualne częściej same deklarują takie skłonności w porównaniu z dziećmi wychowanymi przez matkę heteroseksualną. Również dzieci wychowane przez dwie homoseksualne kobiety angażują się w relacje homoseksualne częściej niż dzieci wychowane przez pary heteroseksualne.

Z kolei badania Marka Regnerusa przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych, gdzie homoseksualni rodzice od dłuższego czasu wychowują dzieci bez rodzica płci przeciwnej, wskazują na szereg negatywnych skutków dodatkowych – dzieci z takich związków same częściej deklarują skłonności homoseksualne, zawierają mniej małżeństw, a więcej związków nieformalnych, częściej korzystają z pomocy społecznej, mają więcej trudności ze znalezieniem pracy, mają więcej myśli samobójczych, częściej są zmuszone korzystać z terapii, częściej zdradzają swoich partnerów, zapadają na więcej chorób przenoszonych drogą płciową, doświadczyły więcej nadużyć seksualnych. Mark Regnerus we wrześniu 2023 r. był jednym z prelegentów na międzynarodowej konferencji naukowej współorganizowanej przez Instytut Ordo Iuris oraz Collegium Intermarium pt. „Kulturowe aspekty polityki rodzinnej”, gdzie prezentował badania dotyczące wpływu różnych zachowań seksualnych w związkach na instytucję małżeństwa i wskaźniki dzietności.

„Skandaliczna wypowiedź posła Lubczyka z PSL – partii postrzeganej jako względnie konserwatywna – pokazuje, że istnieje konieczność uświadamiania społeczeństwu, jakie konkretnie negatywne skutki może mieć wychowanie dzieci przez pary homoseksualne” – mówi adw. Nikodem Bernaciak, starszy analityk w Centrum Badań i Analiz Instytutu na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris.