3 miliony za 10 prokremlowskich posłów Kukiza

3 MILIONY ZA 10 PROKREMLOWSKICH POSŁÓW U KUKIZA

W lipcu 2015 roku pracujący dla Rosjan białoruski makler polityczny Aleksander Usowski[1] próbował wprowadzić swoich ludzi z „Obozu Wielkiej Polski” i „Zmiany” na listy Kukiz15 w wyborach do Sejmu. Z korespondencji Usowskiego z prowadzonymi przez niego polskimi radykałami prokremlowskimi wynika, że negocjowano z ówczesnym szefem sztabu Kukiz15, Januszem Sanockim. Usowski chciał kupić 10 „biorących” miejsc za 3 miliony złotych plus po 100 tysięcy dla każdego kandydata.

Ciągoty prorosyjskie Sanockiego już opisałem dawno[2]. Natomiast 11 lipca Sanocki – obok „łotewskiej” europosłanki Tatiana Ždanoki[3] z Rosyjskiego Związku Łotwy[4] a dawniej z Komunistycznej Partii Łotwy[5] – złożył poręczenie za Mateusza Piskorskiego. Nie pomogło i Piskorski posiedzi jeszcze trzy miesiące, o czym donosi na łamach[6] „Sputnika” działacz „Zmiany” Jarosław Augustyniak[7], który sam miał wezwanie do ABW na dzisiaj 15 maja[8].

Wydaje się, że Sanocki był zainteresowany, ale Paweł Kukiz odmówił. Cały epizod trwał tylko przez dwa pierwsze tygodnie lipca. Należy zastrzec, że ani Usowski ani Wojtulewicz nie są wiarygodni – Usowski notorycznie oszukiwał swoich potencjalnych dawców pieniędzy z Moskwy – jednak nie wydaje się prawdopodobne, by trwające dwa tygodnie intensywne uzgodnienia w sprawie negocjowania z Januszem Sanockim wprowadzenia ludzi Kremla na listy Kukiz15 były oparte na konfabulacji.

Równie wątpliwe jest, by Usowski miał załatwione w Moskwie obiecywane przez niego finansowanie. Ale nas interesuje, czy rzeczywiście Sanocki podjął takie rozmowy i czy rzeczywiście było tak, że nie zostały sfinalizowane nie dlatego, że kremlowskie kandydatury budziły zastrzeżenia tylko dlatego – jak twierdzi Wojtulewicz – że ktoś oferował więcej pieniędzy, niż Usowski. Kandydatami mieli zostać:

- sam Wojciech Wojtulewicz[9], który jeszcze był w Zmianie, ale już kopał dołki pod Piskorskim i migrował w kierunku „Obozu Wielkiej Polski”;

- Jacek Mędrzycki, jeden z liderów „Obozu Wielkiej Polski”, podpora wszystkich pikiet antyukraińskich i specjalista od kontaktów ze serbskimi nacjonalistami prorosyjskimi[10];

- Jacek Kamiński[11], działacz skrajnej lewicy pozbawiony odrazy do faszystów, prowadzący z Piskorskim polską ekspozyturę rosyjskiego „Międzynarodowego Instytutu Nowych Państw” Modesta Kolerowa – urzędnika kremlowskiego współpracującego z Usowskim;

- Andrzej Romańczuk (Andrej Romanchuk), lider mniejszości rosyjskiej w Białymstoku[12], działacz Zmiany, członek rady programowej Polskiego Radia Białystok, który prowadził propagandową wycieczkę polskich licealistek na Krym[13], gdzie wcześniej legitymizował pseudo-referendum w ramach drużyny „obserwatorów” CIS-EMO pod wodzą Piskorskiego;

- Alan Galus, także organizator dziewczęcej wycieczki na Krym[13], którego miesiąc wcześniej Piskorski wyrzucił ze Zmiany za sprowadzenie mu do gabinetu pościgu policyjnego po tym, jak przed domem przyjaźni polsko-radzieckiej przy Marszałkowskiej 115 pobił się z Michałem Górskim z Falangi.

Wojtulewicz wprowadza temat Usowskiemu 1 lipca (pisownia oryginalna z drobnymi poprawkami dla czytelności): „Kukiz ostatnio mówił, że do końca lipca chce mieć skompletowane listy i ustalonych kandydatów. Słyszeliśmy wstępnie o warunkach uzyskania prawdopodobnie biorących miejsc.”

4 lipca Usowski odpowiada, że jest gotowy dać łącznie 3 miliony złotych za obietnicę wprowadzenia 10 osób do Sejmu, dokładając po 100 tysięcy złotych każdemu kandydatowi na kampanię (tłumaczenie z rosyjskiego): „Wojtek, warunki byłyby takie: my dajemy trzy miliony złotych, Paweł podpisuje obietnice wprowadzenia do Sejmu dziesięciu naszych kandydatów. I my płacimy jeszcze każdemu z nich po sto tysięcy złotych na agitację. W poniedziałek mi dadzą odpowiedź – przygotuj Pawła na taki układ.”

Wojtulewicz odpowiada, że natychmiast przekaże: „Część! Natychmiast przekazuje warunki. Z tego, co słyszałem miejsce z największą szansą kosztuje tyle ile u śp. Leppera, czyli 100 tys. zł. Tak ponoć ustalił jego sztab wyborczy.”

Usowski chce przebić stawkę i dopytuje o kandydatów: „Jesteśmy gotowi dać 300.000.”

7 lipca Wojtulewicz melduje, że Galus się umówił z szefem sztabu Kukiza, Januszem Sanockim: „W piątek Alan umówił się na spotkanie z szefem sztabu wyborczego Pawła. Uzyskałem trochę (a nawet więcej) cennych informacji, co pozwoli nam (jak sądzę) poprowadzić rozmowy w odpowiednim kierunku. A myśleliśmy, że będzie musiał jechać do niego do Nysy.”

Sanocki jest z Nysy. Miesiąc później Wojtulewicz potwierdził tym razem expressis verbis, że to właśnie z nim prowadzone były rozmowy: „Doszło dwa razy Alan jeździł osobiście i z 5 razy rozmawiał telefonicznie z Januszem Sanockim”

Już wieczorem 7 lipca Wojtulewicz cieszy się, że negocjacje są obiecujące: „Tak wiec nie jest źle! Prawdopodobnie w kręgu zainteresowania znajdzie się mój młodszy syn Kamil. W wstępnej (telefonicznej) rozmowie okazało się, iż doskonale wpisujemy się w obraz pożądanym kandydatów. A propozycja spotkania wyszła od szefa sztabu, co doskonale wpisało się w nasze plany! Początkowo obawialiśmy się, że sami będziemy musieli go do tego namawiać wiec poszło (na razie) lepiej niż planowaliśmy. Zdobyłem dość cenne informacje, co powinno nam dać dobry początek do rozpoczęcia negocjacji.”

10 lipca już jest po spotkaniu Galusa ze Sanockim. Wynik pozytywny – Sanockiemu się pomysł najwyraźniej spodobał, skoro postanowił go przedłożyć Kukizowi. Wojtulewicz raportuje: „Rozmowy poszły zgodnie z planem cała propozycja zostanie przedstawiona Pawłowi a w wtorek ma zapaść decyzja, o której będziemy powiadomieni. Tak więc nie jest źle Alan ma jeszcze prawdopodobnie wpaść jak wróci do Warszawy i dokładnie zdać relację”.

Ale 12 lipca Wojtulewicz stwierdza, że nic z tego: „Cześć! Projekt współpracy z Pawłem upadł. Alan ostatecznie rozmawiał i otrzymał dla nas warunki nie do spełnienia. Stwierdzili, że kasa ich nie interesuje, gdyż rzekomo, ktoś im proponował milion złotych za biorącą jedynkę i się nie zgodzili. Zażyczyli sobie nasz program, opis struktur, co im możemy zaoferować, jak widzimy współpracę i rejestrację przez Internet! W sztabie mają burdel, brak określonej odpowiedzialności, brak programu i spadające poparcie.”

Wojtulewicz wraca do pomysłu montowania kandydatur ze Samoobrony, z której się wywodzi i zapowiada odwet na Kukizie: „Każdemu z naszej ekipy, co zechce startować mogę w porozumieniu z Przewodniczącym Samoobrony miejsce na jej listach wyborczych. Jackowi już mówiłem. Teraz będę nagrywał spot do telewizji przeciw JOW-om i Kukizowi. Nie chciał współpracować to pies go srał!!! Będę startował do Sejmu z list Samoobrony, ale bez większych szans na sukces a jedynie dla zasady, że próbowałem.”

I tak też Wojtulewicz zrobił[14]. Tymczasem sam Sanocki niedługo potem przestał być szefem sztabu wyborczego Kukiza. Dostał się do Sejmu, ale do klubu Kukiz15 nie przystąpił. Czy to przez opisany flirt z prorosyjskimi nacjonalistami Paweł Kukiz stracił zaufanie do Sanockiego? Jeśli tak, to dobrze, gdyż Sanocki był[2] i pozostaje bardzo podejrzany, co potwierdził poręczając za Mateusza Piskorskiego w sądzie[6].